Bij het land Colombia komen vaak de woorden 'FARC, drugs, gevaarlijk en onbereisbaar' naar voren. Wij zouden er graag het volgende van willen maken 'gastvrij, bereisbaar, vriendelijk, eerlijk en oprecht'. Nog nooit hadden we in Latijns-Amerika het gevoel zo gastvrij en eerlijk behandeld te worden als hier in Colombia. Omdat het de Colombianen ontbreekt aan trekpleisters als een Machu Picchu of een Borobodur werkt het land harder aan het trekken van toeristen dan elk ander land. En dat begint en eindigt bij de oprecht vriendelijke en goedlachse bevolking. Hopelijk krijgen jullie net zo'n ander beeld van Colombia na het lezen van ons verhaal dan dat wij hebben na 3,5 week reizen door dit land. Pura vida COLOMBIA!

The Darien Gap
Ons vorige verhaal eindigde in Capurganá, een onontdekt pareltje op de grens met Panama. Dat pareltje heeft een dubbele lading; enerzijds zijn er de mooie plekjes (waar wij er één van te pakken hadden, hoog op een berg aan de rand van de jungle) en anderzijds is daar The Darien Gap. The Darien Gap is een bijna ondoordringbare jungle vol gevaren van giftige en gevaarlijke planten en dieren tot nog zo heel af en toe drugssmokkelaars en guerrillastrijders. Wij zien daar gelukkig niets van, alleen het groen van het bladerdak.Dagelijks komen in Capurganá Haïtiaanse bootvluchtelingen aan. Zij hebben geholpen bij de bouw van de voorzieningen voor de Olympische Spelen, zijn daar niet meer nodig en vertrekken vanuit Brazilië, door Peru, Ecuador en Colombia naar Panama om zo in de V.S. te geraken in de hoop op een beter leven.Daarnaast zie je geregeld kleine vliegtuigjes op een hoogte net onder de radar overvliegen en dan hoeven wij jullie niet te vertellen dat die niet 'gewoon' de post komen bezorgen in dit deel van Colombia. Cocaïne is een wijdverspreid goed maar een keer nee knikken voldoet al en met een lach lopen de Colombiaanse mannetjes dan bij je weg. Op de ochtend dat we Capurganá achter ons laten is de feestmuziek dan ook niet van de lucht. De lieve hosteleigenaar zegt dat ze waarschijnlijk een verjaardag vieren maar als wij langs het desbetreffende huis lopen waar we een groep jongeren nogal high zien wezen denken we eerder dat het feestje te danken is aan een goed afgeleverde lading cocaïne dan een echte birthday bash.Koloniaal Cartagena
Cartagena is één van de oudste koloniale steden van Colombia waar we een aantal dagen heerlijk rondgestruind hebben. De witte stad wordt ook wel de koningin van de Caribische kust genoemd en dat snappen we wel; al wandelend van terrasje naar fruitbarretje naar stadsmuren van waaruit we gigantisch ver de Caribische Zee konden bekijken verkenden we de mooie stad.Cartagena lijkt 's avonds wel een beetje op een gemiddelde Spaanse stad met al haar gezellige barretjes en straatartiesten en het was ook in Cartagena waar we Gijs zijn 33e verjaardag vierden met een heerlijke Argentijnse steak en het was ook in Cartagena waar we een dag later allebei wat ziekjes waren maar dat mocht de pret niet drukken. Een dagje herstellen betekende weer relatief fit op weg naar het jungledorpje Minca.Mooi Minca
Wanneer we in het hoger gelegen Minca aankomen lijkt het helemaal alsof we een sprookje van Grimm of Andersen binnen wandelen; grote palmbomen, andere plantjes en ontelbaar veel verschillende tropische dieren die ons tegemoet floten of kwetterden. Casa Loma is een prachtig hostel gelegen op net zo'n prachtige plek. Alleen ligt die plek wel ver boven Minca wat betekende dat we in een tropisch klimaat met onze rugzak en backpack tig treden omhoog moesten om er te komen; maar wat was het dat waard! Ons kleine hutje in de jungle heeft waarschijnlijk het beste