Afrika; een continent dat (zelfs) voor ons redelijk onbekend is. Er bestaan gigantisch veel vooroordelen maar geloof ons, die verdwijnen als sneeuw voor de zon *die zien ze hier ook niet
snel maar goed* als je op welke manier dan ook een Afrikaans land binnenkomt. Wij reizen ook dit jaar weer een dikke vijf weken rond door een aantal landen. Te beginnen met Botswana, Zimbabwe,
Zambia en Malawi. Op zoek naar de Big Five…
Bumpy Botswana
Wanneer we aankomen in Johannesburg worden we voor de verandering eens opgehaald en naar Drifters gebracht waar we onze groep voor de komende 2,5 week ontmoeten. Het is een geweldig gezellige groep
met Denen, Noren, Brazilianen, Duitsers, Belgen en een Zwitser en dat onder leiding van de knettergekke ‘jiboo’ Louis oftewel Kudu. We settelen ons in de truck en meteen gaan we op weg naar de
grens met Botswana. Onze ledematen zijn compleet door elkaar geschud want de wegen zijn verre van vlak en goed. Ook de afstanden hier zijn enorm en de eerste dag leggen we meer dan 950 kilometer af
voordat we in centraal Botswana aankomen waar we de eerste nacht kamperen in de middle of nowhere. Voordat we daar aankomen zien we midden in het donker nog een aantal olifanten over de weg rennen
en dan besef je dat het avontuur begonnen is en daarmee ook de Big Five Bingo. Nummer 1: de olifant, CHECK!
Misschien hebben velen van jullie je afgevraagd wat de Big Five is en
waarom juist die dieren bij de Big Five horen. De Big Five bestaat uit de olifant, buffel, neushoorn, luipaard en de leeuw. Zij worden de Big Five genoemd omdat dit voor de mens de vijf
gevaarlijkste dieren op het land zijn (wil natuurlijk niet zeggen dat wij een cursus springbok of krokodil knuffelen zullen gaan ondernemen, no worries).
De eerste nacht in ons tentje is koud maar als je ’s morgens net een paar
minuten in de truck zit en de eerste olifanten op nog geen paar meter van de truck lopen dan ben je alles vergeten. Niet lang daarna zagen we ook de eerste giraffen, impala’s, zwijntjes en
springbokken voorbij komen. Honderd keer bleven we ‘wauw’ roepen tegen elkaar en dat ‘wauw’-gevoel werd alleen nog maar sterker wanneer we in Chobe NP onze eerste gamedrive hadden. In een open
truck rijden we 3 uur lang langs de Chobe-rivier waar we in het natuurlijke habitat van de dieren terecht komen. We zien een kudde olifanten de rivier oversteken, impala’s grazen, aapjes elkaar
luizen, giraffes de bomen kaal eten, nijlpaarden relaxed in het water liggen samen met de krokodillen en ook zien we een kudde buffels *meer dan 100* aan hun grote trek beginnen. Nummer 2
van de bingo: de buffel, CHECK! En dit is pas dag 2 van de tour..
‘The smoke that thunders’
We hebben de vaart er goed in want binnen 2 dagen rijden we het volgende land van de trip binnen: Zimbabwe. De mensen in beide landen zijn zo ontzettend vriendelijk en daar waar we in het begin
geen idee hadden wat we konden verwachten moeten we nu al zeggen: we zijn verliefd op Afrika. Een aantal stempels en visa later arriveren we bij de Victoria Falls op de grens van Zimbabwe en
Zambia. Deze keer geen tent maar lekker in een lodge de komende dagen. De volgende dag besluiten we samen naar de Big Tree te wandelen; een Baobab-boom van meer dan 1500 jaar oud. Alleen; die boom
ligt midden in het nationaal park. Op zich geen probleem behalve dat de dieren in Afrika écht in het wild lopen. We krijgen de nodige instructies mee dat wanneer we een olifant in het wild
tegenkomen we langzaam achteruit weg moeten lopen… Oeps, willen we dit nog wel? In het begin onzeker maar later wat geruster wandelen we een dik uur door het park.
Olifanten zien we niet maar wel schieten de springbokken, impala’s en
baboons (bavianen) de weg over. Het grappige in Victoria Falls is dat het ten strengste verboden is om na 5 uur nog lopend de straat op te gaan. Niet omdat het dorpje crimineel is maar omdat de
olifanten en buffels dan de straat op gaan om eten te zoeken! Je ziet ook verschillende hekken doorgebroken bij huizen en dan weet je één ding; in de tuin stond een prima boom die als voer voor de
olifant diende. Daarom is Afrika zo leuk!!
Na onze billenknijpende wandeling lopen we door naar hetgeen waarvoor we naar Victoria Falls gekomen waren; juist ja, de watervallen. Wat een hoogte en wat een geweld. Het zijn de hoogste
watervallen ter wereld en er komen ook hier weer zwembaden tegelijk naar beneden. Ze noemen deze watervallen ‘the smoke that thunders’ omdat hier het gebulder zo overweldigend is maar daarnaast
stijgt er van de watervallen een enorme wolk aan stoom op die zelfs op 48 kilometer afstand nog te zien is.
Trashing the camp
In razend tempo zitten we in het volgende land, Zambia; een land dat voor ons een highlight wordt tot nu toe maar ook een land dat één van de armste ter wereld is. Meiden krijgen gemiddeld op hun
15e een kind, 69% van de Zambianen leeft van minder dan $1 per dag en het gros van de kinderen gaat niet naar school. Het laat je even stilstaan bij wat je in Nederland hebt en we zeggen tig keer
dat we hier zo’n goed werk zouden kunnen verrichten. Thuis maar eens zien hoe we dit in gaan vullen…. Eerst onze highlights en die bestaan uit drie dagen kanoën over de ‘mighty Zambezi’.
We hebben onze boot volgeladen met tenten,
potten, pannen en eten als we de Zambezi op peddelen. Links en rechts passeren de nijlpaarden en krokodillen ons! Je hand in het water steken is aangeven dat je levensmoe bent en we krijgen de
nodige instructies wat te doen als we in het water vallen. Een beetje onwennig in het begin dus. Twee nachten kamperen we in de middle of nowhere *dat is al snel in Afrika* en één nacht doen we dat
op Elephant Bone Island; een eiland dat bewoond wordt door olifanten die ’s nachts doodleuk door je kamp heen kunnen wandelen. De naam komt van het gegeven dat wanneer een olifant sterft en er
weken of maanden later een groep olifanten bij de overblijfselen aankomt zij knielen, de botten aanraken en dan weer verder gaan. Olifanten geven elkaar op die manier een eerbetoon. Mooi wereldje
die dierenwereld.
De andere highlight is in
South Luangwa NP, het grootste wildlife park van Afrika. Hier maken we drie gamedrives in een open truck waarbij we twee nachtdrives maken. Die nachtdrives geven namelijk de meeste kans op het
spotten van dieren die alleen ’s nachts actief zijn. En op onze eerste nightdrive is het meteen raak; nummer 3 van de bingo, het luipaard.. CHECK! Wat een beesten!
Op nog geen meter afstand lopen ze langs onze jeep en
dat geeft best wel een vet gevoel als je weet dat dit één van de snelste en gevaarlijkste beesten zijn. Tijdens deze drie safari’s zien we naast de luipaarden ook weer de olifanten, nijlpaarden,
zebra’s, giraffen, buffels, water- en bushbokken en de lelijke hyena’s voorbij wandelen. Het is onbeschrijfelijk gaaf om te zien hoe de dieren in hun eigen habitat te werk gaan. We zien nijlpaarden
ruziën met elkaar, een olifant een boom omver duwen en de baboons en impala’s gezellig naast elkaar grazen. De nachten zijn hier al even spectaculair omdat we midden in het park slapen en de
leeuwen (die we helaas zelf nog niet gezien hebben), olifanten en nijlpaarden gewoon doodleuk rondom je tent banjeren ’s nachts. Naar de wc gaan wordt op die manier soms een onmogelijke
opgave…
Malawi is het laatste land dat we
aandoen voor dit reisverhaal en hier even geen dieren maar een village tour en het beklimmen van een berg. We hebben een indruk gekregen van het dagelijks leven van de Malawiërs en hebben gezien
hoe ze leven, werken en wonen. De kinderen *gemiddeld 5 per gezin* lopen de hele dag op straat rond te zwerven en hier gaat echt het recht van de sterkste op. Schrijnend om te zien hoe uitzichtloos
hun situaties soms is maar aan de andere kant zijn ze dolgelukkig met een ballon, toeter of gewoon jouw hand die ze een half uur vast mogen pakken. Toch tovert elk kind keer op keer een lach op
zijn of haar gezicht en dat maakt Afrika, ondanks al haar moeilijkheden, zo’n ontzettend gastvrij continent.
Hoe gastvrij Mozambique en Zuid-Afrika zijn gaan we de komende drie
weken bekijken. Nu eerst een caipirinha op het strand aan de Indische Oceaan in Vilankulos, Mozambique. CHAUCHAU!
