Een klein landje dat op de kaart misschien nauwelijks te vinden is maar wereldwijd faam kreeg vanwege het Panamakanaal en de Panama Papers. Voor ons kreeg Panama niet alleen de bekendheid
vanwege dat kanaal maar temeer om haar ontzettend vriendelijke bevolking, openheid, eerlijke mensen en een geweldige natuur. Panama; het land van tropische stranden, jungle maar ook het land waar
vrouwtjes andermans kinderen op schoot trekken bij een gebrek aan zitplaatsen in overvolle bussen, oude mannen altijd naar je grijnzen en sommige bussen over een afstand van nog geen 50 kilometer
met gemak meer dan twee uur doen. Hola Panamazing!
The skyline van Panama City Na een avond en een ochtend gespendeerd te hebben in Willemstad, Curaçao (KLM was zo vriendelijk om ons hier een nachtje te laten doorbrengen)
komen we na voor ons gevoel de langste landing ooit, in heet Panama City aan. Ciudad de Panama is een moderne stad met een ongelofelijke skyline die je misschien niet meteen zou verwachten bij een
stad in een land dat nog hard aan de weg timmert. We laten ons door een taxi afzetten in de "hotelwijk' van Panama City maar we moeten duidelijk nog even wennen. Na een goede douche dachten we even
een powernapje te nemen maar die duurde toch iets langer dan de gestelde 20 minuten en ongeveer 10 uur later werden we wakker..
Na een prima pannenkoeken-ontbijt pakken we de lokale bus en gaan we
richting het bekende Panamakanaal. Een aantal maanden geleden is er een tweede kanaal naast het oorspronkelijke geopend en kunnen de giga containerschepen daar doorheen. De schepen komen ofwel van
de Caribische Zee ofwel van de Grote Oceaan en doorkruisen Panama op weg naar een ander werelddeel. Afhankelijk van de grootte en het gewicht van het schip betalen ze een bepaald bedrag, variërend
van $30.000 tot het hoogst betaalde bedrag ooit van $376.000. Het kanaal bestaat uit drie sluizen en in ongeveer 10 minuten lopen de sluizen vol zodat de boten door kunnen varen. Een indrukwekkend
en knap staaltje engineering dachten wij zo.
Wandelen in een fairytale Panama City laten we na een volle dag al achter ons wanneer we de nachtbus pakken richting David en vervolgens een oude schoolbus naar Boquete.
Boquete is een lieflijk bergdorpje en dat vinden ook ongeveer 1000 Amerikaanse gepensioneerden want het dorpje zit er vol mee. Nadat we ons geïnstalleerd hebben in een soort vrijwilligershostel aan
de rivier besluiten we wat plannen te maken voor de komende dagen. Boquete staat bekend om haar hikes als ook om de koffieplantages dus de planning is zo gemaakt.
De eerste dag wandelen we rustig door Boquete en gaan we bij een
koffieplantage de lokale koffie proberen. Klaarblijkelijk viel die zo goed in de smaak dat we nu al een week of twee met een zak koffiebonen in onze backpack rondreizen. De andere dag maken we een
mooie hike naar de "Three lost Waterfalls".
Na
deze hike van een halve dag sluiten we Boquete af bij Mike's Global Grill; een typisch Amerikaans restaurant met veel tv's waarop elke Amerikaanse sport te zien is, luide muziek en veel
Amerikanen.
Hiken en tuben in Santa Fe Met nog een aantal dagen te overbruggen voor ons vertrek naar het paradijs dat San Blas heet besluiten we om niet naar het strand te gaan maar om
naar een nog kleiner bergdorpje te trekken op weg terug naar Panama City.
De dag daarna
besluiten we om een wandeling te maken van zo'n 5 uur op zoek naar een waterval. De eerste twee uur gaan steil omhoog (daar gaan de kuiten) en na een cryptische omschrijving van de hosteleigenaren
vinden we de ingang naar de watervallen. Alleen hadden we dan misschien de ingang wel gevonden, die waterval zat goed verstopt. Met een kabbelend riviertje hebben we dan maar genoegen genomen en
zijn daarna omgedraaid, terug richting Santa Fe. Ongeveer halverwege konden we een onverhard pad door de jungle terug nemen en dat hebben we dan ook gedaan. Dwars door de blubberende jungle op zoek
naar toekans!
Het enige levendige dat we
vonden was een voetbalveld werkelijk midden in de jungle waar twee elftallen bloedfanatiek door de modder en het moeras stampten op weg naar de overwinning. En dan zitten er ook nog eens zo'n 200
toeschouwers langs de kant waarbij je jezelf alleen maar afvraagt 'WHY?' en 'Hoe komen die daar?' aangezien er welgeteld vijf 4x4's geparkeerd stonden.
Met een behoorlijke spierpijn in de benen vertrekken we de volgende
ochtend samen met een Fransoos en een Spaans stel naar William (wie kent hem niet) om samen met hem te gaan tuben op de rivier. We hebben duidelijk de beste dag uitgekozen want de lucht is
strakblauw en de zon schijnt volop. Een heerlijk tochtje over de rivier met hier en daar een mooie rapid.
Samen met het Spaanse stel besluiten we om na het tuben naar een organic
farm te gaan van een oud echtpaar en wat een goede keuze was dit! De vrouw des huizes is een ontzettend goede kok en de man vertelt ons honderduit over de geschiedenis van de Mestiezen die nog in
dit deel van Panama wonen.
Daarna neemt hij
ons mee over hun 6 hectare grote finca en laat hij zien hoe hij zichzelf en zijn hele familie onderhoudt met alle vruchten, planten, groenten die hij verbouwt en de dieren die hij houdt. Na de
voortreffelijke lunch wandelen we met z'n vieren verder naar een swimhole waar we samen met de lokale bevolking een verfrissende duik nemen. We sluiten Santa Fe af met heerlijk Cambodjaans eten
voordat we in een bus terug naar Panama City stappen die werkelijk waar over 50 kilometer 2,5 uur gedaan heeft. Maar goed, better safe then sorry..
Paradijs in Panama Superlatieven schieten tekort
bij het schrijven van dit stukje kunst, pracht en praal.. Op de goddelijke tijd van 5 uur 's morgens staan we voor ons hostel in Panama City paraat om in een 4x4 gepropt te worden samen met nog 5
Engelsen. Onder de muzikale klanken van 'Ain't no mountain high enough' scheuren we door de bergen op weg naar de Guna Yala stam die woont op de 177 eilanden die San Blas rijk is.
Marco, onze Italiaanse gids, kan
idioot (sorry, een ander woord hebben we er niet voor) goed koken en schotelt ons de eerste avond een zeebanket voor waar je u tegen zegt: verse garnalen in knoflook, ceviche van inktvis en de
beste Italiaanse pasta die we gehad hebben.
De Guna is een volk dat oorspronkelijk afkomstig is uit Colombia maar
zo'n 200 jaar geleden naar het oosten van Panama vertrok. Zij leven vooral van de visvangst en hun opbrengsten komen voort uit het verkopen van kokosnoten. Dat aantal is exorbitant hoog want elke
maand komen er zo'n 20.000 kokosnoten van de palmen op hun eilanden af die elk zo tussen de $0,80 en $1,50 opbrengen.
Qua uiterlijk lijken de Guna ook totaal niet op de Panamezen of
Colombianen; ze hebben echt een soort typische Aboriginal-uiterlijk met spitse en hoekige gezichten. Spaans spreken ze nauwelijks maar ze ogen vriendelijk al is contact maken met ze nogal lastig
want aankijken doen ze je niet echt.
De
laatste volle dag van onze San Blas-trip spenderen we op Isla Pino. Eerst aan de kant waar het tropische strand zich bevindt en later in de kleinste Guna-community die zo'n 300 inwoners telt. We
slapen met zijn allen voor de derde nacht in hangmatten alleen nu ook nog eens allemaal bij elkaar in het gemeenschapshuis. De Guna blijken alles in een hangmat te doen en als we alles zeggen dan
bedoelen we ook echt alles (denk maar in hoe creatief die mensen moeten zijn).
