Japan is het land van de rijzende zon maar ook het land waar een gigantische tweedeling plaatsvindt. De eeuwenoude geschiedenis die in stand wordt gehouden door de conservatieve bevolking gaat gepaard met enkele van de meest bizarre activiteiten die je op de wereld tegen zult komen. Amazing en be amazed zijn de beste omschrijvingen voor de drie weken die we in Japan doorbrachten. Die drie weken werden gevuld met bullettreinen, atoombommen, fietsen over eilandjes, kimono’s, hotsprings en neonlichten.

Heftig Hiroshima
Naast de bizarre Manga-bibliotheek waar je op een zondagmiddag massaal Japanse families comics ziet lezen en de meest gefotografeerde poort van Miyajima is dé reden waarom we Hiroshima bezochten natuurlijk haar heftige verleden. Op 6 augustus 1945 om 08.15 ontploft de allereerste atoomboom ooit op zo’n 600 meter boven Hiroshima en zowel de hitte, de knal als de straling zorgen voor een ongelofelijk spoor van vernieling. In een straal van 2 kilometer rond het hypocentrum vinden op slag 78.000 mensen de dood en tegen het einde van het jaar staat de teller op 200.000 vanwege de naweeën van straling, kanker of verwondingen. Direct na de ontploffing hadden overlevenden sterke behoefte aan water om hun dorst te lessen en vandaar ook dat je door heel Hiroshima fonteinen ziet als herinnering aan die ramp. Naast het water staat ook de kraanvogel centraal en dit werd hét symbool van Hiroshima.Sasaki Sadako was twee toen de atoombom op haar stad viel en zij overleefde de ramp ternauwernood. Op 11-jarige leeftijd werd bij haar leukemie geconstateerd en volgens een Japanse legende mag iemand die 1000 kraanvogels van origami vouwt een wens doen. Die 1000 werden er ruim 1300 maar helaas kwam haar wens om weer aan hardloopwedstrijden mee te kunnen doen niet uit en stierf ze op haar twaalfde. Haar boodschap is wel gehoord want sindsdien staat de kraanvogel centraal voor Hiroshima met haar kindslachtoffers van de atoombom en vouwen mensen over de hele wereld kraanvogels als teken van vrede. In het park vind je dan ook een standbeeld van haar met daaromheen allemaal gevouwen kraanvogels; wanneer schoolklassen het Peace Memorial Museum bezoeken nemen ze altijd een slinger van 1000 gevouwen kraanvogels mee.. Vanaf dat moment heeft de kraanvogel voor ons een nieuwe, diepere betekenis gekregen.Het is moeilijk te omschrijven wat je voelt als je langs de A-bomb dome loopt dichtbij het hypocentrum waar de bom in 1945 viel maar het is hetzelfde gevoel als de Killing Fields in Cambodja of Auschwitz in Polen. Je krijgt er een zwaar gevoel van in je maag maar aan de andere kant laat het ook de ongelofelijke veerkracht zien van de Japanners en hebben ze de Industrial Promotion Hall (of A-bomb dome in het kort) bewust laten staan om constant herinnerd te worden aan de gruweldaden van de mensheid. De onderhandelingen om alle kernwapens uit te bannen lopen nog maar we hopen dat alle tegenstanders van dat verdrag een dag op bezoek gaan hier in Hiroshima om te zien wat het voor verdriet en verderf aan kan richten aan de mensheid.