* Klik hier voor de foto’s van Botswana, hier
voor die van Zimbabwe, dit is de link voor Zambia en ten slotte zijn dit de foto’s van Malawi…
Met een behoorlijk hobbelige vlucht waarbij we halverwege ineens een vrije val van ruim 20 meter maakten door hevige turbulentie komen we na een dik uur vliegen in een voor ons nieuw land
aan: de Filippijnen. Een land waar armoede en eenvoudig leven nog de boventoon voeren, oma's hun kleinkinderen opvoeden, bij elk huis de was buiten hangt te drogen en de rijstoogst op de
vluchtstrook van de snelweg gelegd wordt.. We reizen een dikke week door het onwijs groene land met haar vriendelijke en oprechte bevolking.
Het land van de koppensnellers Tegen het einde van de middag
komen we in Manila aan en de stad komt op ons over als niet prettig en onveilig. Als we de bus uitstappen worden we meteen belaagd door zwervers en sjacheraars die onze tas uit de bus willen
trekken. Snel springen we een taxi in en laten we ons afzetten bij een mini busterminal waar precies één bus per dag naar het niet toeristische *voor nu dan want het is laagseizoen* Banaue gaat. We
stappen deze vrieskist in (de airco staat echt belachelijk hoog) en hobbelen in 10 uur naar het kleine bergdorpje dat bekend staat om haar rijstterrassen en de Ifugao-stam; de vroegere
koppensnellers. Van de koppensnellers hebben we weinig gemerkt maar van de super vriendelijke bevolking des te meer.
Ons hostel kijkt uit over kleine bergdorpjes in de omgeving en de geweldig
mooie rijstterrassen. We besluiten om de bergschoenen aan te trekken en richting deze bergdorpjes te lopen om zo van alle uitzichten te genieten. In deze bergdorpjes ontmoeten we de lieve
Filippino's die ons vriendelijk en vrolijk aanspreken. We raken aan de praat met een oud omaatje die ons van alles verteld over haar cultuur. In de Filippijnen spreken ze naast Filippijns een
mengelmoes van Engels en Spaans. Zo tellen ze in het Engels, lezen ze de klok in het Spaans en praten ze de drie talen constant door elkaar als ze tegen elkaar praten. Het onderwijs gaat steeds
meer en meer in het Engels *zelfs in de kleinste bergdorpjes* en dat is enerzijds best vreemd omdat het een vroegere Spaanse kolonie geweest is.
Na de rijstterrassen maken we ons op voor een volgende hobbelige rit naar een
ander bergdorpje, Sagada. We willen een jeepney pakken *een verlengde jeep met 2 lange banken tegenover elkaar* maar die blijken pas te rijden als ze vol zitten. En aangezien er, op ons na, niemand
naar Sagada wil kan dit nog wel eens lang gaan duren. Dan maar liften bovenaan de berg! Gelukkig komt er na een tijdje een minivan die ons voor een paar euro mee wil nemen naar Bontoc. Vanuit daar
pakken we wel een volle jeepney en komen we in het erg gezellige dorpje aan. We zijn naar Sagada gekomen voor een ietwat lugubere reden; Sagada staat bekend om haar hangende en opgestapelde
doodskisten tegen en in rotswanden.
Sommige
hangende doodskisten zijn al eeuwen oud en het was een voorrecht om na de dood in de kist opgehangen te worden. Dit voorrecht gold alleen voor de rijkeren en vaak waren het baby's en kinderen die
tegen de rotswand aan gehangen werden. Na jaren rotten de touwen dan weg en valt de kist op de grond om zo weer door moeder aarde opgenomen te worden. In de grotten zien we verder ook de
opgestapelde doodskisten *tot honderden boven op elkaar* en dit aanzien in de grot gaf ons een behoorlijk raar gevoel. Misschien zorgde het druilerige weer en de opkomende schemering voor een
versterkend gevoel. De omgeving van Sagada is verder prachtig met de nevel die in de bergen hangt, de gezellige cafeetjes en gemoedelijke sfeer die het dorpje uitstraalt.
Toch verlaten we Sagada weer snel genoeg om door te bussen en via Baguio,
dé studentenstad van de Filippijnen, waar de jeepneys je om de oren scheuren, naar Angeles City te reizen. We komen hier absoluut niet voor het toerisme *dat voornamelijk bestaat uit sekstoerisme
en vergelijkbaar is met Pattaya en Phuket in Thailand* maar puur omdat we vanuit hier een dag later een vlucht naar het eiland Palawan nemen (bij deze toch maar een frequent flyer membership
aangevraagd bij AirAsia; zo vaak als dat we deze vakantie met hen reizen). Alle hostels in Angeles zitten vol dus dan maar luxe in een resort met zwembad, ook niet verkeerd. 's Avonds eens een keer
geen rijst maar heerlijk Mexicaans voordat we alle mannen in de barretjes alleen laten met de Filippijnse dames en in ons kingsize bed in slaap vallen.
Tyfoon in El Nido en de ommekeer... Vanuit Puerto
Princesa waar we bij een erg aardige Filippijnse familie thuis verblijven, nemen we een kamikaze minivan naar het afgelegen El Nido. Tijdens de rit krijgen we ineens een politiecontrole: ‘Do you
have mango's with you?' ‘Uhhh, no.' ‘Okay, drive on..' Heel erg bizar (voor het zelfde geld hadden we een bom bij gehad maar daar waren ze niet in geïnteresseerd)! In El Nido zitten we in een
schoon en relaxed pensionnetje aan het strand en vanaf minuut één komt El Nido heel relaxed op ons over. Hier kunnen we ons wel 10 dagen vermaken. Helaas gooit de heersende tyfoon die over de
Filippijnen raast geregeld roet in het eten door als een dolle over ons heen te blazen en de nodige stevige wind en regen met zich mee te nemen.
Dat we op Palawan weer bij de locals thuis komen blijkt wel als eerst Gijs en
later ook Siets een noodzakelijk bezoekje dient te brengen aan de plaatselijke dokter. In niet meer dan een kleine huiskamer wordt er bij beide met een spaarlamp in het oor gekeken om te
constateren dat we allebei een lichte oorontsteking hebben. Gelukkig schrijft deze kruidendokter geen gek middeltje voor maar krijgen we gewone antibiotica. Toch een nasleep van het vele snorkelen
en duiken op Borneo.
De dagen in El Nido kunnen we
noodgedwongen niet veel doen (misschien ook wel eens een keer goed voor ons?!) door de tyfoon... En dan.. Komt de ommekeer en besluiten we het roer toch om te gooien. De weersvooruitzichten voor El
Nido zijn zo slecht dat, als we hier willen blijven of waar dan ook in de Filippijnen, we nog 10 dagen regen en flinke windstoten zouden hebben. In een half uur tijd en na een aantal gesprekken met
medereizigers besluiten we om onze vliegtickets te wijzigen en terug te gaan naar Maleisië. We besluiten om een ticket te boeken naar het eiland Langkawi in het noordwesten van Maleisië waar we nog
niet geweest zijn. Toch nemen we met een beetje pijn in het hart afscheid van de Filippijnen want het is zo heerlijk om ergens rond te reizen waar de mensen zo ontzettend vriendelijk en oprecht
zijn en je geen hordes toeristen tegenkomt. Misschien tot over een paar jaar?!
Op naar de zon! Wat een opluchting wanneer we eerst
heelhuids door de tyfoon naar Kuala Lumpur vlogen en vervolgens de zon ons tegemoet kwam toen we de landing inzetten op Pulau Langkawi. Volgens de Lonely Planet is Langkawi één van de meest
toeristische eilanden van Maleisië maar daar hebben wij weinig van gemerkt. Elke ochtend het strand van zo'n 4 kilometer lang voor onszelf voordat een handjevol toeristen langzaam het strand op
druppelt.
Op Langkawi doen we werkelijk voor ons
doen heel en heel erg weinig. Onze dagen bestaan uit ontbijten, naar het strand wandelen, zonnen, zwemmen, boekje lezen, lunchen, zonnen, zwemmen, boekje lezen, avondeten en dan naar één van de
vele gezellige strandbarretjes. Aangezien de tours behoorlijk toeristisch blijken te zijn skippen we die ook mooi en in de resterende tijd lezen we het ene na het andere boek uit.
Eén dag huren we twee scooters en racen we het hele eiland
rond. Begrenzers op de scooters kennen ze niet want vol gas betekent hier echt vol gas en je haalt met gemak de 90 km/u. We maken nog even een pitstop bij het ziekenhuis van Langkawi om Siets haar
oren te laten checken maar de ontsteking is minder aan het worden. Je beseft dan wel hoe goed de ziekenhuizen in Nederland zijn en hoeveel privacy ze bieden want achter Siets ligt een vrouw
knock-out op een bed en rechts van haar ligt een man op een brancard met een rare snee in zijn zij.. Ons hostel is erg gezellig en we lachen wat af met Ian, een Schot die werkelijk de hele wereld
al gezien heeft. De verhalen en grappen hebben het niveau van Monty Python dus dan weten de meesten wel genoeg..
Na een week verlaten we het relaxte en leuke Langkawi en vliegen we in een
uurtje terug naar Kuala Lumpur voor onze laatste 2 dagen. 's Avonds gaan we voor poging twee naar de Mamak samen met Suin en deze keer is die wel open. Suin heeft een leuk verjaardagscadeau voor
Gijs en ook deze avond is weer erg gezellig. We sluiten de avond af samen met de eigenaar van ons hostel, Willi, en 2 flesjes rum voordat we een brakke nacht tegemoet gaan omdat het werkelijk
bloedheet is.