Elke avond werd er in de groep een nieuw drankspel georganiseerd en dit
keer was dat funkyball; hilarisch was het in ieder geval wel dus mochten jullie de spelregels willen weten.. Op een volgend Knots, Hok of Hennieweekend zullen we ze wel vertellen.
Na een laatste familydinner en een bezoekje aan de plaatselijke salsabar zat ons avontuur met de groep erop en namen we de dag daarna afscheid van iedereen. Wij blijven nog even hier in
Capurgana, op de grens met Panama voordat wij morgen onze reis voortzetten door de rest van Colombia. Geheid dat we een deel van de groep nogmaals gaan zien maar die avonturen bewaren we voor over
een week of drie.
Ondanks dat we al een groot deel van de wereld gezien hebben lag een langgekoesterde droom toch dichterbij huis dan menigeen gedacht zou hebben: IJsland. Het land dat door de Vikingen
IJsland genoemd werd omdat ze bang waren dat iedereen hier massaal naar toe zou verhuizen als ze achter de schoonheid van het eiland zouden komen. Wellicht berust dit op een van de vele sagen
waarin meer dan 85% van de IJslanders gelooft maar na een dikke week rondrijden op dit magische eiland zouden wij ook voor deze naam gekozen hebben. Al is het alleen maar om te zorgen dat dit
pareltje voor eventjes langer geheim zou blijven voor de rest van de wereld…
Wanneer we verder rijden naar de Blue Lagoon passeren we verschillende
geothermale baden en de ramen blijven dan ook weer potdicht vanwege de verschrikkelijke zwavellucht.
Golden Circle
De dag daarna, na een ijskoude nacht, rijden we de route van de Golden Circle in. Het is een route die afgelegd wordt door de meeste toeristen en ondanks dat het in IJsland nu laagseizoen is zien
we de bussen toeristen af en aan rijden. Wij parkeren ons campertje in het Thingvellir National Park waar we een wandeling maken tussen de grote basaltwanden en vele watervallen. In het Thingvellir
Park *waar wederom de grens van twee aardplaten het park doorkruisen* is in 1894 de allereerste officiële grondwet getekend en de vlag wappert midden in het park als symbool hiervan.
Een andere reden waarom we naar Thingvellir gekomen zijn
is omdat je hier in Silfra, een breuklijn, daadwerkelijk kunt snorkelen tussen die twee aardplaten in. Een langgekoesterde droom van Siets die nu uitkomt! We worden in thermo-ondergoed, een dik
skipak en een drysuit gehesen en trotseren op die manier de ijskoude watertemperatuur van nog geen 2 graden.
Vulkanen, watervallen en ijsschotsen
De dagen daarna zetten we koers naar de zuidkust van IJsland en passeren we weer verschillende mooie landschappen, watervallen, caldera kraters en zo ook de vulkaan Eyjafjallajokull die in 2010
uitbarstte. De uitbarsting was voor het Europese luchtruim een flinke aderlating maar omdat de helling van de vulkaan bestaat uit verschillende gletsjers, smolten die toen de vulkaan uitbarstte met
als gevolg kilometers lange modderstromen die dorpen, wegen en bruggen verwoestten.
Langs de zuidkust ligt ergens verstopt op een donker lavastrand ook een
vliegtuigwrak van de US Army, dat daar in 1973 neerstortte. Via een dirt track komen we na kilometers hobbelen bij dat wrak aan en het ziet er zowel luguber als ook magisch uit zo in de sneeuw.
Omdat het al de hele dag kraakhelder is willen we hier ook proberen ’s avonds het Noorderlicht te zien. Gewapend met dekens, biertjes en een zak chips zitten we de hele nacht met onze camera in de
aanslag in onze cabine maar het Noorderlicht laat zich niet zien ondanks de heldere nacht. Ach, we hadden wel weer een speciale overnachtingsplek te pakken zo in de middle of nowhere.
De andere hoogtepunten van ons tripje naar IJsland
worden de schitterende wandelingen bij Fjardrargljufur en bij Skaftafell. Bij de eerste wandelen we door een, op het eerste oog, kaal landschap maar ineens doemt daar een schitterende canyon voor
ons op. Bij Skaftafell wandelen we naar de mooie Svartifoss waterval die verborgen ligt in het landschap.
Vanuit daar maken we een prima wandeling naar de gletsjer van Sjonarnipa
en zien we het natuurgeweld van bovenaf de berg. De gletsjers op IJsland smelten met zo’n onvoorstelbare snelheid van 200 meter per jaar! En dan te bedenken dat na de ijskappen op de Noord- en
Zuidpool de grootste ijskap hier op IJsland ligt. De vraag is wat we over een tiental jaren nog overhebben aan ijs op aarde…
Noorderlicht!
Voordat we de weg terug inzetten naar Reykjavik gaan we de laatste dagen naar de oostkust waar we de trek van de ijsbergen bij Jokulsarlon aanschouwen. Reusachtige witte en blauwe ijsschotsen die
afkalven van de gletsjer, in een lagoon terecht komen en langzaam op weg zijn naar de Atlantische Oceaan waar ze meedeinen op het ritme van het water. Inmiddels is het weer behoorlijk omgeslagen en
lijkt het echt herfst want ons campertje schudt die nacht goed heen en weer van de sterke wind en slagregen.
Ons bezoekje aan Höfn valt daardoor ook een beetje in het water en we
besluiten om de terugreis naar Reykjavik maar in te zetten. Na ’s avonds in een gezellig kroegje in Selfoss een drankje gedaan te hebben besluiten we om nog een laatste poging te wagen het
Noorderlicht te zien. Een paar kilometer voor Reykjavik draaien we een verlaten weg op en ineens… Het Noorderlicht!! Het duurt elke keer niet lang maar we hebben het toch gezien!!
Kleurrijk Reykjavik
Op onze laatste dag in IJsland wandelen we door gezellig en kleurrijk Reykjavik, bezoeken we de Hallgrimmskirkja met prachtig uitzicht over de meest noordelijk gelegen hoofdstad ter wereld, drinken
we koffie in een van de vele koffiebarretjes en bezoeken we het Höfdi-house.
In dit huis ontmoetten Ronald Reagan en Mikhail Gorbatsjov elkaar in
1986 en dit gesprek luidde het einde van de Koude Oorlog in. We sluiten de reis door IJsland af in een gezellig kroegje voordat we heel vroeg de bus naar het vliegveld pakken en terug kijken op een
land dat absoluut favoriet is in Europa! Een land met een schitterende (en erg actieve) natuur, super vriendelijke mensen en een hele relaxte vibe. Ook hier denken we weer ‘we komen er zeker nog
eens terug’.
Ondertussen krijgen we sterk
het gevoel dat we bijna twee mensenlevens nodig hebben om alles te kunnen zien dat we willen zien. Toch hoor je ons absoluut niet klagen want de volgende reis staat weer op de rol.Tot in juli
vanuit Panama deze keer…
Niets is toeval?! Na heel wat vertraging vanuit Myanmar
en Kuala Lumpur komen we ’s avonds laat in de metropool Yogyakarta (ook wel Jogja genoemd) aan. Een hele vriendelijke taxichauffeur vertelt ons honderduit over zijn stad en zijn eiland Java. Java
is het dichtstbevolkte eiland van Indonesië en dat merken we als we de dag daarna de stad bezichtigen. Op weg naar het paleis van de sultan, het Kraton, worden we om de paar meter aangesproken of
we een becak, een fietstaxi willen. We slaan nog even af omdat de afstanden tussen de sites in Jogja goed te doen zijn.
Het Kraton is zowel de huidige residentie van de sultan als ook het
culturele en politieke hart van Jogja. Het is een grote compound waar ongeveer 25.000 mensen wonen en werken met haar eigen markt, school, moskee en winkeltjes. Persoonlijk vonden wij het niet heel
erg spectaculair maar of dat nu komt omdat wij in de loop der jaren ietwat verwend zijn met allemaal paleizen of dat het kwam omdat alles in het Bahasa geschreven was waardoor je bijna wel een gids
nodig had. Wij kunnen het niet zeggen..
