Als je scratchmap van de wereld thuis al aardig weggekrast is begin je ergens een luxe probleem te krijgen want ‘wat wordt nu onze volgende bestemming?’ Aangezien we elk jaar een ander continent willen bezoeken dan het jaar daarvoor en we in Afrika niet de juiste route gevonden kregen werd het Oost-Azië. Een gedeelte van Azië dat voor ons nog relatief onbekend is. In de eerste tien dagen Zuid-Korea werden we aangenaam verrast door de mensen, het land, de natuur en de cultuur. Zuid-Korea; het land van de vastgeplakte mobieltjes aan elke Koreaanse hand, appartementencomplexen van 40 verdiepingen hoog en daar waar ‘né’ ja betekent..

Metropool Seoul
Het was nog even kantje boord om de vlucht vanuit Beijing naar Seoul te halen want het taxiën duurde lang en ook de bus naar de terminal vond het nodig om een kwartier op passerende vliegtuigen te wachten. Tel daar ons gebrekkige Chinees en het feit dat Seoul Airport in de volksmond Gimpo heet bij op en dan snappen jullie misschien dat we de grondsteward van China Southern faliekant voorbij renden op weg naar onze aansluitende vlucht. Na een knap staaltje voorkruipen, langs de bagagecheck rennen zonder onze bagage gecheckt te hebben en het halve grondpersoneel van het vliegveld met ons mee te laten rennen hebben we uiteindelijk de korte vlucht naar Seoul toch gehaald.Het hostel ligt in de Universiteitswijk van Seoul en de stad komt meteen als heel prettig op ons over. Koreanen zijn overbeleefd en ook al spreken ze een half woord Engels, als je ergens langer dan een minuut naar staat te kijken komen ze vragen of ze je kunnen helpen. En als je dan zegt dat je uit Nederland komt en ‘van Guus Hiddink bent’ kun je niets meer fout doen hier. Na een middag en nacht acclimatiseren gaan we de volgende dag op pad om de highlights van Seoul te bewonderen.We beginnen bij het Gyeongbokgung paleis en zien tientallen vrouwen in traditionele klederdracht rond het paleis paraderen. Denken we eerst nog midden in een officiële ceremonie terecht gekomen te zijn, blijkt na wat rondvragen dat wanneer je gekleed gaat in dit soort kleding je gratis naar binnen mag. Dat hebben we met een temperatuur van 30+ maar aan ons voorbij laten gaan. Het paleis is tientallen keren gebombardeerd, afgebroken en weer opgebouwd maar met de gigantische wolkenkrabbers op de achtergrond zit je hier midden tussen twee werelden; oud en nieuw. De rest van de dag wandelen we langs nog meer paleizen, parken, door volksbuurten en naar een uitkijkpunt voordat we onder het genot van een Thaise groene curry de eerste dagen Korea op ons laten inwerken.Korea is een land waar het openbaar vervoer meer dan prima geregeld is en binnen no time zitten we dan ook aan de oostkust in het stadje (de Koreanen noemen alles dat minder dan een half miljoen inwoners heeft al snel het platteland of een dorpje) Sokcho met haar 100.000 inwoners. Seoul zullen we aan het einde van de vijf weken nog een keer bezoeken en dan staat de spectaculaire grens (DMZ) met Noord-Korea op het programma maar die was gedurende de hele week daarna volgeboekt. Iets met hoogseizoen.. Maar in Sokcho hebben we ons ook meer dan prima vermaakt.Schitterend Seoraksan bij Sokcho
Sokcho staat bekend om twee dingen: de vismarkt en Seoraksan National Park met haar heilige berg Ulsanbawi. Die vismarkt bezoeken we bij aankomst ’s middags en daar heb je af en toe een ietwat sterke maag voor nodig maar aan de andere kant; verser dan dit krijg je de vis niet. In grote tanks heb je keuze te over om aan te geven wat je graag zou willen eten die dag. We hebben het maar bij gefrituurde garnaal gehouden..De echte reden dat we naar Sokcho gekomen zijn was niet de vismarkt maar Seoraksan National Park dat het mooiste van Korea schijnt te zijn. In de vroege ochtend pakken we een bus om vervolgens een hike van dik 6 uur te lopen richting Ulsanbawi; de top van een granieten berg. Langs beekjes, door naaldbossen, langs heilige grotten en tempels komen we na dik drie uur klimmen aan op de top met een schitterend uitzicht! Dit was die pittige klim wel waard. Als we de 808 treden weer afgedaald zijn lunchen we onder aan de berg, nemen de bus terug en wilden we ‘even’ een powernap doen in het hostel maar werden we drie uur later wakker. Dan maar een avondwandeling maken door de straten van Sokcho (waar gek genoeg met 100.000 inwoners ’s avonds nauwelijks iets te doen is) en afsluiten met heerlijke sushi voor nog geen €3.