De allerlaatste dag van de vakantie
shoppen we er op los en gaat vooral Gijs met een nieuwe kledingkast naar huis. Op dit moment zitten we in Cairo te wachten op onze laatste vlucht terug naar Brussel. De vijf vakantieweken zitten er
weer op en wij hebben in het vliegtuig nog even de tijd om na te denken over onze volgende bestemming. Iemand nog ideeën?!
We're off again! Voor de komende vijf weken hebben we de backpack weer uit het stof getrokken en zijn we begonnen aan onze reis door Borneo en de Filippijnen. Het welbekende (of juist
niet?!) Egyptair bracht ons via Cairo en Bangkok naar Kuala Lumpur dat de start was van deel I: KL en Borneo..
Big City Kuala Lumpur Na 21 uur onderweg geweest te zijn kwamen we 's avonds laat in Birdnest Guesthouse aan waar we 2 jaar geleden ook zaten. Alleen toen was Willi, de eigenaar, ons
ontvangstcomité, nu was dat Wouter! We gooien de tassen in de kamer neer en gaan meteen Chinatown in voor ons avondeten dat we letterlijk op straat eten. De eerste Fried Keow Teow is weer binnen
voordat we bij de Reggae Bar nog een biertje doen die er behoorlijk in hakt na zo'n lange reisdag. Daarna snel naar bed want de volgende dag doen we met zijn drieën een tourtje KL.
We bezoeken de Batu Caves, ongeveer 15km buiten KL, die eens
per jaar een waar bedevaartsoord voor Hindoes worden inclusief processies, voordat we de Petronas Towers bezoeken en zeiknat regenen door de eerste moessonbui. Geen probleem, dan duiken we toch
gewoon de Sky Bar in tegenover de torens om op de 33e verdieping een mooi uitzicht te hebben over de stad onder het genot van een drankje! 's Avonds zien we Suin na 2 jaar weer en zij
wil ons meenemen naar de Mamak maar die is helaas gesloten. Dan maar als enige westerlingen ergens bij een Chinees marktje wat eten voordat we de markt afstruinen en allemaal raar eten proeven en
kopen: inclusief de durian die Wouter nog opeet ook!!
Wildlife in Sarawak De volgende dag nemen we alweer afscheid van Wouter en vliegen we door naar Kuching op Borneo. Borneo staat bekend om haar verschillende beesten en
die hebben we gezien ook; van orang-oetangs, neusapen en probiscus apen tot tig verschillende soorten vogels, vissen en lizzards. In Bako National Park lopen we een trekking samen met nog 2
Nederlandse stellen *het loopt hier in Borneo over van de Nederlanders* en slapen we één nacht midden in de jungle maar niet voordat we ook daar zeiknat geregend zijn (en heel slim alleen maar eten
bij ons hadden i.p.v. droge kleding..) maar waar we wel met alle geluiden van de jungle in slaap vallen.
Naast dit nationale park gaan we in Kuching ook naar het Seminggoh Nationaal
Park; een andere jungle waar we de semi-wilde orang-oetangs gaan spotten. Twee keer per dag is er voedertijd en wordt er door de parkrangers eten op een plateau gelegd; de orang-oetangs bepalen
zelf dan of ze het komen halen of niet. Het nationaal park is ruim 7 hectare groot en in dat park leven nu nog 19 orang-oetangs dus het was nog maar de vraag of ze zich zouden laten zien. Best
bizar om daar rond te lopen want hekken zijn er niet en die beesten kunnen nog wel eens agressief zijn als ze hun dag niet hebben. Blijkbaar hadden ze hun dag deze keer wel want op weg naar de
voederplaats zagen we er al 5 hoog in de bomen hangen.
Een dik uur hebben we daar doodstil letterlijk op apegapen gestaan *Ja Daan, we weten dat het liggen is* en kwamen er 8 orang-oetangs voorbij, zowel grote volwassenen als jonge baby's.
Doodstil moesten we wel zijn omdat dit soort apen niet houden van teveel lawaai (je zit in hun natuurlijke habitat) en het gekrijs van kinderen. Een raar idee dat je zo tussen deze immens sterke
beesten staat die met uitsterven bedreigd worden. Tegen de middag gaan we terug naar Kuching waar we relaxen aan de waterkant als we ons de volgende dag in alle vroegte opmaken voor de vijfde
vliegreis van deze vakantie; op naar Sabah, het oostelijke deel van Borneo.
Duiken en snorkelen in Sabah Hadden we in Nederland nog
het plan om de Mount Kinabalu van 4095 meter te gaan beklimmen, toen we aan kwamen vliegen en deze berg torenhoog boven de rest uit zagen steken waren we het unaniem met elkaar eens; deze gaan wij
mooi overslaan! Na onze ervaringen met de Annapurna en de verschrikkelijk zware Huayna Potosi besloten we dat dit écht vijf weken vakantie moesten worden. Vandaar dat we in Kota Kinabalu besloten
om een tentje te huren, wat spullen mee te nemen, de boot te pakken naar het Tunku Abdul Rahman Nationaal Park en daar op Mamutik Island te gaan kamperen voor een nacht. Een prima eiland dat
overdag behoorlijk toeristisch is met ongeveer 134 Chinezen in zwemvest *die een kwartier doen om een snorkel op hun hoofd te zetten* maar rond vier, vijf uur totaal verlaten is.
Zo zaten we met zijn tweeën heerlijk alleen op het eiland
voor ons tentje. Heerlijk.. totdat rond een uur of 9 de eerste druppels begonnen te vallen en een paar uur later onze tent doorweekt was, de plassen water erin stonden en de hevige moessonbui
losbrak. In de regen en het onweer zijn we naar een barak gerend waar we geschuild hebben. Uiteindelijk daar onze tent ook maar onder gezet voor een erg harde nacht op houten planken. Midden in de
nacht hield de tropische bui op en zijn we weer verkast naar het strand waar we een paar uur geslapen hebben voordat we de zonsopkomst bekeken. Overdag snorkelen we erop los en zien we verschillend
prachtig koraal en tig soorten vissen, inclusief Nemo *hij is gevonden* voorbij schieten. Dit is zoveel beter dan ons kapot zweten bovenop een berg! Tegen het einde van de middag nemen we een
speedboot terug naar Kota Kinabalu waar we nog een dag heerlijk relaxen in een mooi en fijn hostel voordat we een behoorlijk hobbelende busrit voor de boeg hadden naar de spuuglelijke stad
Semporna.
Gelukkig komt niemand naar Semporna voor
de stad maar wel voor de onderwaterwereld. En die onderwaterwereld is één van de mooiste ter wereld! Helaas kunnen we niet naar Sipadan, de beste divespot van al deze eilanden, omdat hiervoor de
permits bij deze populaire duikschool al maanden tevoren zijn uitverkocht maar rondom de andere eilanden die we aandoen is meer dan genoeg te vinden. Drie dagen lang duiken en snorkelen we rond
eilanden waarvan niet alleen de naam tot de verbeelding spreekt maar ook de omgeving; Mataking, Timba Timba, Mabul en Sibuan. Daar wordt je vanzelf tropisch van...
Je hebt het idee constant in een supergroot aquarium rond te zwemmen met
koraal dat je nog nooit gezien hebt. Tijdens het duiken en snorkelen komen we oog in oog te staan met tig schildpadden, barracuda's, zeepaardjes, eagle rays maar ook vissen met geweldige namen
zoals lionfish, crocodilefish, trumpetfish, frogfish, popcorn shrimp, nudiebranches, remora (een vis die Gijs een kwartier lang achtervolgde en vervolgens in zijn kuit beet) en oneindig veel
verschillende soorten zeesterren.
Tussen de duiken
*Gijs had drie duiken per dag* en het snorkelen door relaxen we op de bountystranden van de veelal onbewoonde eilanden en genieten we van de werkelijk prachtige en bijna surrealistische omgeving.
Het enige minpunt aan al dit schitterends is dat de lokale vissers hier met behulp van bommen het koraal ineens vernietigen om zo sneller hun vangst binnen te halen. Op verschillende plekken rondom
Sibuan zag je dat het koraal totaal vernietigd is en de vissers de omgeving aan het leegvissen zijn. Om die reden is Sipadan ook uitgeroepen tot nationaal park om te voorkomen dat alle zeldzame
schildpadden, haaien en vissen ook hier zullen verdwijnen in de toekomst.
De geweldige duiken die je in deze omgeving kunt maken waren vooral voor Gijs
één van de redenen om naar Borneo te gaan en die missie is helemaal geslaagd! Vandaag zijn we na weer een behoorlijk hobbelige busrit in Kota Kinabalu aangekomen waar we morgen onze AirAsia vlucht
zullen nemen naar het volgende land.. The Philippines here we come!!
‘On the day we arrive on this planet, There's more to see than can ever be seen,
more to do,than can ever be done. And more to find,
than can ever be found.' (The Lion King)
Daar zitten we dan; op tien kilometer hoogte boven de Atlantische Oceaan tijdens onze vlucht die ons terug brengt naar waar we een dik jaar geleden onze reis begonnen: Londen! In 370 dagen hebben
we in 4 continenten 20 landen bezocht, zijn we 31 keer de grens over gegaan, hebben we op ontelbaar verschillende plaatsen geslapen en uren doorgebracht in bussen, treinen en vliegtuigen.