Vanuit
het Kraton lopen we door (‘You want transport?’) naar Taman Sari. Taman Sari is het buitenpaleis van de sultan met allemaal zwembaden en kleine paleisjes. Binnen Taman Sari kom je in een wirwar van
kleine straatjes terecht en wandel je echt door de kampongs (de kleine volkswijkjes). Na een heerlijke fruitshake nemen we dan toch een becak terug naar ons hotel. Als we ’s avonds willen gaan eten
zien we daar ineens twee collega’s van Siets in een barretje zitten en als we later op de avond ook nog een andere collega van Siets tegenkomen is de vraag snel gesteld of dit toeval is?
De dag daarna als we op de goddelijke tijd van 03.00 ’s
nachts opstaan om naar de Borobudur te gaan is het ‘toevallig’ ook Gijs zijn verjaardag. Gijs kan zo wel optimaal van zijn verjaardag genieten! We staan niet voor niets zo vroeg op omdat we de
zonsopkomst willen zien bij de bekende Borobudur. Wat Angkor Wat is voor Cambodja en Bagan voor Myanmar, dat is de Borobudur voor Indonesië. Dit immense boeddhistische tempelcomplex heeft in de
loop der jaren al veel aardbevingen en vulkaanuitbarstingen doorstaan maar is zo goed als intact gebleven.
Als we aan komen lopen in het donker zien we de contouren van de
Borobudur al voor ons opdoemen en misschien vonden we dit achteraf wel het meest indrukwekkende van het complex. In het hoogseizoen bezoeken ongeveer 90.000 mensen de Borobudur en met dat gegeven
wilden wij wel heel wat eerder opstaan om de grote massa te ontlopen.
We zien de zon heel langzaam de horizon in tig verschillende kleuren
veranderen waarbij de Borobudur op de voorgrond langzaam duidelijk wordt tussen de optrekkende nevel met op de achtergrond de vulkaan Merapi. Uren hebben we hier rondgelopen voordat we de taxi
terug namen richting Jogja om even een paar uurtjes wat slaap te pakken in het hostel.
Tegen het begin van de middag voelen we ons weer als herboren en huren
we een scooter om richting de Prambanan te brommeren. Bezochten we ’s ochtends een boeddhistische tempel, ’s middags was het de beurt aan de hindoeïstische tempel Prambanan. Deze tempel is het hart
van het hindoeïsme op Java en de tempels dateren uit de 8etot en met de 10eeeuw. Het hele complex werd in de jaren daarna verlaten omdat het zwaartepunt van het hindoeïsme zich verplaatste naar Oost-Java.
Op dit moment zijn ze druk bezig om de
tempels te restaureren maar we kunnen ons wel indenken hoe indrukwekkend dit geweest moet zijn. Apart blijft dat tijdens de vele uitbarstingen en aardbevingen deze complexen stand hielden terwijl
de moderne gebouwen tegen de grond gingen..
Deze (wederom) afwisselende en indrukwekkende verjaardag van Gijs sluiten we af met een aantal borrels in een kroegje samen met de collega’s van Siets.
Bulderende Bromo en Ijen Na de verjaardag van Gijs is het weer vroeg op om de trein te pakken vanuit Jogja naar Malang. De trein raast langs dorpjes en
mooie groene rijstvelden voordat we weer met de nodige vertraging aankomen in Malang. Was het eerst nog de bedoeling om hier een nacht te slapen, die plannen werden ‘verstoord’ toen we de optie
kregen om ’s nachts nog te vertrekken richting de Bromo en Kawah Ijen vulkanen. Na een (hele) korte powernap zaten we om 12.00 alweer in de minivan met een aantal Italianen, Nederlanders, Denen en
Fransen op weg naar Oost-Java.
In alle
vroegte komen we aan bij de voet van de Gunung Penanjakan van waaruit we de zon op zien komen in de verte. De lucht kleurt weer in afwisselende kleuren en tussen de laaghangende wolken door zien we
de nog rokende vulkaan Raung die in Indonesië voor nogal wat overlast voor het vliegverkeer zorgt. Kijkend naar rechts zien we de enorme caldera krater waarin de Bromo gelegen is.
De Bromo is een behoorlijk actieve vulkaan met ongeveer
om de 5 tot 10 jaar een eruptie (en dat is kort op elkaar kunnen we jullie zeggen)… In de krater zijn nog twee andere vulkanen ontstaan en het aanzicht is *niet alleen voor een
aardrijkskundedocente maar ook voor elke leek* indrukwekkend.
Na de zonsopkomst springen we weer in onze stoffige jeep die de caldera
inrijdt om zo de Bromo te kunnen beklimmen. Na wat stof happen en de nodige traptreden staan we aan de rand van de rokende en naar zwavel ruikende krater van de Bromo. Achter ons trekt de
ochtendmist op en we wanen ons net zo goed weer even in het mooie Bolivia met al deze vergezichten.
Behoorlijk stoffig geworden scheuren we door naar ons hotelletje met
zwembad waar we gezellig kletsen met Mirjam en Joyce, twee leuke en gezellige Hollandse meiden. Ook nu weer niet uitslapen maar wederom om 12.00 ’s nachts ons bed uit om ons op te maken voor een
hike in de krater van de Kawah Ijen vulkaan. Deze hike is niet voor iedereen bestemd want mensen met astma of een mindere conditie worden geacht in het hotel te blijven. Wanneer we aan de
kraterrand staan krijgen we onze gasmaskers die we op moeten zetten voor de afdaling.
De Kawah Ijen is een vulkaan waaruit grote wolken zwavel opstijgen en
zonder gasmasker zorgt dat acuut voor brandende ogen en longen. Het stinkt ontzettend naar rotte eieren en gezond is het volgens ons absoluut niet (het kratermeer van de Ijen blijkt met een
zuurgraad van 0,18 ook het zuurste meer ter wereld te zijn). Tijdens de afdaling zien we kleine mannetjes met rieten manden op hun schouders een behoorlijke lading van deze zwavelblokken naar boven
sjouwen. Zo’n mandje moet minimaal 50 en mag maximaal 90 kilo wegen en de werkers versjouwen deze manden twee keer van onder naar boven en krijgen daar nauwelijks iets voor betaald.
De zwavelblokken worden in fabrieken bewerkt en
gebruikt voor o.a. cosmetica en medicijnen. Naast de grote gele zwavelblokken is het andere bijzondere aan deze vulkaan het blauwe vuur. Dit blauwe vuur ontstaat wanneer de zwaveldampen in
aanraking komen met zuurstof/lucht en dus vlam vatten. Je kunt het blauwe vuur alleen ’s nachts zien en dan ziet het er echt apart uit.
Nadat we de zon op zagen komen boven de vulkaan hebben we de weg naar
boven weer ingezet en bij ons busje aangekomen voelen we ons allemaal vies, stoffig en vooral hebben we het idee een uur in de wind te stinken (wat waarschijnlijk ook echt zo was). Binnen no time
zetten we de weg in naar de ferry die ons naar Bali brengt. Het Bali van eindeloos relaxen en de laatste etappe van onze reis…
En dat genieten hebben we gedaan. De dagen bestaan uit lekker eten,
relaxen aan het strand en zwembad, boekje lezen en gewoon rondkijken hoe het leven aan de eilandgangers voorbij trekt. Op dit eiland ’s avonds geen dronken partygangers maar kleine jongetjes die
proberen om hun vlieger, gemaakt van een vuilniszak, zo hoog mogelijk in de lucht te houden..
We hebben een uur in het water gelegen bij Manta Point en in totaal meer
dan 25 roggen voorbij zien zwemmen, variërend in grootte van 3 tot zelfs 5,5 meter breed!!! Ze zwemmen heel relaxed rond het ‘cleaning station’ zoals de duikers Manta Point ook wel noemen.
Behoorlijk indrukwekkend wanneer we op drie verschillende plekken rondom Manta Point het water induiken en telkens omringd worden door giga manta’s.