Livin’ like a prayer
Na een halve dag reizen komen we in het zuiden van Korea aan in de erg gezellige en levendige stad Gyeongju. Gyeongju wordt ook wel het museum zonder muren genoemd en dat kunnen wij alleen maar beamen! Overal historische gebouwen, tombes van voormalige dynastieën die we bezoeken en schitterende paleizen met uitkijktorens tussen bloeiende waterlelievelden. Vier dagen hebben we in Gyeongju gespendeerd en die dagen verveelden geen moment (we hebben ons zelfs nog gewaagd aan een aantal nummers karaoke in een soort bushokje).Twee dagen daarvan zijn we echt bijna letterlijk terug naar onszelf gekeerd door in een tempel te verblijven. Eventjes ‘living like a prayer’ maar dan behoorlijk hardstyle. Tegen de middag komen we aan in de Golgulsa Tempel waar we hartelijk welkom worden geheten. Vervolgens worden we in de traditionele tempelkledij gehesen en krijgen we onze kamers toegewezen (apart van elkaar, dat weer wel want mannen en vrouwen leven strikt gescheiden in de tempel) waar we slapen op een harde ondergrond en een minimaal matrasje. Niet snel daarna begint onze eerste meditatiesessie onder begeleiding van de hoofdmonnik van de tempel.Een uur lang mediteren in een voor ons compleet onnatuurlijke houding. Na de meditatie even een uurtje ontspanning waarbij we met z’n tweeën een wandeling over een bergpad maken en vervolgens nog net op tijd bij een tempel kunnen schuilen omdat er een flinke moessonbui over ons heen trekt. Na het eten waarbij de mannen rechts en de vrouwen links in de eetzaal zitten en er absoluut niet gesproken mag worden maken we ons op voor een chanting meditatie en aansluitend een anderhalf uur durende Sunmudo-training.Sunmudo is een martial arts sport die het midden houdt tussen Tai Chi, karate, Jiu-Jitsu en meditatie. Daarna is het douchen en naar bed om vervolgens de ochtend daarop alle ledematen stokstijf te hebben van de slechte nacht. En die nacht die duurt maar kort want om 4.10 wandelen we alweer naar een tempel boven op de berg om daar de dag te beginnen met een chantingsessie samen met de monniken. Al mediterend lopen we daarna in colonne naar beneden voor het ontbijt en wederom een Sunmudo-training van een master met de vijfde dan in Sunmudo. En wat die mannen kunnen met hun lijf en ledematen is ongelofelijk.Sowieso vinden we de toewijding van de monniken en masters in martial arts ongelofelijk want zij vergen wat van hun lichaam en geest. Na de lunch is het tea-time samen met een monnik en kunnen we hem het hemd van het lijf vragen. Bijzonder hoe deze mannen omgaan met het boeddhisme en de keuze om monnik te worden (die volgens hen geen keuze maar een voorbestemming is). Zelf vonden wij dit het meest waardevolle aan de templestay waarmee we niet aangeven dat alle meditaties en martial arts trainingen zinloos waren maar door de gesprekken met de monnik kregen we echt een beter beeld van de beweegredenen en leefwijze van de monniken (in Korea leven nog ongeveer 40.000 monniken waarvan meer dan 60% vrouw is). Na een meditatieve cursus kaligrafie en boogschieten geeft ons lichaam aan dat het genoeg is geweest en tegen het einde van de middag pakken we onze rugzakken, nemen we afscheid van de monniken, de medewerkers en de tempel en gaan we de bewoonde wereld weer in.Onder het genot van een goede kop koffie (waar hier in Zuid-Korea per definitie al geen gebrek aan is want op bijna elke straathoek, en zelfs daartussen, vind je een koffietentje) evalueren we de waarde van deze tempelstay voor onszelf.De dag daarna wandelen we de spieren rustig los als we een hike van een uur of vier lopen in Namsan National Park. Vergeleken met de hike die we in Sokcho liepen een eenvoudige die ons door schaduwrijke begroeiing heen leidt langs verschillende boeddhistische monumenten en tempeltjes. Meer dan eens komen we de vriendelijke Koreanen *van top tot teen gehuld in North Face trekkingskledij inclusief hoedje, gloednieuwe wandelschoenen en wandelstokken* tegen die met alle liefde en plezier een praatje willen maken met die enkele westerling die ze tegenkomen. Over het algemeen zijn de enige toeristen die wij tegenkomen in Zuid-Korea de Aziaten zelf. We schrikken soms zelfs als er ‘ineens’ een westerse backpacker passeert.Beachy Busan en een onverwachte wending
Met een heerlijk boemeltreintje van Korail denderen we de laatste miljoenenstad van Korea binnen; Busan. Een bruisende stad waar we ons dagen zouden kunnen vermaken. Zouden, want we hebben maar voor één nacht geboekt omdat we de dag daarna ’s avonds met een slow boat naar Japan zouden vertrekken. De namiddag spenderen we heerlijk chillend op het strand waarbij we onze ogen uitkijken over de zwemkwaliteiten van de gemiddelde Koreaan. Gewapend met een opblaasbare band trotseren ze de branding om vervolgens na 5 meter in het water alweer teruggefloten te worden door één van de vele lifeguards die aanwezig zijn op het strand.Een bijzonder strand want in de verte razen auto’s over een twee verdiepingen tellende brug en links en rechts wordt het strand geflankeerd door wederom hoogbouw. In Busan eten we in een heerlijk lokaal restaurantje waar het gaspitje gewoon in de tafel geboord is en sluiten we de avond af in een Engelse pub (zonder Engelsen).Als we de dag daarna willen uitchecken en voor de zekerheid onze mail nog even checken zien we dat we een mail hebben van de bootorganisatie. Vanwege het uitvallen van de boot krijgen we ons geld terug. Ja, dat is heel fijn maar nu?? Gelukkig ging er nog een vederlichte speedboot diezelfde middag richting Japan en die besloten we dan maar te nemen. Reizen betekent dus soms letterlijk aanpassen en vooruitkijken want hierdoor werd ons wel eventjes een dagje cultuur en strand door de neus geboord. Voordeel is wel dat we dit verhaal schrijven terwijl de boot letterlijk over het water zweeft richting Fukuoka. En zo laten we verrassend Zuid-Korea voor drie weken achter ons en gaan we kijken wat Japan ons te bieden heeft.

Kamsahamnida (bedankt) en tot over een week of drie!!