We hebben al eerder beschreven dat
een jaar reizen voelt als in een rollercoaster stappen die keer op keer zijn rondjes maakt zonder dat je zin hebt om uit te stappen. Het enige wat wij in die rollercoaster gedaan hebben is gegild,
gelachen en vooral heel veel genoten van alles wat aan ons voorbij schoot. Genoten van elk moment dat we op reis waren en genoten van alle verschillende culturen met haar extravagante en bijzondere
mensen. Genoten van de overweldigende natuur in vooral Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika en ook genoten van het gezelschap van verschillende nationaliteiten waar we soms een dag, soms een week maar
soms ook drie weken mee gereisd hebben. Mensen met bijzondere, hilarische maar ook emotionele verhalen. Wat zouden wij graag willen dat deze rollercoaster in onze tuin stond zodat we, wanneer we
thuis aan het ‘normale' leventje gewend zijn, zo nu en dan weer in konden stappen voor een klein rondje...
Tijdens onze reis hebben tig mensen
ons gevraagd (zowel thuis als op reis) wat nu onze leukste landen en favoriete plaatsen zijn die we bezocht hebben en de meest indrukwekkende dingen die we in dit jaar gedaan hebben. Lang hebben we
er over na moeten denken want een jaar is bijna niet te beschrijven, laat staan op te sommen en veel dingen zijn niet te vergelijken maar we hebben toch een poging gewaagd dus hierbij een kleine
opsomming van de mooiste, leukste, engste en meest ontroerende momenten tijdens onze reis afgelopen jaar:
Favoriete landen
Antarctica
Maleisië
Nepal, Thailand, Ecuador en Bolivia (sorry, een echte nummer 3 kiezen was te moeilijk)
Mooiste en favoriete
plaatsen
Het eiland Moorea op Frans-Polynesië
Khao San Road in Bangkok, Thailand
Cuverville Island en Neko Bay, Antarctica
Halong Bay in Vietnam
Baños, Ecuador
Boven aan de zonnepoort bij Machu Picchu, Peru
Het eiland Koh Yao Noi, Thailand
Buenos Aires, Argentinië
De beelden van Ahu Tongariki op Paaseiland
De rijstvelden van Sapa, Vietnam
Abel Tasman National Park, Zuidereiland Nieuw-Zeeland
Het schattige dorpje Nong Kiaw, Laos
Kippenvelmomenten
De vijf minuten stilte op Neko Bay, Antarctica
Toegezongen worden door de kinderen van Braille Without Borders, Tibet
Bovenop cactuseiland bij onze Salar de Uyuni-tour, Bolivia
Het Nederlands volkslied horen tussen 20.000 Maleisiërs voor de WK-finale in Kuala Lumpur, Maleisië
Lijkverbrandingen bij Pashupatinath in Kathmandu, Nepal
Zonsondergang bij Ahu Tahai op Paaseiland
De stilte bij het Tuol-Sleng museum en de Killing Fields in Phnom Penh, Cambodja
Zonsopkomst bij de Taj Mahal, India
Het aanzien van de Iguazu-watervallen, Brazilië en Argentinië
Met zijn tweeën over de Chinese muur lopen, China
En we kunnen er nog wel veel en
veel meer opnoemen zoals de mijnen in Potosi (Bolivia), de Bangkwan gevangenis in Bangkok (Thailand), de Cu Chi Tunnels in Saigon (Vietnam), het zien van de Mount Everest en de kora die de
toegewijde Tibetanen dagelijks lopen rondom de Jokhang Tempel in Lhasa, Tibet.
Adrenaline rushes
Bungeejumpen in Queenstown, Nieuw-Zeeland
Gibbon Experience, Laos
Beklimming en naar beneden sleeën van de Villarrica Vulkaan, Pucón, Chili
Skydive in Taupo, Nieuw-Zeeland
Level 4, 5 raften in Pucón, Chili
Fietsen van de Death Road in La Paz, Bolivia
Zwemmen met pijlstaartroggen op Moorea, Frans-Polynesië
Kaartjes kopen voor de cricketwedstrijd van het jaar in Jaipur, India
Gijs behaald zijn PADI-brevet op de Perhentians, Maleisië
Zwemmen in de pampas tussen de krokodillen, Bolivia
Alles rozengeur en
maneschijn?! Het is de reis van ons leven geweest en ondanks alle geweldige, mooie en leuke ervaringen zijn er natuurlijk ook dingen geweest die het reizen niet altijd even leuk
gemaakt hebben. Neem bijvoorbeeld de brakke nachten in slechte nachtbussen, slapeloze nachten in Zuid-Amerika omdat je constant op je spullen moet letten, twee keer zijn we beroofd, asociale en
snurkende kamergenoten, die tas op je rug die met de dag zwaarder leek te worden en op het einde ben je die vale vodjes van een kleren meer dan zat kunnen we je zeggen. Ondanks deze dingen hebben
we ook erg veel hilarische momenten meegemaakt; een sandwich bestellen in Laos gaat namelijk nooit zoals het hoort, de taalbarrières waar we tegenaan liepen, wc's in China die niet meer zijn dan
één groot gat waar iedereen naast elkaar zijn behoefte doet, de corruptie bij de Cambodjaanse grens, ons toneelstuk om onder een boete in India uit te komen, de weg vragen in Peru en een heel
politiecorps dat je begeleid naar de juiste plaats, de Thai die op alles ja antwoorden (ook als ze nee bedoelen), Zuid-Amerikanen die nooit hebben leren hoofdrekenen en kijk niet verbaasd op als er
midden in een restaurant een weegschaal staat *zowel in China als Argentinië* waar mensen zich massaal even snel komen wegen.
Een vraag die vaak gesteld werd was
of dat we elkaar nog niet moe waren. Haha, nee! We hebben 370 dagen lang bijna 24 uur per dag bij elkaar op de lip gezeten en dat ging ons verbazingwekkend goed af. Natuurlijk heb je zo je kleine
momentjes als het reizen even niet loopt zoals je wilt maar achteraf konden we daar ook weer om lachen. Dit jaar hebben we vooral erg veel lol en plezier gehad en zijn we superblij dat we dit met
zijn tweeën gedaan hebben! Het mooiste aan het reizen was toch wel de mensen die je ontmoet, niet bij de tijd hoeven te leven en elke dag zelf kunt beslissen wat je wilt gaan doen en waar je zin in
hebt. Kon het zo in Nederland ook maar zijn...
Terug naar waar het
begon... Vier jaar geleden, toen het besluit kwam om onze wereldreis vorm te gaan geven, zijn we op zoek gegaan naar een doel. Dat doel vonden we in Braille Without Borders en voor
dat doel hebben we toen een jaar lang geprobeerd zoveel mogelijk geld in te zamelen. Het bedrag van €14.455,53 staat inmiddels op de rekening van Braille Without Borders maar we willen jullie graag
vertellen waar jullie geld aan besteed is. Een groot deel is gebruikt voor de dagelijkse kosten om de school in Lhasa draaiende te houden; boeken, de braille drukkerij, onderhoud van de school en
de kinderen, bedden, stoelen en tafels. Hetgeen waar wij bij dit project het meest trots op zijn is dat wij er met zijn allen voor gezorgd hebben dat één jongen in Kameroen, Daniël, in Zuid-India
aan een intensieve opleiding kon beginnen aan het Braille instituut (http://www.bwb-iise.org). Inmiddels is hij afgestudeerd en is hij bezig om zijn eigen (en eerste in Kameroen) Braille drukkerij
op te zetten zodat blinde kinderen van zowel de basis- als de middelbare school ook de mogelijkheid krijgen tot scholing. Hierbij hebben we ervoor gezorgd dat er in Kameroen nu iemand rondloopt die
zijn droom verwezenlijkt ziet. Super bedankt allemaal hiervoor!!!
De thuiskomst Voordat we echt
aan onze allerlaatste vlucht naar Nederland begonnen hebben we eerst nog vier geweldig gezellige dagen in Londen gehad samen met Gela en Megan. Lang hadden we hier naar uitgekeken en wat hebben we
gelachen! Deze dagen vlogen om: we wandelden door Londen, shopten er op los, hadden een behoorlijk zatte avond vol met wijn en bier, bezochten een erg leuke aparte markt en aten op onze
allerlaatste avond van onze wereldreis een heerlijke Indiase curry. Guys.. Thank you so so so much and see you in april!
En dan onze geweldige thuiskomst op Weeze en terug in Leunen en Venray... Vaak
dachten we aan hoe het zou zijn als die deuren van de aankomsthal open zouden gaan maar dat het ontvangst ZO GAAF zou zijn hadden we in onze dromen nog niet kunnen bedenken. Meer dan 60 mensen
stonden ons met vlaggen, spandoeken en onder het muzikale genot van de joekskapel op te wachten. Na in de aankomsthal al een mooi feestje gebouwd te hebben *inclusief polonaise* gingen we in de
Maasdal-bus richting de feestlocatie. Een dag is echt te kort om iedereen weer te spreken en verhalen uit te wisselen maar het is niet te beschrijven hoe leuk het was om iedereen weer te zien. Dit
gevoel werd nog eens versterkt door een mooie carnaval en het rare is; we hebben na een week al het gevoel alweer eeuwen terug in Nederland te zijn. Toch blijft de drang naar reizen er
altijd...