Op een fietsie door Onomichi
Met de Shinkansen (de supersnelle bullettrein) zijn we binnen no time in Onomichi; een eigenlijk nietszeggend havenstadje met zo’n 150.000 inwoners. We verblijven twee nachten bij een Japans-Peruaans stel die in een authentiek Japans huis wonen van zo’n 115 jaar oud, inclusief krakende houten vloeren en houten schuifdeuren als scheiding tussen wc, douche en gang. Onomichi doet totaal niet toeristisch aan en dat vinden wij juist zo fijn (maar soms ook erg uitdagend om iets te bestellen zonder te weten wat je nu eigenlijk krijgt).Hier huren we twee fietsen voor een dag en gaan we zo’n 35 kilometer fietsen over drie verschillende eilanden. Heuvels, bruggen en mooie afgelegen stranden wisselen elkaar af en op deze manier ervaren we de hitte niet zo heel erg. Onze meegenomen lunch in de vorm van rijstpakketjes nuttigen we onder één van die grote bruggen in de schaduw en we sluiten de fietstocht af op Sunset Beach tussen de locals die alles uit de kast trekken voor een dagje strand. We blijven ons verbazen over al die eigenaardigheden van de Japanners als ze een dagje strand doen!Volledige volksverhuizingen worden op touw gezet als zij zich in vol ornaat richting de zee begeven; zwembanden, drie lagen kleding om vooral niet bruin te worden maar vervolgens wel met een waaier in de aanslag de hitte te lijf te gaan en complete strandtentjes worden meegenomen. Na een verkoelende duik nemen we de ferry terug richting het vasteland van Onomichi en eten we ’s avonds heerlijk typische okonomiyaki *een typisch Japans gerecht dat het midden houdt tussen een pizza en een pannenkoek maar dan met noodles en veel kool*Kastelen en tempels in Kyoto
Als je wilt zien wat het echte Japan is dan moet je naar Kyoto zeggen ze. In zekere zin is dat waar want wat een gave historische gebouwen hebben ze hier en wat steken de neonlichten van de shoppingmalls, gamehallen en casino’s daar fel tegen af. De eerste avond dat we aankomen in Kyoto gaan we met John, een collega van Gijs, en zijn man op pad.Na een overheerlijke maaltijd bij een Indiër willen we nog even een drankje doen in een barretje. Op een kale donderdag bleek dat nog niet zo makkelijk in deze miljoenenstad maar uiteindelijk kwamen we terecht in de ‘Shooting Bar’. En die naam hebben ze wel heel letterlijk genomen! Na een drankje besteld te hebben kregen we een andere menukaart onder onze neus geduwd; ‘you choose gun’ was de mededeling. Werkelijk waar! Gewapend met een AK47 en 50 rubberkogels mocht je jezelf botvieren op een target. En dat allemaal midden in een kroeg op twee hoog! Japan, be amazed..De dagen na dit knallende begin spenderen we aan het bezoeken van een aantal schitterende tempels, te beginnen bij de Fushimi-Inari tempel. Deze tempel wordt gekenmerkt door een oneindig lijkende stoet van honderden knalrode shrines (bogen) die je langs 17 tempels leiden op weg naar de top van Mount Inari. Deze tempel is opgedragen aan de god van de rijst en (for God) sake en machtig mooi om doorheen te wandelen. Gelukkig zijn we vroeg want bij de afdaling naar de hoofdtempel onder aan de berg ziet het meer zwart van de mensen dan rood van de heilige bogen. Meteen daarna wandelen we via het volledig van glas zijnde station van Kyoto naar een andere boeddhistische tempel die helemaal van hout gemaakt is.Al wandelend door de nauwe straatjes van de volkswijkjes van Kyoto passeren verschillende dames en heren ons in traditionele kimono’s waarbij ze op houten slippers lopen. Wij hadden na zo’n 15 kilometer wandelen in de brandende zon al last van onze voeten op onze Havaianas, laat staan wat deze Japanners doormaken op de houten slippertjes.. Ook de andere dagen in Kyoto en Nara (een stadje gelegen op een half uur rijden met de trein vanuit Kyoto) bezoeken we veel tempels waaronder een gouden paviljoen als ook de grootste houten tempel van Japan inclusief bronzen Boeddha.De avonden sluiten we af met heerlijk eten bij onder andere de sushitrein *gewoon zitten en de sushi komt vanzelf langs in de vorm van een treintje* en verbazen we ons over de gigantische gamehallen waar de Japanse jeugd volledig uit hun dak gaat. Hysterisch om te zien maar ook om hysterisch van te worden want de geluiden knallen tegen elkaar in en de lichten maken dat je er bijna dizzy van wordt. Wij vonden Kyoto een toffe stad met een prima mix van historisch en modern. Toch zijn we ook wel blij dat we na vier dagen ‘echt’ de countryside van Japan op kunnen zoeken in de Japanse Alpen.

I’m walking in the rain..