Na deze belevenis gaan we daarna nog langs Long Bay en Mangrove Point om
het meest prachtige koraal en de visjes te zien voordat we helemaal vol adrenaline weer aan land gaan. We hebben mega geluk gehad omdat de dagen daarvoor de duikers soms 3 of 4 manta’s zagen en wij
op drie plaatsen gewoon 25 manta’s in totaal zagen! Er zaten er zoveel dat je ze vanaf de boot ook gewoon kon zien. Machtig!
Dat machtige doet Gijs tijdens zijn dagje duiken nog eens over als hij
weer gaat duiken bij Manta Point maar ook bij Crystal Bay. Ook bij deze duiken weer genoeg mantaroggen, koraal en verschillende visjes om hem heen. Helaas liet de mola mola zich tijdens de duiken
niet zien, maar ach, je kunt niet alles hebben he?! Op de laatste dag in Nusa relaxen we weer aan het zwembad en in de zee en nemen we een heerlijke Balinese massage waarbij alle spieren en
ledematen behoorlijk los gemasseerd zijn. Een heerlijk ontspannen afsluiting..
Surf ’n Turf op Bali Na bijna een week op Nusa Lembongan gezeten te hebben verlieten we dit paradijselijke eilandje om terug te keren naar Bali voor onze
allerlaatste dagen van de reis. Aangekomen in Sanur pakken we een gammel busje dat ons afzet in Canggu; een chill surfersdorpje. Bijna alle scooters die je voorbij ziet rijden hebben een surf rack
vastgemaakt aan hun scooter voor hun surfboard.
Aan het einde van de dag op de GPS terug naar Canggu en dat ging
wonderwel een stuk sneller en efficiënter. De laatste twee dagen gaan we helemaal op in de surfvibe als we een surfplank huren en de Indische Oceaan induiken bij Ecko Beach. Al die keren oefenen
hebben toch wel hun vruchten afgeworpen want het gaat ons eigenlijk (al zeggen we zelf) redelijk goed af.
De golven zijn behoorlijk hoog maar het lukt ons om ze te pakken en
bovendien ook nog op die plank te blijven staan! Ecko Beach is daarnaast een plek waar je geen families met kinderen vindt *als je ze al vindt dan staan de kids ook op een surfplank* maar waar de
Billabong dames en heren heel relaxed voorbij wandelen of waar iedereen die net uit het water komt een drankje pakt bij een strandtentje verderop waar de deuntjes van Elvis uit de speakers
komen.
Vanaf Ecko Beach zie je ook de
vliegtuigen af en aan vliegen naar het vliegveld van Denpasar en met een laatste blik op Ecko Beach en de vliegtuigen beseffen we dat ook wij niet ontkomen aan de terugreis. Morgenmiddag is het
zover en vliegen we, na vijf heerlijke weken, weer terug naar ons heerlijke Nederland. Helemaal uitgerust en weer een hoop nieuwe ervaringen rijker maken we ons thuis op voor de volgende reis in
oktober: IJsland! Dan kan het uitkijken naar een nieuw avontuur weer beginnen..
De andere nacht worden we door de ouders van een oud-leerling van Siets uitgenodigd om naar Lebua te komen, oftewel de Sky Bar van de film The Hangover. Wat een view! We eten daarna bij
Cabbages & Condoms; een restaurant waarbij de volledige opbrengst van het eten ten goede komt aan het terugbrengen van de prostitutie, HIV-gevallen en het hoge geboortecijfer in Bangkok. Na
afloop dan ook geen pepermuntje bij de rekening maar een condoom. De organisatie wil dat een condoom in de toekomst net zo makkelijk verkrijgbaar en goedkoop wordt als een krop sla. Samen met Max
en zijn broer sluiten we met een paar borrels een gezellig avondje af op Khao San Road.
Het andere dat we doen in Bangkok heeft *wellicht niet gek voor diegenen
die ons tijdens onze wereldreis ook al volgden* met eten te maken. Een echte Thaise kookcursus hadden we nog niet gedaan en daarom togen we op onze laatste dag in Bangkok richting Lemongrass om
samen met een heel lief Thais vrouwtje de markten af te struinen. We leren van alles over de groenten en spices die we wel maar vooral ook niet in een groene curry of Pad Thai moeten
doen.
Na de markt gaan we zelf aan de slag
met het bereiden van de gerechten en we moeten zeggen; onze groene curry is behoorlijk goed gelukt. Nu maar hopen dat we dat straks thuis ook nog echt in de praktijk kunnen brengen zonder Thaise
ondersteuning.
Magisch Myanmar Na drie dagen was het dan tijd om Bangkok achter ons te laten en op weg te gaan naar een voor ons
onbekend land. We landen in Mandalay en daar ontmoeten we Rob en zijn Ierse vriendin Kylie voor het eerst (weer). Na de eerste uitspraken als ‘hey pik, hey chef’ gaan we de straat op om te eten. We
komen terecht in een lokaal tentje met plastic stoelen en dan zijn wij helemaal in ons element.
De Birmezen zijn zo ont-zett-end vriendelijk en oprecht. Tijdens het
eten raken we aan de praat met een aantal Birmese jongens en als we ze later op straat weer tegenkomen krijgen we een lift aangeboden in hun fancy wagen met als argument ‘that’s how we show our
culture’. Een super start van mooi Myanmar.
De
dag daarna huren we een motorbike en gaan we de omgeving van Mandalay verkennen. Ook nu weer komen we de vriendelijke bevolking tegen want we worden uitgenodigd voor een bakkie thee als de
motorbike van Rob en Kylie tot twee keer toe een lekke band heeft. Zo raken we aan de praat met een man die aangeeft dat het voor Myanmar alleen maar goed is dat ze zich openstellen naar de
buitenwereld en dat ze ook langzaamaan een democratie aan het worden zijn zodat de bevolking openlijk kan zeggen wat ze willen, denken en voelen.
Het enige waar we nog niet echt aan kunnen wennen is het soort
pruimtabak waar de mannen hier massaal op kauwen. Om je heen hoor je constant het spugen van het rode goedje op de grond en her en der zie je het bewijs nog glansrijk op de grond liggen. Maar ach,
als dat het enige negatieve aan dit land is…
Tempels in Bagan In rap tempo bussen we door naar datgeen waar Myanmar (voor zover het
al bekend is) bekend om is: meer dan 3000 tempels die Bagan rijk is. Op een ebike verkennen we een volle dag de tempels die dateren uit de 11etot en met de 13eeeuw. Vaak zijn de
tempels van veraf mooier dan van dichtbij maar het mooie is dat je bijna elke tempel kunt beklimmen (wellicht hebben de Birmezen daar met het toenemende toerisme over een aantal jaren wel spijt
van).
Vanaf zo’n tempel heb je de mooiste uit-
en vergezichten. Ondanks dat dit het meest toeristische van Myanmar zou moeten zijn kun je met gemak uren rondtuffen zonder een toerist te zien. Oneindig ver kun je kijken en telkens zie je een
aantal pagodes of tempels boven de bomen uitsteken. Aan het einde van de dag pakken we wederom een moessonbui mee voordat we de tempels voor gezien houden.
Leven op,
rondom en in Inle Lake Ook tijdens onze busrit naar het Inle meer merken we heel goed dat we in het moessonseizoen terecht zijn gekomen. Wanneer we langs de kant van de weg stoppen
om te lunchen worden de eerste passen alweer in het tot aan de enkels reikende water gezet (en dit zou niet de laatste keer worden in Myanmar). Na uren tuffen met horten en stoten komen we aan bij
het Inle Lake en zitten we in een super mooi hostel met eigen veranda.