En nu? Voordat we gingen reizen was ‘Don't dream
your life, live your dreams' de lijfspreuk van Siets.. Het mooie is dat, nu de ene droom vervuld is, deze altijd wordt opgevolgd door nog meer *nieuwe* dromen. Dromen genoeg alweer maar voorlopig
blijven we lekker in ons gezellige en vertrouwde Nederland maar wie weet wat de toekomst ons brengt...
Als laatste *maar tijdens ons jaartje weg wel één van de meest leuke en fijne dingen* willen we iedereen SUPER bedanken die op welke manier dan ook ons op de hoogte gehouden heeft
in het jaar dat we weg zijn geweest. Of het nu via onze site was waar we een groot plezier aan beleefd hebben om die te schrijven en alle foto's en video's te plaatsen, of de mail, Skype, Hyves of
Facebook. Voor ons was het elke keer weer feest als we een berichtje van het thuisfront kregen *zowel serieus als ook zeker alle slappe wazel* en op die manier te weten wie we thuis achter gelaten
hebben voor een jaar.
Xiexie, Thok Chay Che, Dhanyavaad, Shukriya, Khap Kun Kap, Khopjai, Of Kun, Cam Op, Terima Kashi, Thanks, Merci, Gracias en op zijn Nederlands gewoon BEDANKT!
Bizar! Dat is misschien het beste woord voor ons laatste reisverhaal op de site over onze belevenissen in deze vijf maanden Zuid-Amerika. Bizar ook omdat we over een paar dagen, na 370
dagen reizen, weer terug zijn in ‘ons' Nederland. En nog eens bizar omdat we zoveel beleefd, gezien en meegemaakt hebben in dit afgelopen jaar dat bijna niet is samen te vatten in een paar zinnen.
El fin: het einde van onze reis om de wereld maar voor de laatste keer.. Genieten met hoofdletter G!
Chillin' in Chili In ons vorige verhaal zeiden we dat jullie nog
een aantal adrenalinerushes van ons tegoed hadden. Nou, die adrenaline hebben we gehad. Door de eerste mislukte poging om de Villarrica vulkaan te beklimmen waren we zo gedreven dat we besloten het
nog een tweede keer te proberen. Wanneer we 's morgens om half 7 de deur van het hostel uitlopen zien we een strakblauwe hemel en ook uit de vulkaan stijgt een rookwolk recht omhoog op wat
betekent: weinig wind. Met een goed gevoel vertrekken we weer naar de voet van de vulkaan en besluiten we als één van de enige groepen niet de skilift omhoog te nemen maar de eerste 400 steile
meters te voet te doen.
De vorige keer hadden we de
crampons nog nodig vanwege het ijs op de berg, deze keer konden we het zonder crampons af. Ook de dikke truien en jassen waren niet nodig want het zonnetje brandt al vroeg op ons hoofd. We hebben
een klein groepje en we hebben zelfs zo'n tempo dat we veel groepen die met de skilift gegaan zijn alsnog inhalen. Het uitzicht is adembenemend en na vier uur klimmen zijn we bijna 1500 meter
gestegen en staan we aan de rand van de krater! Wauw! Boven op de top hebben we een 360º view over Pucón en haar omgeving en kunnen we in de krater kijken.
Helaas zien we het lava niet door de dikke rookpluim die uit de vulkaan komt
maar machtig is het wel. En het wordt nóg machtiger als we een uur later ons pak en een soort plastic pamper aantrekken die dienst doet al slee. We gaan namelijk vanaf de top naar beneden sleeën!
In minder dan een half uur tijd glijden we met flinke snelheid de steile vulkaan af en komen we onder aan het einde van het ijs terecht. Heerlijk kleuteren en wat een gave activiteit is dit!!
Absoluut één van de vele hoogtepunten van dit jaar.
Tijd om bij te komen van deze activiteit hebben we
niet want de dag daarna staat er een mooi rafttochtje op het programma. Hadden we in Ecuador al een paar mooie rapids te pakken, hier in Pucón hebben ze klasse 3, 4 en 5 rapids. Samen met een
knettergekke gids en een boot vol Australiërs gaan we de Rio Trancura op. De gids heeft al snel door dat wij actie willen en pakt bij elke keuze de moeilijkere rapid.
Onderweg stoppen we nog een keer omdat er een rapid met categorie 6 aankomt en
die mogen we helaas niet over. Wel springen we van een 8-meter hoge rots naar beneden in het water en komen we in een ‘wasmachine' terecht: een trechter waar verschillende stromingen bij elkaar
komen. We houden het ook niet droog en voor Siets wordt het een keer zwemmen wanneer de boot flipt en zij eruit valt. Dit is de actie die we willen!! Na dik 1,5 uur op het water met tientallen
rapids komen we heelhuids bij het kamp aan en wat staat er dan op je te wachten: bier en koekjes. Het kon slechter kunnen we jullie melden...
Tussen de adrenalinerushes door zorgen we voor een
mooi kleurtje op onze huid door op het strand te vertoeven wanneer het zelfs zo heet is dat je je voeten brandt als je naar het water rent. En wat denk je? Op Antarctica zagen we helaas niet één
orka maar hier in Pucón hebben we er wel één gespot! Wat een machtig beest!!! Check de foto voor het resultaat... Naast het strand relaxen we in de hangmatten bij ons hostel, eten we heerlijke
sorbets en shoppen we er helemaal op los.
De laatste adrenalinerush komt een dag voordat we
Pucón, na 10 dagen, gaan verlaten. Hydrospeed is de activiteit die we in de late namiddag ondernamen in de stromende regen. Gehesen in een 5,3mm wetsuit en flippers duiken we op onze bodyraft *een
soort bodyboard waar je op ligt maar waarbij je handen in het bodyboard zitten* het heldere maar ijs- en ijskoude water in. Deze keer geen rapids 4 en 5, rapids met categorie 3 waren voldoende om
een adrenalinekick te krijgen en geregeld water te happen. Omdat je met je hele lichaam in het water ligt merk je pas hoe sterk de stroming is en hoe hoog de golven zijn! Een aantal keer gaan we
compleet kopje onder en komen we proestend weer boven maar hoe vet is dit!!
Als we 's avonds aan het avondeten zitten begint ons hostel ineens te schudden
en gaan de tafel en de lamp heen en weer. We kijken elkaar aan: aardbeving.. Het nieuws had ons 's middags al bereikt van een zware aardbeving in Chili en dit was dus één van de vele naschokken die
we gevoeld hebben. Bizar! Tien dagen lang hebben we in Pucón gezeten en al deze activiteiten waren een mooie afsluiting van Chili voordat we met onze één-na-laatste bus de grens zullen passeren en
naar onze laatste bestemming van Zuid-Amerika gaan: dé wijnstad van Argentinië; Mendoza.
The Grape Escape in
Mendoza Voor onze laatste week in Zuid-Amerika laten we ons backpackers bestaan achter ons en ruilen we het in voor het flashpackers bestaan (de luxere vorm van backpackers). In
Mendoza hebben we een hostel geboekt met zwembad en gym en daar hebben we volop van genoten. Mendoza staat vooral bekend om haar goede Malbec-wijnen en lekker eten en drinken.
Eén avond gaan we gezellig wat mojito's en biertjes drinken met
Amina en Neil, twee Engelse Kenianen die vijf jaar geleden samen met Siets in Thailand in het vrijwilligersproject gezeten hebben en die ook aan het reizen zijn. De andere avonden spenderen we
lekker chill en al barbecueënd bij ons eigen hostel aan het zwembad.
Natuurlijk zijn we gekomen om de vele goede wijnen van Mendoza uit te proberen
en vandaar dat we een dag een tandemfiets gehuurd hebben om het zogeheten ‘Wine Disney' van Argentinië te gaan ontdekken. Een tandemfiets hadden we in dit jaar nog niet uitgeprobeerd en het is echt
hilarisch!
Het duurt even voordat we de slag te
pakken hebben maar daarna fietsen we de hele dag tussen de wijngaarden door en bezoeken we het wijnmuseum, een olijf- likeur- en chocoladefabriek, een biergarden en onderweg proeven we de nodige
wijntjes bij verschillende wijnhuizen. Deze Malbec-wijntjes gaan er prima in en na ongeveer vijf likeurtjes en tig verschillende wijnen geprobeerd te hebben worden we op de terugweg behoorlijk
melig op ons tandemfietsje; een heerlijke dag...
Op Siets haar 28e verjaardag doen we
exact hetzelfde als alle andere dagen *de wijntourdag uitgezonderd* en slapen we uit, ontbijten op ons gemak en plonzen en chillen de hele dag heerlijk aan ons zwembad. 's Avonds nemen we het er
voor de laatste keer goed van als we in één van de meest levendige straten van Mendoza een heerlijke Argentijnse steak naar binnen werken samen met een fles wijn (nu zijn we de kenners...).
Vooral voor Siets apart om haar, normaal toch vrij
winterse, verjaardag in een korte broek op het terras tot middernacht te vieren! Voor ons allebei ook meteen een heerlijke en prima afsluiting van veelzijdig Argentinië én Zuid-Amerika...