Wanneer we weer de Shinkansen pakken naar de Japanse Alpen krijgen we in de trein al de waarschuwing dat een tyfoon met kracht 5 (de sterkste die er is) afstevent op Japan en bij aankomst op het station van Matsumoto merken we dat de wind aantrekt en de zon plaatsmaakt voor flinke hoosbuien. Gelukkig blijkt later als we in het appartement van een supertoffe Venezolaan aangekomen zijn dat ons behoorlijk wat leed bespaart gaat worden omdat de tyfoon de Japanse Alpen links lijkt te laten liggen. We zijn naar de Japanse Alpen gekomen om een hike te maken door het bergdorpje Kamakochi (niet te verwarren met de Tamagotchi, wie kent ‘m niet?!) en dat hebben we geweten.Liepen we ’s morgens nog met de zonnebril op naar het busstation, even later werd dat rennen om nog droog in de bus te springen en bij het uitstappen hadden we de regenjas al aan. De omgeving is werkelijk waar prachtig maar de regen komt echt met liters tegelijk naar beneden. Tja, en omdat je toch al gepland had te gaan lopen zetten we dat plan maar gewoon door.. De eerste minuten ontwijken we de flinke plassen water nog op het pad maar dat blijkt totaal geen zin te hebben als we daarna tot aan de enkels in het water staan. Ach, we hebben ontzettende lol gehad om het feit dat we gewoon kletsnat geregend zijn.Gelukkig waren we niet alleen want grote groepen Japanners waren net zo gek als ons om toch door weer en wind te gaan lopen. De hike van twee uur vonden we prachtig en we kunnen ons helemaal voorstellen hoe het landschap eruit moet zien als de zon wèl volop schijnt. Drijf en drijfnat pakken we de bus en trein terug naar Matsumoto en wat is warm douchen dan ineens toch fijn!’s Avonds gaan we op zoek naar een eettentje en komen we uit bij een piepklein restaurantje met twee kleine tafeltjes en een bar met zes stoelen waar al een aantal aangeschoten Japanners zitten. Zij verstaan ons niet en wij hen niet maar met Google Translate kom je een heel eind en we hebben de grootste lol met ze. De dronken man aan de bar wil dat we bij hem blijven slapen maar dat aanbod hebben we toch maar afgeslagen. Met een dikke glimlach op ons gezicht pakken we nog een afzakkertje in een lokaal barretje voordat we ons bedje induiken.Verjaardag op een speciaal plekkie
Elk jaar proberen we Gijs zijn verjaardag memorabel te maken en ook dit jaar is dat weer gelukt. Voor één nacht slapen we in een typische ryokan met onsen. Een ryokan is een traditioneel Japans huis waarbij je op tatami’s slaapt en je volledig in de watten gelegd wordt. Bij aankomst hijsen we onszelf in een kimono en duiken we de onsen *een natuurlijke hotspring* in met uitzicht op de Japanse Alpen. Gewoon WAUW en even volledig ontspannen.De gastheer van de ryokan vond het volgens ons geweldig dat hij een keer en niet alleen Japanse gasten had en hij zijn Engels kon oefenen want tijdens het diner kregen we als cadeau voor Gijs zijn verjaardag eerst de plaatselijke sake om te proberen en het dessert sloeg al helemaal nergens op. Zo ontzettend veel fruit (en dan te bedenken dat fruit in Japan echt super duur is! Voor een appel betaal je hier al €4). We waren helemaal (letterlijk bijna) in de wolken. De dag daarna voordat we uitchecken zijn we nog een keer in de onsen gesprongen om volledig relaxed aan de trip naar Tokyo te beginnen en dat bleek hard nodig ook…Leven op een kleine postzegel
Als je wilt weten hoe druk en overweldigend Tokyo is dan moet je bij aankomst net zoals ons de spullen in de Airbnb neergooien en op weg gaan naar ‘The Scramble’ oftewel Shibuya Crossing. Elke keer wanneer de verkeerslichten op groen springen steken meer dan 1000 (!) mensen van alle kanten de kruising over. Tel daarbij de neonlichten van alle gebouwen op en je wordt echt compleet overrompeld door dit geweld! ‘WELCOME IN CRAZY TOKYO’Tokyo is met haar ruim 34 miljoen inwoners net zo groot als de provincies Groningen, Friesland, Drenthe en Overijssel bij elkaar en als je wilt weten hoe het voelt om nul personal space te hebben dan moet je een paar dagen doorbrengen in deze metropool. De eerste twee dagen werden we zo overrompeld dat we daarna echt behoefte hadden aan ofwel een rustig koffietentje, ons Airbnb-adresje of zelfs het strand op twee uur treinen van Tokyo. Het bezoeken van de meest bekende tempel van Tokyo was al net zo’n wespennest; niet te doen! Terwijl het ons duidelijk niet in de koude kleren ging zitten leek het de Japanners totaal niet te deren dat ze als sardientjes in blik door het leven gaan.. De dagen daarna laten we Tokyo rustig op ons inwerken en gaan we mee in de snelheid van de hardwerkende bevolking. En dat bevalt ons meer..Op zoek naar Mount Foetsjie