Een boottochtje over het Inle Lake is een ‘must do’ maar wij skippen die
de eerste dag als we twee gammele fietsen huren voor een luttele euro per fiets en gaan op weg naar de Red Mountain Estate; een wijngaard met mooi uitzicht op het meer en de omliggende dorpjes. Na
de nodige wijntjes geproefd te hebben fietsen we door naar kleinere dorpjes waar we wederom de waanzinnig vriendelijke bevolking tegenkomen. Hier wordt de rijstoogst nog met de hand van het veld
afgehaald en de trishaw’s vervoeren hier vaker varkens, geiten of koeien in plaats van mensen. Als we ’s avonds bij een lokaal tentje eten en we de lieve eigenaren fooi geven krijgen we wel 10x een
dankwoord toegeworpen. De puurheid van de mensen straalt er aan alle kanten nog vanaf.
De volgende dag hebben we mazzel en heeft het zowaar de hele dag eens
niet geregend maar werden we op het Inle Lake getrakteerd op zon (om vervolgens net zo hard te verbranden door diezelfde zon). Inle Lake is vooral (voor Birmese begrippen dan) toeristisch maar
doordat wij al heel vroeg vertrekken met ons longtailbootje ontsnappen we hier op de lokale markt gelukkig aan en zien we hoe vrouwtjes uit allerlei kleine dorpjes naar de ochtendmarkt komen om
hier met hun mandje en boodschappenlijstje alle verse ingrediënten in te slaan voor het eten later die dag.
Je hebt voor dit soort marktjes vaak wel een ietwat sterkere maag nodig
dan de gemiddelde mens want verwacht hier niet dat de kip al gefileerd en voorverpakt op de toonbank ligt. U wilt 200 gram kip of misschien toch een klein stukje borst en poot? Geen probleem, met
drie ferme slagen van de bijl is het geregeld hoor. En als u nog levende vis wilt dan kunt u gewoon in de rij aansluiten bij mijn buurvrouw.
Na twee volle dagen nemen we afscheid van
het Inle meer en gaan we ons opmaken voor een werkelijk waar ijskoude nacht in een nachtbus die ons richting de Golden Rock en Hpa-an zal brengen in het zuiden.
Golden Rock(ing) on heavens door Met dank aan de enige Fransoos in onze bus stapten
we tegen het einde van de nacht uit in een nietszeggend plaatsje om van daaruit met nog een bus en een trishaw aan te komen in het dorpje aan de voet van de Golden Rock oftwel Mount Kyaiktiyo.
Vervolgens werden we als vee in een veewagen gehesen (lees: achter in een megatruck met 40 anderen op een houten bankje) en gingen we al hobbelend en stotend de steile berg op. Het weer zat even
niet mee waardoor we op de top de gouden rots eigenlijk amper konden zien.
De gouden rots is een bedevaartsoord voor Boeddhistische pelgrims en
schijnt te balanceren op een haar van Buddha. Vrouwen zijn niet toegestaan bij de gouden rots maar mogen wel op een afstandje toekijken, soms is het zo openhartige boeddhisme niet altijd te volgen
maar goed, we schikken ons als vrouw maar in ons lot.
Hop on Hpa-an Dezelfde dag als dat we de nachtbus pakten
en een bezoek brachten aan de gouden rots crossen we vrolijk verder op een stoeltje in het midden van de overvolle bus richting het onbekende Hpa-an. En dat wij voor Hpa-an ook onbekend zijn is de
afgelopen dagen wel gebleken. Het dorpje kent precies 2 hostels en 3 hotels en mensen staren je werkelijk waar aan alsof ze voor het eerst een toerist zien (wat misschien nog wel echt zo is
ook).
Ook in Hpa-an huren we weer een
motorbike en verkennen we de omgeving met haar mooie karstgebergten. Als we ingehaald worden door een andere motorbike die nogal overenthousiast begint te roepen, kijken we eerst over onze schouder
om te zien tegen wie deze persoon het heeft. Als we zien dat er niemand achter ons rijdt beseffen we pas dat die persoon gewoon blij was om ons te zien. Ongeveer elke voorbijganger begroet ons met
een vrolijk ‘Minglaba’ en lacht zijn rotte, rode tanden bloot als we ‘Minglaba’ terug roepen of zwaaien. Wat een geweldige bevolking hier in Myanmar!
Als we onze laatste busrit in dit land pakken beseffen we pas dat we
best geluk hebben gehad nog te kunnen vertrekken uit Hpa-an. Toen we de dag daarvoor de bus wilden boeken zei het vrouwtje van het hostel dat ze even moest checken of de bus wel ging. Nu kijken we
daar niet zo van op in Azië maar wel de reden waarom; er bestond namelijk een reële kans dat de weg onbegaanbaar geworden was door de hevige regenval van de afgelopen weken. De bus vertrok ‘gewoon’
maar de schade werd onderweg pijnlijk duidelijk: onze bus stond een aantal keren tot boven aan de wielen in het water, huizen stonden onder water waarvan je alleen het dak nog kon zien en in Yangon
collecteerden mensen massaal langs de weg voor de slachtoffers van de vele overstromingen in heel Myanmar.
Veelzijdig Yangon Onze laatste halte in Myanmar is meteen de drukste; de voormalige hoofdstad Yangon. Wat een
hectiek! We verblijven in een super fijn en mooi hostel midden in de Indiase buurt. Twee dagen lang bezoeken we kleurrijk en veelzijdig Yangon waarbij we als hoogtepunt na een hele dag wandelen de
Shwedagon Paya bezoeken. Deze tempel is verguld met goud en is vanuit bijna elke hoek in Yangon te zien.
Voordat we de tempel binnen mogen komen er nog de nodige Birmese handen
aan te pas om Gijs ‘passende kledij’ aan te meten. Korte broeken en hemdjes mogen niet en dat snappen we maar de Birmezen hebben het eigenlijk ook niet zo op Gijs zijn borsthaar. Of hij dat niet
‘even weg kan werken’, maar ja, Gijs had net geen schaar bij zich. Na een geleende rok en de omgeslagen sjaal van Siets mogen we toch naar binnen en daar knalt het bladgoud je aan alle kanten
tegemoet.
De grootste stupa bevat zelfs een
top die is ingelegd met 5448 diamanten, 2317 robijnen en om het af te maken een grote 76-karaats diamant. Het hele complex is 46 hectare groot en vanuit alle kanten wordt het verhaal van Buddha
verteld en weergegeven. Om ons heen zien we verschillende Birmezen maar ook monniken hun gebed uitoefenen en het geheel heeft iets magisch.
Wij zegenen ons door bij een van de twaalf buddha’s water over die
buddha heen te sprenkelen. Dit doe je niet zomaar bij een buddha maar je doet dit bij de buddha die de dag waarop jij geboren bent weergeeft. Om deze gezegende (jubileum)dag af te sluiten gaan we
eten bij een Indiër en krijgen we de lekkerste masala’s en aloo ghobi’s voorgeschoteld.
Een citytrip maar dan net even naar een andere stad dan waar de ‘gewone burger’ naar toe zou vliegen. Wordt het Lissabon of Madrid? Uiteindelijk besloten een totaal andere richting uit te
gaan en het werd Moskou. De afgelopen dagen hebben we in Rusland gezeten en Moskou met haar imposante gebouwen maar ook grilligheden ontdekt. Normaal gesproken zouden we over een korte citytrip
niets bloggen maar omdat we jullie toch een kijkje willen geven in de Russische keuken hierbij een kort verslag.
Aangekomen in Moskou na twee korte vluchten met Germanwings gingen we op
zoek naar het appartement van onze Airbnb-host Yulia met haar schattige dochtertje van vier. Na even zoeken (Russisch lezen na precies een half uur in het land is lastiger dan gedacht) vinden we
haar appartement op de achtste verdieping van een voormalig flatgebouw waar ooit de Duitsers in gehuisvest waren tijdens WOII. Yulia is een ontzettend gastvrije vrouw die ons meteen wegwijs maakt
in het grote Moskou. We zitten bijna in hartje centrum en de komende dagen doen we bijna alles te voet.