Morgen zal een rare dag voor ons worden want wanneer
we op het vliegveld van Santiago staan zullen we beseffen dat onze onvergetelijke reis van een jaar er bijna op zit. In Londen gaan we eerst nog vier dagen genieten met Gela en Megan, het
knettergekke en gezellige stel die we in Laos ontmoet hebben, en doen we een drankje met Dominic, Rich en Johnny waar we op de Perhentians in Maleisië al wat feestjes mee gevierd hebben, voordat we
onze laatste vlucht naar huis pakken. Nu kunnen we echt zeggen: tot over een paar dagen... in NEDERLAND!
* En voor de laatste keer... Hier staan de overige foto's van ons avontuur in Pucón
(effe naar beneden scrollen) en voor ons weekje Mendoza moet je even hier klikken.
Een echte reisdip... Dat is waar we in terecht kwamen na onze onvergetelijke Antarcticareis. Beter kan het niet meer worden toch?! Het kostte ons de nodige dagen om weer te wennen aan het
leven als backpacker, om deze ervaring achter ons te laten en weer door te gaan voor onze laatste maand. Dat we Ushuaia niet uitmochten bleek wel want eerst was de grens naar Chili gesloten en
daarna werd onze vlucht eenmaal gecanceld *met als gevolg één nacht in een vier sterren hotel* maar uiteindelijk vertrokken we met dikke vertraging alsnog naar El Calafate. En daar werden we super
ontvangen door Willem, Paulien, Nikkie en Marèse!!
Nog meer vallend ijs Tot diep in de nacht hebben we met zijn
zessen geborreld voordat we de volgende dag alweer afscheid namen van Nikkie en Marèse *met hen zijn we in Buenos Aires naar de tangoshow geweest en hebben we Oud&Nieuw gevierd*. Willem en
Paulien hebben voor de komende dagen een auto gehuurd en na wat hilarische opstartproblemen (in El Calafate hebben ze alleen maar eenrichtingswegen en die staan niet of nauwelijks aangegeven) gaan
we met zijn vieren op weg naar de Perito Moreno. Eén van de grootste gletsjers ter wereld met een breedte van bijna 7 kilometer, 30 kilometer lang en ongeveer 60 meter hoog.
Omdat we tegen het einde van de middag bij de Perito
Moreno aankomen zijn de grote groepen toeristen al weg en hebben we het uitzicht bijna voor ons alleen. Het weer wisselt een beetje tussen regen en zonneschijn en als de zon zich laat zien licht
het ijs echt felblauw op. Ongeveer 2 uur staren we ons blind op de gletsjer en zien we verschillende ijsbrokken, groot en klein, afbreken van de gletsjer. Doordat de gletsjer per dag zo'n 2 meter
groeit hoor je hem voortdurend kraken en komen er constant brokstukken met een knal naar beneden. Tegen het einde van de middag rijden we weer terug naar El Calafate en 's avonds koken we met zijn
vieren waarna we nog gezellig nakletsen in ons leuke hostel voordat we de volgende dag definitief afscheid nemen van Willem en Paulien *'Tot in Nederland, manneke en vrouwke'*
Bariloche: Circuito Chico, chocola en
relaxen Wij doen even een andere route dan de normale backpacker want die gaan allemaal hiken in Torres del Paine *wat ook onze planning was voordat de grens met Chili dichtging* en
beklimmen de Fitz Roy. Met nog een maand te gaan besluiten wij het echter gewoon rustig aan te doen en de bergschoenen alleen uit de tas te trekken voor een paar korte hikes. Vandaar dat we voor de
laatste keer voor een lange busrit van 30 uur gaan die ons naar Bariloche brengt. Bariloche is een erg gezellig stadje dat een beetje Oostenrijks aandoet met al haar houten huizen met op de
achtergrond bergen en vele meren. Zelf verblijven wij de dagen in Bariloche in eenzelfde soort chaletje, 7 kilometer buiten Bariloche. Een week lang verblijven we hier samen met Barbara, die we op
onze Antarctica trip ontmoet hebben. Heerlijk tussen de bossen en aan het Lago Nahuel Huapi.
Eén dag beklimmen we de Cerro Campanario vanwaar we
een schitterend uitzicht hebben over Bariloche en omgeving met al haar meren. Niet voor niets dat ze dit het Lake District van Argentinië noemen. Na het beklimmen van deze berg huren we twee
mountainbikes en gaan we het Circuito Chico fietsen. Een pittig tochtje door de bergen die je langs verschillende pittoreske dorpjes, meren en mooie baaien brengt. De Argentijnen hebben op dit
moment ook vakantie en dat is wel te zien aan de drukte op de stranden en in de restaurantjes. Zes uur lang fietsen we door de bergen waar we geregeld stoppen om van de mooie uitzichten te
genieten. Op de weg terug stoppen we nog bij een bierbrouwerij voor een biertje en natuurlijk hoort daar, à la Argentinië, een wafel met dulce de leche bij.
Bariloche staat zelf bekend om haar chocola en samen
met Barbara gaan we ons één dag op een terras in het zonnetje helemaal te buiten aan alles wat met chocola te maken heeft in de vorm van chocolademelk, bonbons, chocola gevuld met Cointreau en
Baileys en grote brokken chocola! Dat is nog eens cultuur proeven en opsnuiven...
En de andere dagen: die vullen we met het wandelen
naar een waterval *die vergeleken met de Iguazu-falls natuurlijk helemaal in het niet valt*, een klein schattig dorpje en chillen aan het water of in de ligstoelen bij ons chaletje. Het is maar
goed dat we op zondag 30 januari een busticket naar San Martin de los Andes geboekt hebben want anders hadden we hier zo tot het einde van de reis kunnen verblijven...
De laatste dag samen met Barbara chillen we in de
ligstoelen bij ons chalet en eten we bij een ondergaande zon onze antipasta op het dakterras. En dan komt er weer een einde aan bijna 3 weken samen reizen omdat wij de dag daarna vertrekken naar
San Martin de los Andes, weer een stuk noordelijker richting Santiago.
Adrenaline in Pucón,
Chili Voordat we na lange tijd Chili weer ingaan blijven we eerst nog 3 nachten in het pittoreske en kleine bergdorpje San Martin de los Andes waar we heerlijk op een terrasje zitten
en aan het meer en in het park relaxen voordat we het Lake District van Chili ingaan naar dé activiteitenstad van Chili, Pucón. Er komt een einde aan relaxen en chillen in een ligbedje want de
komende 10 dagen zitten we in een echte adrenalinerush.
Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan
want na het beklimmen van de vervloekte Huayna Potosi in Bolivia gaan we het er weer op wagen en beklimmen we de Villarrica vulkaan. Deze vulkaan is één van de meest actieve in Zuid-Amerika en er
komt nog steeds een constante rookpluim uit deze vulkaan. Om half 7 's morgens staan we bij het kantoortje en bepakt met jas, broek, ijsax, crampons, helm en genoeg eten en drinken gaan we op weg
naar het begin van de trekking.
We zijn met een klein groepje en het tempo omhoog
gaat prima. Wanneer we bij de 2000 meter grens aankomen binden we de crampons onder en doen we de helm op wegens vallende stenen en naar beneden schuivende rotsblokken. Met behulp van onze ijsax
klauteren we onze weg omhoog naar de top. Het weer is schitterend en onder een strakblauwe hemel lopen we naar onze eerste break op 2200 meter.
We zitten net een goede 10 minuten als de wind
ineens aantrekt en er een heuse hagelstorm tegen ons aan klettert. Binnen no time begint het nog harder te stormen en zoeken we dekking achter een paar rotsen. Hier blijven we 10 minuten zitten
maar de hagel en het ijs kletst zo pijnlijk tegen ons aan dat we helaas niet verder kunnen en de terugweg in moeten zetten. En dit tafereel; we hebben het vaak in films gezien maar hoopten het niet
zelf mee te hoeven maken! Het stormt zo hard en de hagelstenen snijden zo hard in je benen als duizenden messen *of als het krijgen van tien ijsbeentjes gedurende een half uur* dat we niks anders
kunnen als plat op de buik op het ijs liggen met onze ijsax in het ijs gehakt.
Je ziet geen hand voor ogen en de hagelstenen komen
sneller en harder naar beneden en je hoort ze met een oorverdovend lawaai op je helm kletteren. Het is echt een worse case scenario want er glijden en vallen mensen naar beneden en wij kunnen niet
veel anders dan al vallend en weer opstaand naar beneden strompelen. Wat is dit heavy en eng!! Compleet doorweekt en met ontzettende pijn in de knieën en bovenbenen van al dat ijs en hagel komen we
onder aan het begin van het ijs aan en schuilen we achter een oude skilift die verwoest is door de laatste uitbarsting, 26 jaar geleden. Raar genoeg gaat de wind vanaf dit stuk liggen maar helaas
kunnen we de tocht niet volbrengen. Afgepeigerd van dit laatste energievretende stuk komen we onder bij ons busje aan.
Eén ding is in ieder geval duidelijk: Gijs &
Siets en bergen/vulkanen is ab-so-luut géén combinatie. Stug als we zijn besluiten we bij terugkomst in Pucón het deze week gewoon nóg een keer te proberen. Maar morgen niet want dan gaan we de
hele dag onze benen en spieren rust geven in één van de thermale baden.