Een aantal keren proberen we aan die menselijke drukte te ontsnappen door een boemeltreintje te pakken naar hoger gelegen oorden. Kawaguchiko is de uitvalsbasis om Mount Fuji (Japans bekendste berg annex vulkaan) te beklimmen of te bezoeken. Met twee gehuurde fietsjes rijden we in rustig tempo rond een aantal meren die toebehoren aan de Fuji Five Lakes. Hordes families genieten hier langs de waterkant van elkaar, de vers gevangen vis of kajakken er op los. Wij fietsen een aantal uren rond die meren en het plan was om daarna door te fietsen naar de Chureito Pagode voor een weergaloos uitzicht op Mount Fuji maar na de lunch bleek het eerder Mount Foetsjie geworden te zijn want door de dikke wolken en flinke regenbuien konden we alleen nog de steile hellingen zien maar de top bleef verborgen voor ons. Het gebied is prachtig (inclusief zelfmoordbos maar daarover straks meer) maar datgene waar we voor kwamen hebben we niet gezien helaas.

Elk nadeel heb z’n voordeel
De dagen na Mount Foetsjie begeven we ons weer in het stadsgedruis en kunnen we meer en meer genieten van Tokyo. Zo bezochten we de hippiewijk Shimo-Kitazawa (net zoals de drukte zijn ook de Japanse namen hier niet te doen) die zo’n relaxte dorpse sfeer uitstraalde dat dit onze favoriet is, liepen we naar de Tokyo Tower *sorry, een heel slap aftreksel van de Eiffeltoren* en kochten we kaartjes voor een honkbalwedstrijd.De dag van de honkbalwedstrijd wilden we ’s morgens vroeg naar de grootste tonijnveiling en vismarkt van Japan maar toen we daar aankwamen bleek die dicht te zijn omdat ze hier een soort van driedaagse vakantie hebben. Het Imperial Palace daarna bleek ook gesloten en toen we ’s middags richting het baseball stadion liepen zagen we hordes mensen ons juist tegemoet komen..Nou, dat was een dag die behoorlijk in het water viel want de wedstrijd werd afgelast vanwege hevige regenval…Dan maar een Engelse kroeg in en dat bleek een geluk bij een ongeluk. We raakten daar aan de praat met drie Japanse jongens en hebben echt een hele toffe avond met hen gehad. Zij leerden ons hoe de Japanners écht in elkaar zitten, hoe ze denken en waarom ze doen zoals ze doen. Het mooiste dat ze ons meegaven was dat Japanners alles doen voor de maatschappij en niet zozeer voor hun eigen geluk. Door hen leerden we die ‘bizarre’ Japanners nog meer waarderen om hun gekke gewoonten.Alle charmes in de (wed)strijd gegooid
Het missen van een baseballwedstrijd zat ons toch niet helemaal lekker en vandaar dat we in Osaka voor poging 2 gingen. Alleen was het deze keer een topper tussen de Haisin Tigers uit Osaka en de Hiroshima Carps. Eigenlijk onbegonnen werk want die wedstrijd was al weken tevoren uitverkocht en een rondje om het stadion leerde ons dat niemand van plan was zijn of haar kaartje aan ons te verkopen. We hebben waarschijnlijk met een heel sneu gezicht bij de ticketoffice gestaan want op een gegeven moment kwam er een mannetje naar ons toegelopen die ons in het Engels vroeg wat we wilden. Nou, we hebben ons helemaal vastgebeten in die aardige man en hij bleek een prima schakel te zijn in de hiërarchische keten van managers want hij heeft via via geregeld dat we toch binnen konden! En zo zaten we met een knap staaltje zielige verhalen ophangen en talloze smeekbedes ineens tussen de 51.000 fans naar de Major League van Japan te kijken.Wat een feest, wat een gekte en wat een sfeer! *klik hier voor een sfeerimpressie* Vier uur lang *de Carps wonnen uiteindelijk met 5-3* ging het stadion op en neer en na afloop liepen de fans gebroederlijk naast elkaar het stadion uit. Een fantastische avond waarbij we de hele avond een dikke glimlach op ons gezicht hebben gehad omdat we het toch weer geflikt hadden; de zogenaamde kers op de grote Japanse taart. Deze kers bleek ook zo goed als de laatste kers op de taart want het betekende voor ons een afsluiting van drie weken door bizar en te gek Japan.