De volgende ochtend neemt Yulia ons mee richting het Kremlin via een
schitterende basiliek. Bij het Kremlin aangekomen gaan we op zoek naar de president die we natuurlijk niet vinden. Het Kremlin is een gigantisch complex met daarbinnen niet alleen de regering en de
Senaat van Rusland maar ook verschillende kathedralen. Uren lopen we hier rond voordat we via het standbeeld van Stalin uitkomen op het Rode Plein met de St. Basil’s Cathedral. Helaas voor ons
kunnen we het Rode Plein niet op omdat alle voorbereidingen voor ‘Victory Day’ (9 mei) in volle gang zijn. De Russen vieren niet zoals wij Bevrijdingsdag maar zij vieren de dag dat ze de
overwinning behaalden op het Duitsland van Hitler.
Het Rode Plein was oorspronkelijk een marktplein voor kooplieden maar is ten tijde van Stalin (die bijna alle historische gebouwen heeft laten slopen rondom het Rode Plein) veranderd in
een plein waar vooral ceremonies en parades gehouden werden. De naam Rode Plein heeft niets te maken met het communisme maar blijkbaar betekent ‘rood’ in het Russisch ook ‘mooi’ dus in dit geval is
het ‘Mooie Plein’ een betere benaming. Poetin heeft voor Victory Day maar liefst 16.000 soldaten en nog een behoorlijk handjevol studenten uit laten rukken voor de grootste parade ooit. Naast
imposant was het zeker ook een knap staaltje machtsvertoon en of we het daar nou mee eens zijn laten we in het midden..
De avonden spenderen we in de Arbat-straat en hier zien we hoe het
socialisme zijn werk doet: terwijl wij zitten te eten in een klein en knus restaurant zien we buiten op straat verschillende straatmuzikanten die allemaal voorzien worden van de nodige Roebels door
omstanders. Op die manier zorgen de Russen voor elkaar omdat Poetin dit volgens onze gastvrouw niet doet. Yulia heeft sowieso een erg uitgesproken mening over de huidige Russische regering maar ze
weet die mening alleen binnenshuis te ventileren omdat, als ze dat buitenshuis zou doen, ze zou weten welke gevolgen dit zou hebben…
Een kleine opsomming: elke nieuwe president zet de geschiedenis naar
zijn eigen hand; zo verdraait Poetin de feiten waardoor deze alleen gunstig voor hem uitpakken, iedereen die tegen Poetin is wordt vakkundig ‘de mond gesnoerd’, Poetin vult op dit moment vooral de
zakken van de rijken en niet van de armen *het tegenovergestelde dus van Robin Hood die stal van de rijken en het gaf aan de armen* en hij schroeft de belastingen zo hoog op dat ze voor een normale
Rus bijna niet te betalen zijn. Voor ons voelt vrijheid heel normaal maar een paar dagen in Rusland en we kijken hier totaal anders tegenaan. Bevrijdingsdag krijgt bij ons ineens een dubbele
lading: ons eigen Nederland is gewoon zo ontzettend mooi en vooral zo fijn vrij!
De andere dagen wandelen we heel veel in Moskou en bezoeken we een park
dat Roman Abramovich in elkaar geknutseld (zeg maar gefinancierd) heeft, lopen we nogmaals langs het Rode Plein, bezoeken we het wereldberoemde Bolshoi Theater en eten we heerlijk Oekraïens bij een
typisch en authentiek restaurantje waar het personeel in traditionele klederdracht loopt.
Op vrijdagmiddag is het dan weer zover en na 4 dagen Moskou zijn we
ergens ook wel weer heel blij naar ons eigen land terug te kunnen keren. Een land waar je mag zijn wie je wilt zijn, waar je mag zeggen wat je wilt zeggen en waar iedereen gelijk is. Toch kijken we
met een fijn gevoel terug op de citytrip Moskou maar we hopen echt dat de bevolking het ooit voor elkaar krijgt om onder de harde hand van Poetin uit te komen. En tot die tijd…. Koesteren we ons
eigen landje des te meer… Tot in juli!
Het was even schakelen om standje relaxed uit te schakelen toen we samen met de Britse zusjes Joanne en Clare, de Amerikaanse Eric met zijn aanstekelijke lach en de aparte Zwitser Markus,
Belize verlieten en in een gammele bus richting de grens van Guatemala reden. Caye Caulker had ons met zijn 'go slow' in zijn greep maar we ontkwamen er toch deels aan in het mooie en ontzettend
veelzijdige Guatemala en El Salvador.
Tempels in Tikal Met hetzelfde clubje staan we 's morgens
om 4 uur (!) op om naar de Mayatempels van Tikal te gaan midden in de jungle. Een schappelijke tijd om een kijkje in de organisatorische keuken van Guatemala te krijgen: drie busjes met te veel
mensen betekent allereerst een aantal toeristen op een omgekeerde emmer in een minibus en vervolgens de volgepakte busjes een uur laten wachten voordat we de 70km naar Tikal gingen afleggen. Toch
heerlijk dat je daarvoor zo vroeg opstaat maar weer een staaltje 'aanpassen aan de nieuwe cultuur' voor ons.
’s Avonds eten we met zijn allen bij een straatstalletje aan het water in het gezellige dorpje Flores en nadat we nog een paar borrels genomen hebben in de bar van het hostel nemen we
afscheid van ons clubje en duiken we onze airco-kamer in (‘maar’ 5 weken reizen heeft zo ook zijn luxe voordelen).
El Surfador El Salvador, een landje dat nauwelijks
te vinden is op de kaart, en waarvan veel mensen zeggen dat het daarnaast ook een gevaarlijk land is om te bereizen maar daar hebben wij niet zo heel veel van gemerkt. Zeg je El Salvador dan zeg je
chickenbussen (bussen afgeladen vol mensen) maar voor ons ook vooral leuke mensen en een echt surfersland.
In El Tunco, een dorpje aan de Pacific, hebben we vier dagen gezeten in de hoop hier de geleerde surfkunsten in Peru te kunnen toepassen. Op het moment dat we het strand oplopen en de golven zien
is het wel even schrikken maar we snappen meteen waarom zelfs de Australiërs in grote getalen naar dit plaatsje komen want de golven zijn behoorlijk!
Chickenbus,
Chichi en chillen aan het meer Wanneer we weer terug zijn in Guatemala pakken we de lokale ‘chickenbus’ vanuit Antigua naar een bergdorpje. Ze noemen deze kleurrijke bussen zo omdat
ze vroeger bedoeld waren voor de boeren die met hun kippen, geiten en verbouwde eten de bus instapten *al zou je het ook kunnen gebruiken voor het feit dat je echt als kippen op een hoopje in de
bus zit*.
En in zo’n chickenbus zorgt een
halve seconde onoplettendheid en een hoop hectiek bij het overstappen ervoor dat we de laatste week zonder camera verder moeten. Het
vrouwtje was zo gehaaid dat ze onze tas opensneed en de camera (met de foto’s van de 2e dag surfen) en onze portemonnee eruit haalde. Balen en dat op Gijs zijn verjaardag! Gijs viert
over het algemeen op een behoorlijk spectaculaire manier zijn verjaardag en ook deze keer kan hij een ritje in een politiewagen bijschrijven, al hadden we dat natuurlijk met alle liefde niet gehad.
Wanneer het politierapport in zeventienvoud is opgemaakt maken wij ons op voor de bekendste markt van Guatemala in Chichicastenango (mooi woord voor Galgje).
Deze markt vindt zowel op de zondag als de donderdag plaats en is in
eerste plaats bedoeld voor de locals die hier vanuit allerlei piepkleine bergdorpjes hun spullen komen verhandelen. Toch kun je er als toerist ook goed je slag slaan omdat de locals ook wel snappen
dat er geld te halen valt bij de toeristen. En ja, wij hebben ook wat geld bij ze achter gelaten door wat typische spullen uit Guatemala te kopen. Tegen de middag wordt die markt echt zo druk dat
we een bus pakken die ons naar het bekendste meer van Guatemala brengt: Lago Atitlan.
The Ring of Fire Lago Atitlan is een groot
kratermeer ontstaan door gigantische vulkaanuitbarstingen duizenden jaren geleden. De laatste 20 jaar is het waterpeil van dit meer 26 meter gestegen en de komende jaren zal dit niet minder worden.