Deze tweede poging om de vulkaan te bedwingen houden
jullie nog van ons tegoed. Net zoals de andere activiteiten die we hier in Pucón willen gaan doen; hydrospeed, raften, mountainbiken en een eendaagsetrekking lopen. Maar daar zullen jullie op
moeten wachten tot ons laatste verhaal van Zuid-Amerika. The countdown has started! Nog maar twee weken en dan zetten we weer voet op Europese bodem na een onvergetelijke reis rond de wereld in een
jaar... Hasta luego!
* Klik hier voor de foto's van Argentinië en voor de foto's van Pucón klik je hier.
Save the best for last...En dat is wat we deden. Het kostte ons een paar ribben maar wat een ervaring! Voordat we op de Antarctic Dream stapten gingen we in de meest
zuidelijk gelegen stad ter wereld, Ushuaia, couchsurfen bij twee geweldig gastvrije Argentijnen: Maria en Ricardo. Drie dagen sliepen we op een zolderkamertje, dansten we de tango in de woonkamer,
maakten we muziek met ze en kookten we Oer-Hollandse wortelstamppot met gehaktballen en vlaflip voor ze. Wat een gastvrijheid! En het mooiste moest toen nog
komen...
The Antarctic
Dream ‘They called it a ship of dreams and it was, it really was' (10 punten voor degene die het goed raadt uit welke film deze zin komt...). Ons schip kon geen toepasselijkere naam
hebben dan de ‘Antarctic Dream'. Ondanks dat we een lastminute geboekt hadden kozen we wel het meest luxueuze schip uit dat er in de haven van Ushuaia lag. Met 50 anderen voeren we op 7 januari om
19.00 onder het geluid van blazende hoorns de haven van Ushuaia uit. Op het expeditieschip is plaats voor 74 personen maar, geluk voor ons, dat halen we tijdens onze expeditie niet.
We hebben weer mazzel want we krijgen een queen size
bed toegewezen en dat terwijl we een lastminute hebben. Het eten is geweldig en haalt bijna een Michelin-ster. Elke maaltijd opnieuw, het ontbijt uitgezonderd, krijgen we een volledig driegangen
menu voorgeschoteld inclusief de keuze uit mojito's, wijn of gewoon een frisje. Tijdens de dagen op zee krijgen we elke morgen en middag een lezing over de geschiedenis van Antarctica en de
verschillende dieren die we hier kunnen zien; van albatrossen, walvissen tot orka's en pinguïns. Voor Siets weer genoeg stof tot lesgeven...
Drake Passage Nadat we het
laatste stukje van het Beagle Kanaal achter ons gelaten hebben waar we door een klein bootje door de nauwe doorgangen geloodst worden komen we op open zee terecht. En wat voor een zee! In dit
gedeelte komen de Grote en de Atlantische Oceaan samen wat kan zorgen voor golven tot wel 10 meter hoog. De Drake Passage staat bekend als wildste ter wereld. De naam is afkomstig van Sir Francis
Drake; hij was de tweede man ter wereld die de wereld rond zeilde. De naam is dus vriendelijker bedoeld dan dat het klinkt.
De ‘Drake' (zoals de crew het noemt) kan nogal onheilspellend zijn en fluiten
*dat zorgt voor wind* en praten over het feit dat de Drake ‘zo rustig' is zijn verboden. Of dit oude zeemanspraat is of niet, wij willen de Drake in ieder geval niet wakker maken dus houden we ons
maar gedeisd. En gedeisd houdt driekwart van de reizigers zich want die bevinden zich allemaal gestrekt in bed. Duidelijk geen zeebenen...
Wij hebben mazzel want alleen Gijs is een ochtendje
misselijk op de Drake maar verder hebben we er weinig last van. Zo weinig zelfs dat we, terwijl we midden op de Drake zitten, gewoon een bezoekje brengen aan de gym. Het toeval leert dat degene die
niet ziek in bed liggen allemaal Nederlanders blijken te zijn. Toch gewend aan al dat water misschien?!
Landings, zodiacs en heel veel
dieren! De crew had het al een aantal keer aangekondigd maar voet aan wal zetten op Antarctica is als voet aan wal zetten op een andere planeet! De eerste landings op het Antarctisch
schiereiland waren al adembenemend; honderden pinguïns (er zijn in totaal vier verschillende soorten pinguïns op Antarctica en in deze 11 dagen spotten wij er drie), verschillende soorten
zeeleeuwen en zeehonden en zelfs enkele walvissen zien we voorbij komen. Je kunt op nog geen paar meter afstand van de pinguïns komen en ze lijken totaal niet bang voor je.
Als je op dezelfde hoogte als de pinguïns gaat zitten dan komen ze zelfs
nieuwsgierig op je af. We hebben super geluk met het weer want de laatste 30 dagen heeft de crew niet 1x zon gehad en wij hebben tijdens onze eerste vier landings schitterend weer!
Die landings zijn al een spektakel op zich; in een soort
rubberboot *een zodiac* schiet je over het water heen en tussen de ijsschotsen door om een paar minuten later voet aan wal te zetten tussen al het wildlife dat op Antarctica voorkomt.
Het meest spectaculaire komt dan nog als we op het
vasteland van Antarctica aankomen:
Tussen de gletsjers door lopen we naar een uitkijkpunt met een schitterend uitzicht op de baai waar ons schip voor anker ligt. Als we bij dit uitkijkpunt aankomen horen we een oorverdovend lawaai
en komt er een mega groot stuk van de gletsjer naar beneden dat in het water valt! Het veroorzaakt een kleine tsunami in het water en is indrukwekkend om te zien.
Na deze landing stappen we in de zodiac voor onze zodiac-cruise die ons zo dicht
bij de ijsschotsen, pinguïns en verschillende zeehonden- en leeuwen brengt dat je ze bijna kunt aanraken.
's Avonds bbq-en we op het dek van het schip met de besneeuwde bergen op de
achtergrond en worden we omringd door ijsschotsen. Die avond wordt memorabel om we een goed feestje bouwen op de boot en we moeten zeggen: je merkt weinig van de golven als je maar genoeg
drinkt!
En dan de omslag... Misschien
hebben we het te hard geroepen met het mooie weer maar na deze twee schitterende dagen sloeg het weer volledig om. De derde dag van de landings stormde het een klein beetje waardoor we met de
zodiacs toch aan land konden om een Britse basis te bezoeken maar op de terugweg trok de wind zo hard aan dat we zeiknat van de hoge golven bij het schip aankwamen.
De twee dagen daarna trok de wind aan tot 120 km/h met golven van 5 tot 6 meter.
Helaas voor ons geen landings meer maar we kregen wel een andere kant van Antarctica te zien. Doordat het weer echt stormachtig werd *golven van 8 meter en de kopjes schoven van de tafels en
stoelen gingen aan de wandel* besloot de kapitein eerder koers terug te zetten naar Ushuaia. Omdat we de beruchte Drake Passage nog over moesten en we in snelheid gehalveerd waren door het slechte
weer deden we er 2x zo lang over. Het aantal mensen bij het eten verminderde snel, terwijl de golven hoger en hoger werden.
Deze dagen vullen we met bezoekjes aan de sauna, lezen, en films kijken met de
andere reizigers en de crew, terwijl we er 's avonds nog een aardig feestje van maken.
Na 11 dagen op zee, ontelbare pinguïns, walvissen,
zeevogels, zeeleeuwen en ijsbergen gezien te hebben bracht de Antarctic Dream ons weer veilig over de Drake Passage terug naar de haven van Ushuaia. Het schip heeft zijn naam in ieder geval
helemaal waar gemaakt en deze Antarctica trip is een reis die we ons leven lang nog zullen herinneren als één van de mooiste ooit.
We hebben diep respect gekregen voor de crew die 5 maanden achter elkaar
non-stop op het schip werkt en er alleen op de dag van de wisseling een paar uur van de boot afgaat. Het afscheid van de crew en de andere reizigers valt erg zwaar want in die 11 dagen zijn we één
grote familie geworden.
Op dit moment zitten we na te genieten van deze
geweldige en emotionele reis en hebben we het tijdens de laatste diapresentatie ook niet droog kunnen houden. Het is zo ontzettend moeilijk om te beschrijven hoe het voelt om op Antarctica geweest
te zijn.
Hoe nu verder?! Doordat er stakingen in Chili zijn
kunnen we de grens per bus niet over dus vliegen we morgen naar El Calafate om daar de bekende gletsjer Perito Moreno te gaan bekijken. Het zal de afgelopen reis waarschijnlijk niet gaan
overtreffen, maar mooi wordt het zeker weer...
HAPPY NEWYEAR ALLEMAAL! Op deze eerste dag van het nieuwe jaar schrijven we een beetje licht in het hoofd een nieuw verhaal...
Het was even afzien met in totaal 4 bussen die ons in 61 (!) uur door Bolivia, Paraguay en Brazilië naar het noorden van Argentinië brachten. Hier gingen we een heus
waterspektakel bekijken voordat we Kerst en Oud & Nieuw gingen vieren in de hoofdstad van Argentinië en tevens dé stad van de tango: Buenos Aires.