“Rare jongens, die Japanners”
Nog nooit hebben we na het bezoeken van een land zo extreem de behoefte gehad om te vertellen hoe ‘bizar en gek’ een land kan zijn maar Japan is hierop een uitzondering. Vijftien keer bizar Japan omdat:
1) Japan zo extreem schoon is dat de opruimdiensten bijna letterlijk met een pincet de straten afspeuren op zoek naar rommel;
2) ondanks het feit dat er geen enkele prullenbak te vinden is, het toch juist zo schoon is op straat;
3) elke openbare wc, of de zogenaamde washlet, zo ontzettend schoon is. Hightech pareltjes die meer knoppen en schakelaars bevatten dan de cockpit van de doorsnee spaceshuttle (inclusief sfeermuziekje terwijl je jouw behoefte doet);4) de verkeerslichten echt dramatisch zijn afgesteld maar dat de Japanners dat helemaal niets uitmaakt omdat ze toch gewoon braaf zo’n minuut of drie wachten op groen ook al is er in de verste verte niemand te bekennen;
5) de Japanners zo perfectionistisch zijn dat ze daarom ook vaak zeggen dat ze geen Engels kunnen omdat ze zich schamen;
6) de bevolking van Tokyo het niet erg vindt om op 1m2 te wonen met een heel gezin omdat er gewoonweg geen ruimte is;
7) je op elke hoek van de straat een ‘vending machine’ vindt waaruit je de gebruikelijke frisdrank en snacks kunt halen maar ook IPods, ondergoed, zonnebrillen, parfum, sigaretten of andere prullaria;8) er speciale fietspaden zijn aangelegd in sommige steden maar alle fietsers gewoon stug op het trottoir blijven fietsen;
9) met krulspelden in je pony door de winkelstraten lopen hier volkomen normaal is;
10) er in Japan ook een rookbeleid is. Alleen is dat wel het omgekeerde van Nederland: roken is verboden op straat maar is wel toegestaan in kroegen en restaurants;
11) de medewerkers van een bedrijf lange dagen maken omdat ze pas naar huis mogen als de baas naar huis is. Dat betekent vaak een uur of 2 à 3 langer op kantoor en dan gewoon duimen draaien tot de baas afzwaait;
12) op elke straathoek ‘hulpjes’ staan die je of wijzen waar je naartoe moet (ook al is dit overduidelijk) of je behoeden voor naderende openbare werkzaamheden (ook overduidelijk);13) er zelfs in de buurt van Mount Fuji een ‘zelfmoordbos’ of ‘the sea of trees’ bestaat waar mensen speciaal naartoe komen om een einde aan hun leven te maken. Het oogt als een gewoon bos maar aan alles voel je dat het niet zo is. Het is een plek waar mensen rustig kunnen sterven zonder daar anderen mee te belasten. Je wordt hier moeilijk teruggevonden door de grotten en met mos begroeide bomen. Het mooie van deze plek is de gedachte dat je met rust wordt gelaten en deze omgeving je de rust geeft waar je zo hard naar op zoek bent;
14) je op straat de stelletjes zo kunt herkennen. Ze dragen namelijk minimaal één kledingstuk dat hetzelfde is.. Dat kunnen de schoenen of de t-shirts zijn maar vaak is de hele outfit afgestemd op elkaar (ANWB-setjes te over hier dus);
15) ondanks dat er bijna meer spoor dan wegen lijken te zijn in Japan rijden de treinen van A naar B met een gemiddelde vertraging van slechts 18 (!) seconden.Allemaal eigenaardigheden van de Japanse cultuur maar vooral bizar is het feit dat het een ontzettend veilig land is. Politie zie je nauwelijks, alles gaat op goed vertrouwen en toen we bij aankomst in Fukuoka één van onze rugzakken inclusief Gijs zijn telefoon lieten staan bij de bushalte en daar minuten later pas achter kwamen, bleek deze netjes afgegeven te zijn bij de balie. Ook in metro’s, op straat en in overvolle treinen kun je bij wijze van je tas gewoon open laten staan want niemand komt aan andermans spullen. Zo zagen we in de vroege ochtend een jongen zijn roes uitslapen op straat met zijn telefoon in zijn hand maar niemand die het in zijn hoofd haalt om die mee te nemen. In die zin dus ook bizar Japan! Voor ons is drie weken door Japan een reis geweest waarbij het land echt met geen enkel ander land te vergelijken is. Amazed en be amazed schreven we eerder en dat was het ook echt! Japan; een (te) gek land..