Bij dit meer ontmoeten we Clare, Joanne en Eric weer en chillen we met ze. We meenden wel een duik in het water te kunnen nemen maar na verhalen over blauwalg en verschillende ziektes hebben we het
maar gelaten.
De dag daarna kunnen we bijna niet fatsoenlijk lopen van de spierpijn
maar deze vulkaan zou een goede opwarmer zijn voor de andere vulkaan die we willen beklimmen in de buurt van Antigua: Acatenengo (3975m). Helaas (of misschien gelukkig) gaat dit niet door omdat ook
Siets niet ontkomt aan het ziek zijn, daarom besluiten we op onze laatste dag de Pacaya-vulkaan te beklimmen. Een relatief makkelijke klim in plaats van twee dagen afzien met volle bepakking. De
Pacaya-vulkaan is in 2010 voor het laatst uitgebarsten en onderweg zien we overal het gestolde lava liggen.
Tot de top kunnen we niet komen omdat de vulkaan nog steeds rookt maar
net onderaan de top is het ook wel duidelijk hoe heftig die uitbarsting geweest is. Toppunt van de dag is dat het lava nog zo warm is dat we marshmallows kunnen roosteren door een stok tussen de
lavabrokken te duwen! Tijdens onze reizen hadden we al best wat vulkanen gezien maar echt tussen het lava doorlopen hadden we nog niet gedaan; GAAF!
Tussen het beklimmen van de vulkanen door ontdekken we de mooie
*misschien wel mooiste stad van Centraal-Amerika* koloniale stad Antigua. Hoogbouw kennen ze nog niet in Antigua, evenals fatsoenlijk geplaveide straten maar daardoor heeft het juist wel die mooie
uitstraling. Een heerlijke afsluiting van vijf fijne en schitterende weken reizen door Centraal-Amerika.
Morgenvroeg zullen we via Miami terugreizen naar het vertrouwde
Nederland en kijken we terug op een mooie en afwisselende reis met veel hoogtepunten waarbij Guatemala absoluut de topper is gebleken. Voor ons kan het uitkijken naar de vakantie van volgend jaar
beginnen en in 2015 zal (als het goed is) Azië weer op het programma staan in de vorm van Myanmar en Indonesië. ¡Hasta pronto!
* Dit zijn de foto’s van Guatemala, hierbij de link voor
de foto’s van El Salvador en voor het laatste deel van Guatemala klik je hier.
Het moment dat we voet op Mexicaanse bodem zetten gaat gepaard met een klein juichmomentje: het zevende en laatste continent is bereikt! Op je 30e (in Gijs zijn geval dan) kunnen zeggen dat
je alle zeven continenten ter wereld bereisd hebt is toch wel een dingetje. Het is tevens het begin van 5 weken reizen door Centraal-Amerika waar we beginnen in klein Amerika: Playa del
Carmen.
Amerikaanse enclave
in Mexico
Als we de dag daarop over 5th Avenue lopen in Playa del Carmen voelen we ons echt in Amerika en niet in Mexico; allemaal Amerikanen die met bandjes om de arm lopen van verschillende resorts en dan
het ene nog groter dan het andere. Playa is een prima beginpunt van onze reis omdat ons hostel aan het strand ligt en we om de zoveel minuten een duik kunnen nemen in het helderblauwe water. Verder
is het toeristische duidelijk niet echt ons ding en gaan we snel genoeg naar Tulum waar we de eerste Maya-ruïnes bezoeken. De ruïnes van Tulum zijn de enige die direct aan het water liggen waardoor
je een gaaf uitzicht hebt over de Caribische Zee. De hordes toeristen denken we er voor het gemak maar even niet bij maar dat wisten we van tevoren als je naar Yucatan gaat, het meest toeristische
deel van Mexico.
Samen met een gids ga je met zijn tweeën het water in en zwem je echt
rakelings boven of naast die gi-gan-ti-sche beesten! Van een baby van ‘maar’ 4 meter tot een behoorlijk grote volwassen whale shark van 18 meter, we hebben zo dicht in de buurt van ze gezwommen dat
we ze aan konden raken. Wat een GIGA kick was dat zeg!! Dan vergeet je het feit dat je jezelf hondsberoerd voelt door de zeeziekte meteen. Je voelt je zo ontzettend klein want als je weet dat hun
bek alleen al 1,5 meter breed is en hun kieuwen net zo groot zijn als je zelf bent dan ben je behoorlijk nietig naast zo’n gigant. Toch voelt het super relaxed om met die beesten in het water te
liggen omdat zij zich blijkbaar niks van ons aantrekken. Wat een hoogtepunt van onze reis, nu al…
Caye Caulker is een echt backpackerseiland waar het leven zich overdag
vooral afspeelt of op het water of op 'The Split': het einde van het eiland dat tijdens een hurricane het eiland in tweeën deelde. The Split is anders dan andere stranden die we gezien hebben want
iedereen verzamelt zich hier op een soort van pier en begint vooral al vroeg te drinken met op de achtergrond reggae-muziek. Wij chillen hier de nodige dagen samen met Clare en Joanne (de twee
Britse zusjes die we ontmoetten tijdens de whaleshark-tour en waar we nu in Guatemala nog steeds mee reizen), onze buurtjes Tiffany en Erica *iedereen op het eiland kende haar door haar niet
afmetende enthousiasme* en de twee super grappige Amerikaanse broers James en Johnny. 's Avonds bezoeken we met hen de bar waar we de ene na de andere dronken rastafari tegenkomen.
The Blue Hole Lang over gepraat en gedroomd en ook
al was het een behoorlijke rib uit ons lijf, onder het mom van 'once in a lifetime' hebben we het toch gedaan: we zijn gaan snorkelen en duiken in de Blue Hole. De Blue Hole is zo'n 300 meter breed
en meer dan 160 meter diep. Wat de Blue Hole nu zo anders maakt dan andere divespots is dat hier de zogenaamde sharkshower zit; een groot aantal haaien (van hammerhead tot reefsharks) dat de Blue
Hole als permanente woonplaats heeft en zich op tig meter diepte voeden en wassen.
De allerlaatste avond sluiten we af met een gezellig en
gigantisch diner samen met alle leuke en lieve mensen die we op dit eiland ontmoet hebben. Weer een eilandje dat we in ons hart gesloten hebben en hopen dat we hier ooit nog eens terug mogen komen.
Al is het alleen al om de mentaliteit, de heerlijke koffie's, de gezellige mensen en het mooie weer met prachtig uitzicht.
Inmiddels zitten we alweer in Guatemala maar de dingen die we hier beleven bewaren we nog even voor over drie weken tot het volgende verslag! Hasta luego and go slowwww...
* Klik hier voor de foto’s van Mexico en dit is de
link voor de foto's van Belize...
De laatste 2,5 week van onze trip geen Drifterstruck, wake up calls om 4 uur ’s morgens, slapen op matjes die de naam matras niet mogen hebben en geen corveediensten meer. Voor het laatste
deel van onze reis zijn we weer met zijn tweeën en reizen we door Mozambique en Zuid-Afrika. Die weken staan vooral in het teken van relaxen, veel dieren bekijken, nieuwe mensen ontmoeten en alle
tegenstrijdigheden ondervinden die Afrika, vooral Zuid-Afrika, rijk is.
St(r)andje relaxed
Na een erg goede stapavond met de groep laat de Driftersclub ons achter in Vilankulos en reizen zij verder. Vanaf nu reizen we weer zoals vertrouwd met zijn tweetjes door het land. In Vilankulos
zetten we de chill-modus aan en doen we niet zo heel veel. We hebben een erg mooi hostel aan het strand en we relaxen aan het zwembad.