Wie heeft die kraan open laten staan? Ondanks dat we er net 61
uur aan busritten op hebben zitten gaan we, na onze spullen in Puerto Iguazu *de Argentijnse kant* gedropt te hebben, meteen weer de grens over naar Brazilië. We beginnen aan de Braziliaanse kant
met het bekijken van 's werelds grootste en langste watervallen ter wereld; de watervallen van Iguazu. In totaal 237 watervallen met een breedte van ruim 2700 meter. En wat dit voor natuurgeweld
veroorzaakt kunnen wij jullie nu zeggen. De reden dat we aan de Braziliaanse kant beginnen is vanwege het aanzicht: deze kant laat een mooi panorama zien van de gigantische watervallen. Wat een
power, kracht en gebulder komt er van deze watervallen af! Via een trail van een dikke kilometer komen we steeds dichterbij de watervallen tot we op het einde bijna onder de watervallen staan.
Zeiknat komen we hier onderuit maar verfrissend is het wel omdat het behoorlijk heet is die dag.
De volgende dag trekken we de hele dag uit om de
Argentijnse kant van de watervallen te bezoeken. Als we het busstation oplopen zien we vanuit een lokale bus een raampje opengaan en worden onze namen geroepen: Erik, een oud-collega van Siets van
het casino zit in die bus. Hilarisch! Probeerden we in Zuidoost-Azië al 100x af te spreken zonder succes, hier kom je elkaar per toeval in een lokale bus tegen! Met zijn vieren, René een vriend van
Erik is er ook bij, bezoeken we de watervallen van dichterbij. Gisteren hadden we al het idee dat de watervallen gigantisch waren maar als je er maar een paar meter vanaf staat wordt het helemaal
een wauw-gevoel.
We besluiten om het van nóg dichterbij te gaan
bekijken door in een speedboot te stappen die ons tot onder de watervallen brengt. Het gevoel dat je dan krijgt; hou het maar op gewoon kicken om zo dicht bij die reusachtige watervallen te komen.
Je ziet geen hand voor ogen omdat er zoveel water op je af komt. Helemaal doorweekt tot op het bot stappen we 20 minuten later weer uit de speedboot. Kan het nog gekker? Ja hoor, het meest
spectaculaire hebben we voor het laatste bewaard als we met een klein boemeltreintje naar de Garganta del Diablo *de Devil's Throat* gaan; verschillende watervallen die bij elkaar komen en ruim 80
meter naar beneden kletteren. Dit was duidelijk de kers op de taart en het beschrijven is onmogelijk. Vandaar dat we dit ‘afdoen' met één van de vele foto's die we daar maakten.
Op de terugweg vanaf de Devil's Throat wordt het nog
even flink rennen omdat er noodweer uitbreekt en we over een metalen brug boven het water lopen. Voor de zoveelste keer vandaag komen we doorweekt bij het treinstation aan en kunnen we zeggen dat
dit die 61 uur bussen meer dan waard was!
Warme kerst... Voor ons dit
jaar geen sneeuw en witte kerst maar kerst in een korte broek en bij 30 graden. Erg wennen omdat de enige kerstversiering die we konden vinden drie megagrote kerstballen waren langs de grootste
highway hier in Buenos Aires. Ondanks dat we niet echt in de kerststemming waren hebben we toch een verrassend leuke kerst gehad. Op eerste kerstdag zijn we met zijn vieren (Erik en René waren ook
weer van de partij al zaten ze achter ons aan een tafel omdat het hele restaurant volgeboekt zat) ontiegelijk luxe gaan uit eten. We kregen een persoonlijke ober en die kon je door middel van het
drukken op een knopje roepen. Die avond hebben we een volledig en uitgebreid drie-gangen-menu gegeten inclusief dure fles wijn. Het grappige was dat wanneer we de rekening vroegen we er een glas
champagne bij kregen. Duidelijk boven ons budget maar de rekening die we aftikten bedroeg uiteindelijk toch slechts €60 in totaal! Die avond zijn we nog in het Hollywood van Buenos Aires op stap
geweest en rolden we om 5 uur 's morgens ons bedje in.
Tweede kerstdag waren we tot niet veel in staat maar
tegen het einde van de dag hebben we twee grote cateringbakken spaghetti klaargemaakt die we aan de daklozen uitgedeeld hebben. In het begin was het een beetje vreemd omdat iedereen hier, dakloos
of niet, op straat ligt te relaxen maar uiteindelijk hebben we aan 11 daklozen een heus kerstmaal kunnen uitdelen. Vooral de waardering en dankbaarheid die we kregen maakte onze tweede kerstdag
meer dan geslaagd.
Bueno Buenos Aires In totaal
hebben we 9 dagen in Buenos Aires doorgebracht en die dagen vulden we met verschillende activiteiten. In de hoofdstad van Argentinië maakten we een mooie wandeling door de volksbuurt Boca met haar
kleurrijke huizen en het stadion van Boca Juniors. Helaas was er in de periode dat wij er waren geen wedstrijd maar het stadion van dé volksclub hebben we wel van binnen gezien. Imponeren is het
codewoord bij Boca als je het stadion van binnen bekijkt. Zo is de hele rechterkant van het stadion voor de Populares; de fans die helemaal los gaan wanneer Boca een goal maakt (ze klimmen tegen de
hekken omhoog en schreeuwen heel Buenos Aires bij elkaar) en stampen ze uren voor de wedstrijd al op de banken omdat precies onder hun vak het kleedlokaal van de tegenstander zit (dat er vergeleken
met het kleedlokaal van BJ beroerd uitziet. SVV zou hier nog niet trots op zijn).
Boven de tribune van de Populares zit vak 12; de
12e man en ook die maken een lawaai van jewelste. In totaal kunnen er 57.000 mensen in het stadion maar voor het uitvak zijn slechts 2600 plaatsen beschikbaar en dan op de bovenste ring,
lekker irritant tegen de zon inkijken. Mooie gasten daar die van Boca. Aan alles in en rondom het stadion kun je zien dat de club echt leeft en juist daarom baalden we een beetje dat het zomerstop
is. We hebben zelfs de privébox van Maradona gezien.
We bezochten verder het plein van de dwaze moeders
*ook wel Plaza 25 de Mayo genaamd en wereldberoemd om de balkonscène van Evita Péron*, het voormalig huis en museum van Evita Péron en tenslotte eindigden we bij de bekende begraafplaats Recoleta
waar Evita Péron ligt. Begraven kun je het niet noemen want het lijken allemaal grote mausolea en wat erg bijzonder was om te zien. Toch apart dat deze vrouw, die er mede voor zorgde dat Argentinië
weer opkrabbelde uit een crisis, vaak vervloekt is door een deel van de Argentijnse bevolking toentertijd.
Buenos Aires staat vooral bekend om de tango en haar
tangoshows en ook die zijn niet aan ons voorbij gegaan. Samen met Willem en Paulien die we hier weer gezellig ontmoetten gaan we naar een tangoshow. Voordat de show begint krijgen we eerst zelf een
uur les in tangodansen en na een uurtje hard oefenen kunnen we de basisstappen van de dans al is het wel hilarisch! Hierna gaan we naar de echte tangoshow waarbij we een drie-gangen-menu
voorgeschoteld krijgen en ook de wijn blijkt ineens inclusief te zijn. We zitten aan een tafel met 6 Nederlanders en de wijn vliegt bijna over de tafel waardoor we meliger en meliger worden. De
show is geweldig en de avond duidelijk een TOPPER! Behoorlijk lallend duiken we 's nachts ons bedje weer in...
Natuurlijk hoort bij de nodige inspanning ook
ontspanning en daarom hebben we heerlijk 2 dagen aan een megagroot zwembad gelegen terwijl de vliegtuigen rakelings boven onze hoofden vlogen. We moesten wel even een medische keuring ondergaan om
te kijken of we wel geschikt waren om te gaan zwemmen. Hoe krijgen ze het verzonnen?! Gelukkig kwamen we heelhuids door de keuring en kon het relaxen beginnen...
Knallend 2011!! De tangoshow
bleek ook een heuse reünie te zijn want de ene na de andere bekende kwamen we daar tegen. We spreken voor oud en nieuw met zijn allen af in een hostel waar een knallend oudejaarsfeest georganiseerd
wordt. Snel werken we bij de lokale pizzeria een pizza naar binnen omdat alle restaurants volgeboekt zijn en dan gaan de voetjes van de vloer in het grootste partyhostel van Buenos Aires. Het is
een whiteparty en wat een feest zeg! Het nieuwe jaar hebben we al dansend, champagne knallend en behoorlijk feestend ingeluid met een hele hoop backpackers maar ook Argentijnen. Voordat het
oudejaarsdag was waren we een beetje huiverig of het wel leuk zou gaan worden maar we kunnen nu zeggen dat het echt een MEGA feest was! Tegen de ochtend stuiteren we ons bedje in en als dit een
voorteken is voor 2011 dan wordt het een mooi jaar...
Ondanks dat we 9 dagen in Buenos Aires verbleven
hebben bleef de mooie stad (en voor ons de modernste van Zuid-Amerika) ons elke dag boeien. Of het nu ochtend, middag, avond of nacht is. Hier is altijd wel iets te doen! Nog behoorlijk brak van de
mooie avond stappen we vanavond weer diehard een bus in die ons in 50 uur helemaal naar het zuiden van Argentinië brengt waar onze rondreis door Patagonië kan beginnen. Eén van de mooiste
natuurgebieden van Zuid-Amerika waar we erg naar uit kijken. Of we het gehaald hebben tot Antarctica dat lezen jullie de volgende keer...
* Klikhier voor de foto´s van Foz de Iguazu en hier voor de foto´s van Argentinië.