Stratego for real
Als afsluiter van onze trip door Zuid-Korea en Japan gooien we onze backpacks weer neer in Seoul en maken we ons op voor de DMZ (Demilitarized Zone) & JSA (Joint Security Area) op de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Door de recente ontwikkelingen rond Trump en Kim Jong-un waren delen van deze tour echte ‘no-go-areas’ geworden maar ‘gelukkig’ mochten we toch naar het JSA *dat onder beheer van de VN en vooral Amerika staat* waar we door een Amerikaanse militair rondgeleid werden. De JSA is het punt waar de MDL (Military Demarcation Line), de grens, tussen Noord- en Zuid-Korea loopt.Voordat we daar aan komen krijgen we eerst de nodige instructies wat we wel en niet mogen doen. Fotograferen mag alleen op aangewezen momenten, wijzen is verboden en het maken van obscene gebaren kun je in dit streng bewapende gebied ook maar beter achterwege laten. Daarna opstellen in rijen van twee en dan gaan we richting de bekende blauwe barakken die letterlijk de scheidslijn vormen tussen Noord en Zuid. Dit is ook het punt waar de Koreanen hun koude oorlog ‘uitvechten’ want ze staan hier letterlijk oog-in-oog met elkaar! Het lijkt net alsof je zelf in het oog van een orkaan staat; de spanning is voelbaar maar de stilte lijkt gek genoeg iets rustgevends of zelfs 'veiligs' te hebben.In de blauwe barakken staan een aantal Zuid-Koreaanse militairen ons in de gaten te houden en op de tafel in het midden van de barak, precies op de grens, liggen drie microfoons waarmee de Koreanen alles opnemen wat er gezegd wordt. Die tafel in het midden is letterlijk de MDL en door van de ene naar de andere kant van de tafel te lopen verplaatsen we ons dus van Zuid- naar Noord-Korea. Het geheel doet zo bizar aan; je weet dat je op een stukje omstreden gebied staat en dat een enkele gekke beweging acuut afgestraft kan worden. Aan de andere kant is het één groot machtsvertoon van zowel Noord- als Zuid-Korea want ze dagen elkaar uit zonder woorden en daden.Als bezoeker is het af en toe behoorlijk verwarrend want het is een politiek schouwspel en de nodige propaganda van beide kanten. De Zuid-Koreanen geven, al dan niet subtiel, aan dat ze vrede willen maar blijven gedurende deze dag ook steeds benadrukken wat de Noord-Koreanen allemaal fout hebben gedaan in de geschiedenis en dat dit de reden is dat er nog steeds geen vrede is. Bij het verlaten van de JSA richting Dorasan Train Station zien we achtereenvolgens de Noord- als ook de Zuid-Koreaanse vlag hoog aan de horizon wapperen. In eerste instantie wapperde de Zuid-Koreaanse vlag het hoogste op een hoogte van 100 meter, niet veel later heeft Noord-Korea haar vlag gehesen tot de top op 160 meter. Weer dat machtsvertoon.Het treinstation van Dorasan wordt ook wel omschreven als ‘not the last station from the South, but the first station to the North’ (en de propaganda moeten jullie tussen de regels door maar lezen..) Gebouwd als startpunt voor de treinlijn naar West-Europa maar ook om dagelijks arbeiders naar de overkant van de grens te vervoeren om te kunnen werken in het communistische Noord-Korea (in een complex van Zuid-Koreaanse makelij) waar de uurlonen in schril contrast staan met deze in het zuiden. Bizar dat er maar iets hoeft te gebeuren en de landen staan meteen op verkeerde voet met elkaar. Zo besloot Noord-Korea op 1 december 2008 de grensovergang en dus de spoorlijn te sluiten wegens beschuldigingen van de Zuid-Koreaanse regering. Telkens als het lijkt alsof de twee landen weer om tafel gaan gebeurt er iets dat de spanningen weer volledig doet oplaaien. Of dit nu een gekapte populier is of het ombrengen van