Helaas gaat dit feestje voor ons niet door, zowel het snorkelen met de
whalesharks als het duiken met de manta rays, omdat het te hard waait. Augustus staat bekend om haar windy month en dat is het duidelijk. Door deze wind heeft Gijs slechts 2 duiken kunnen maken en
ging Siets mee op de boot om gratis zeeziek te worden van de golven die een hoogte bereikten van zo’n drie tot vier meter. Duidelijk geen zeebenen deze keer. Dan toch nog maar een keer terug naar
Mozambique…
Die wildtuin van
Suid-Afrika
De dag nadat we voor de tweede keer in Zuid-Afrika aangekomen zijn huren we een klein autootje en rijden we naar Blyde River Canyon. Een uitgestrekt gebied met mooie rotsformaties, uitzichten en
leuke landweggetjes. Van een eenbaansweg maken de Zuid-Afrikaners met gemak een tweebaansweg maar dan wel in de positieve zin van het woord; met respect voor elkaar in het verkeer en elke keer een
knipperlichtje of een handzwaai als we een auto inhalen. Met de Zuid-Afrikaanse 3FM op de achtergrond toeren we die dag zo’n 150 kilometer.
Onze dag is al helemaal geslaagd! Tijdens de uren die we door het park
rijden zien we ook de bijna normaal geworden dieren voorbij komen zoals de impala’s, kudu’s, bushbokken, zebra’s, krokodillen, giraffen, olifanten en de buffels. Het geeft gewoon een kick om met je
kleine Fordje door het park te rijden *vaak helemaal alleen* en te weten dat een olifant die met gemak omduwt. De nachten slapen we ook in het park, de eerste nacht in luxe, de tweede weer wat
basic. Je moet zorgen dat je voor zes uur ’s avonds bij de gate van het kamp bent want dan gaan de poorten op slot en krijg je een flinke boete wanneer je te laat bent.
De volgende dag zijn we net aan het rijden als we rechts van ons een
giraf weg zien rennen. Meteen daarachteraan komen drie leeuwinnen. We zien dat de giraf zijn lange benen onder zijn kont uit rent om de leeuwen voor te blijven die duidelijk jacht op hem maken.
Schitterend om de natuur zo aan het werk te zien. Deze tweede dag tikken we de hele Big Five nog een keer aan als we na de neushoorn en de leeuw ook de olifant, buffel en zelfs het luipaard nog een
keer zien. Daarnaast zien we een dode impala hoog in de boom hangen en missen we de tweede luipaard op een haar. Wel zien we dus zijn pas gevangen prooi levenloos in een boom hangen.
Het Krugerpark is een echte aanrader voor iedereen die
naar Zuid-Afrika gaat maar het is wel een stuk toeristischer dan South Luangwa in Zambia. Een gamedrive maken zoals we die in Zambia gedaan hebben voldoet hier niet echt omdat je al een grote kans
hebt de beesten te zien. Wij zijn in ieder geval blij dat we beide parken bezocht hebben en kunnen zeggen dat de natuur in Afrika echt geweldig is. Artis is er absoluut niets bij…
Apartheid, Nelson Mandela en
SOWETO
Aangekomen in Johannesburg, ook wel Joburg of Jozi genoemd, is het even schakelen; het is een stad die niet als al te veilig te boek staat maar als je de nodige maatregelen neemt dan is er niet
veel aan de hand. Elke keer als je de straat op gaat gewoon een taxi nemen en niet in het donker gaan wandelen dan komt het helemaal goed. We laten ons in een veilige wijk van Joburg afzetten en
zitten voor de laatste dagen weer in een prima hostel, inclusief zwembad en zelfs sauna.
Deze dagen zullen in het teken staan van de geschiedenis van Zuid-Afrika
met al haar grilligheden en zullen we veel cultuur opsnuiven. We beginnen met een bezoek aan het Apartheid museum met een expositie van Nelson Mandela. Op 5 augustus was het namelijk precies 51
jaar geleden dat hij gevangen genomen werd. Wanneer we bij het museum aankomen laat de boodschap bij binnenkomst niets te raden over: ‘Apartheid is exactly where it belongs – in a
museum’. Het basisprincipe van de apartheid was eenvoudig; segregeer alles! Oftewel: scheidt blank van zwart en houdt ze gescheiden. Het toegangskaartje is ook al zo typerend en je
voelt je meteen ingedeeld in een bepaalde klasse.
Dat is wat het hele museum ons ook leert; de weg naar, tijdens en na de apartheid. Je krijgt echt een beetje een idee hoe de mensen geleefd hebben ten tijde van de apartheid. Het museum
geeft heel veel informatie over het hoe en waarom Zuid-Afrika is zoals het nu is. Voor ons een geluk dat Madiba *de koosnaam van Nelson Mandela* dit jaar 95 is geworden waardoor er een extra
expositie aan hem gewijd is. Voor ons was dit misschien nog wel het meest indrukwekkende van het hele museum.
De wijk waar Nelson Mandela in zijn jonge jaren gewoond heeft bezoeken we
de volgende dag; SOWETO, dat staat voor South West Township en is ontstaan ten tijde van de opkomst van de mijnindustrie en de apartheid. Het was dit deel van Joburg waar veel niet-blanken naar toe
werden ‘verbannen’ om ze uit het centrum weg te houden maar ze nog wel dichtbij genoeg te houden om ze als werknemers te kunnen gebruiken. Inmiddels wonen er tussen de 3,5 en 4,5 miljoen mensen in
Soweto en varieert dit township van heel armoedig tot behoorlijk rijk.
Na Beverly Hills en de hostels rijden we verder naar het
middenklasse gedeelte van Soweto; ze noemen dit de middenklasse, ondanks dat hier net zo goed arm naast rijk woont, omdat het vierkamerwoningen zijn die goedkoop van de overheid gehuurd konden
worden. Toen Mandela president werd konden de mensen de huizen overkopen voor 15.000 Rand (ongeveer €1200) en dan konden ze doen en laten met het huis wat ze wilden. Zo zie je huizen die nog steeds
bestaan uit een paar blokken beton maar je ziet ook huizen die aanzienlijk groter geworden zijn.
Na dit indrukwekkende museum
gaan we door naar de Regina Mundi kerk. De kerk die voor sommigen bekend staat als de kerk van Wie is de Mol 2013 maar voor ons staat die vanaf nu ook bekend als de Soweto Government. Na de
gewelddadige demonstratie van 16 juni konden de jongeren nergens openlijk vergaderen of discussiëren over de apartheid maar in zwembaden en kerken kwamen de politieagenten niet. Daarom kozen ze de
Regina Mundi kerk uit als vergaderplaats. In deze kerk zie je in glas en lood de demonstratie van de leerlingen, de stervende Hector Pieterson, de vrijlating van Mandela en de democratie van
Zuid-Afrika afgebeeld.
We pakken nog een
geweldig stukje kerkdienst, inclusief dansende Afrikanen, mee voordat we via de Orlando Towers *gigantische koeltorens die gebouwd waren om de blanken in de suburbs van stroom te voorzien. Ironisch
genoeg stonden ze in Soweto* naar het echte arme gedeelte van Soweto gaan. Hier lopen we 20 minuten rond waar we een beeld krijgen hoe de armsten van Joburg wonen en leven zonder elektriciteit en
stromend water. We geven een zak oude kleren aan een vrouwtje voor haar kinderen en delen ballonnen, toeters en stuiterballen uit aan de straatkinderen.
Gisteravond hebben we Gijs zijn verjaardag afgesloten met een
gigantische Afrikaanse braai met iedereen in het hostel en vanmiddag gaan we hoogstwaarschijnlijk nog naar het Soccer Stadium *daar waar Nederland in 2010 de WK-finale van Spanje verloor* om een
wedstrijdje mee te pikken van de Kaiser Chiefs voordat we morgen in alle vroegte de reis naar Nederland gaan inzetten. Dan zitten onze vijf weken reizen door Zuidelijk Afrika er weer op en wat
hebben we gigantisch veel gezien, beleefd en gelachen. Nu kan het vooruitkijken naar de vakantie van 2014 gaan beginnen. Waarnaartoe de reis zal gaan weten wij al maar we houden jullie nog even in
spanning… Hakuna Matata!!
* En tot slot hebben jullie nog de foto’s van Mozambique en Zuid-Afrika van ons tegoed…