guerilla-strijders; de boog staat zo gespannen tussen beide landen dat het minste of geringste de betrekkingen doet verstommen.Gek genoeg staat op het station van Dorasan een stukje Berlijnse muur als symbool voor de eventuele hereniging van de twee Korea’s, net zoals dat het Duitsland ook gelukt is na 41 jaar IJzeren Gordijn. De immigratiedienst op dit station wacht nog steeds op de dag dat ze werkelijk hun diensten kunnen bewijzen aan het vertrekkende en inkomende volk maar wanneer die dag zich aandoet weet geen mens..Na het station gaan we naar een uitkijkpunt waarbij we ruim zicht hebben op Noord-Korea en de twee dorpen die gelegen zijn in de DMZ. Het Zuid-Koreaanse dorpje Daeseong-dong wordt ook wel ‘Freedom Village’ genoemd en het Noord-Koreaanse dorpje Gijeong-dong draagt de naam ‘Peace Village’ al gaven de Zuid-Koreanen het dorpje de naam Propaganda Village mee. Dit omdat ze geloven dat het dorpje niet bewoond is omdat elke dag op gezette tijden het licht in de huizen aan gaat, er nooit mensen te zien zijn en de vlag elke dag op hetzelfde moment gehesen wordt..Tot slot bezoeken we de DMZ zelf; het gebied van 2 kilometer aan weerszijden van de MDL wat dus aan de ene kant beheerd wordt door Zuid-Korea samen met de VN en aan de andere kant door Noord-Korea. Hier wordt duidelijk dat in het verleden wel vredesonderhandelingen geweest zijn en dat het mogelijk was voor 30.000 familieleden die na de Koreaanse opdeling van elkaar gescheiden werden om elkaar weer te ontmoeten. Toch is dat in de gehele geschiedenis van de twee Korea’s maar twee keer gebeurd en elke dag proberen Noord-Koreanen de oversteek te maken naar Zuid-Korea (helaas met weinig succes want de 248 kilometer lange grens wordt met prikkeldraad en de nodige militairen bewaakt).Bij de DMZ gaan we nog de 3^e infiltratie tunnel binnen; een tunnel die gebouwd werd door de Noord-Koreanen ondanks dat er al afspraken gemaakt waren tussen de landen om van elkaars grondgebied af te blijven. De bedoeling was dat de tunnels gegraven werden tot aan Seoul om zo alsnog een eventuele aanval te plegen op Zuid-Korea. De capaciteit van de tunnel moest genoeg zijn om 30.000 soldaten per uur naar de andere kant van de grens te brengen. Volgens Zuid-Korea zouden er nog ruim twintig andere tunnels zijn en wordt tot op de dag van vandaag met specialistische apparatuur gezocht naar deze tunnels. Wanneer we uit de tunnel komen stappen we de bus weer in vol indrukken en proberen we alles dat we deze dag gezien hebben te plaatsen in een wereld waar het ijzeren gordijn dus nog letterlijk aanwezig is.Dit was louter een poging tot omschrijven hoe de situatie op dit moment is in de DMZ maar zoals al eerder beschreven is het zowel verwarrend als imponerend. De geschiedenis is in dit deel van de wereld vooral gebaseerd op eeuwige provocatie en propaganda en daarom blijft het moeilijk in te schatten wat waarheid is..

En dan zit na vijf weken Oost-Azië de vakantie er bijna op. Morgen vliegen we via Beijing terug naar Amsterdam en sluiten we toch wel speciaal af. Beijing is namelijk de stad waar we 7,5 jaar geleden onze wereldreis begonnen en we vinden het dan ook heel tof om hier nog even terug te keren. A trip down memory lane voordat we weer in ons mooie Nederland aankomen en ons op kunnen maken voor de Teacher’s Exchange in Massachusetts, Amerika, in oktober. Van die trip zullen we geen verslag doen via deze site, van welke trip dan wel, dat gaan we de komende maanden weer bepalen.. Annyonghaseyo & Sayonara (doei in het Koreaans en Japans)

*de rest van de foto’s rond de DMZ & JSA zitten onder het kopje van Zuid-Korea en die link vind je hier*