uitzicht want wanneer we 's morgens wakker worden kijken we uit over de jungle van Noord-Colombia.In Minca wandelen we de dagen daaropvolgend eenmaal in de tropische regen naar een waterval samen met de Friese Grietje en de andere dagen chillen we bij het hostel of wandelen we naar een andere waterval. Het plan was om naar de grootste hangmat ter wereld te gaan maar er bleek in de periode dat wij hier zaten net een bruiloft van een week aan de gang te zijn dus helaas ging dat feestje voor ons niet door. Het maakte ons verblijf in Minca in ieder geval niet minder gaaf.Adrenaline rushes in San Gil
Met een nachtbus waarbij beide chaufs bijna doorkunnen als Formule 1-coureurs komen we 's morgens heel vroeg in de 'Adrenaline Capital' van Colombia aan; San Gil. San Gil staat garant voor verhoogde hartslagen en dat hebben we zeker ervaren. Op dag 2 dat we in het lieflijke stadje verblijven gaan we samen met José een dagje canyoningen. Met de lokale bus worden we ergens langs de kant van de weg gedropt en lopen we de canyon in. De eerste sprongen van 6 meter hoge rotsen worden gewaagd en kort daarop volgen ook de eerste afdalingen aan een touw langs rotsen en door watervalletjes.We zijn vandaag maar met z'n drieën en dat maakt het juist zo gaaf. Halverwege de tocht worden we vergezeld door Caine, een wilde hond die de kliminstructeurs beschermd, en zo vervolgen we de tocht met z'n vieren. De kers op de taart moet dan nog komen als we vlak daarna abseilen van een meter of 20 en tot slot van een rots afspringen op 10 meter hoogte. Een mooi dagje adrenaline snuiven.Lang de tijd om hiervan bij te komen hebben we niet want de volgende dag staat de meest spectaculaire rafttrip op het programma die we so far gehad hebben. Na een ontzettend uitgebreide safety instruction, zowel op het droge als in het water, gaan we in een raft de Rio Suarez op. De rapids met categorie 1 en 2 worden snel opgevolgd door rapids met een categorie 3, 4 en zelfs 5!Doordat we voor in de boot zitten is het avontuur nog een stuk spectaculairder omdat je echt ziet en voelt hoe de raft geregeld een duik maakt en de golven volledig over de raft heenslaan. We peddelen tot we spierpijn hebben en een aantal keren vissen we andere toeristen uit het water die uit één van de andere rafts geslagen zijn. Hoe gaaf is dit! Na twee uur water happen en flink peddelen komen we bij het eindpunt aan en sluiten we de rafttocht doorweekt af met vers fruit en een biertje.'s Avonds wagen we ons met een blik andere toeristen aan een spelletje tejo, een typisch Colombiaans spel waarbij je met een soort discus/kogel/gewichtje probeert om van een flinke afstand op een bak met klei te gooien. In die bak liggen twee kleine driehoekjes en als je die vol weet te raken dan knallen ze uit elkaar met een oorverdovend lawaai omdat in die driehoekjes buskruit zit. Het spel verder heeft heel veel weg van jeu de boules alleen is dit een stuk moeilijker.De dag waarop we met de volgende nachtbus naar Medellin vertrekken pakken we in de ochtend eerst nog een lokale bus naar het mooiste witte stadje van Colombia; Barichara, wat zoiets betekent als 'stad van compleet relaxen'. We lopen door de straten met grote keien, passeren witte lemen huisjes met rode daken en genieten van de vergezichten op de Andes. Barichara was een prima afsluiting voor ons en voldaan (en ook een beetje vermoeid) nemen we die avond de nachtbus naar de stad van Pablo Escobar; Medellin.Het Medellin van de Paisas en een beetje van Escobar
Tot zo'n 20 jaar geleden was Medellin nog de gevaarlijkste stad van de wereld maar sinds die tijd is er veel, heel veel, veranderd. Hoeveel er in die jaren daarna veranderd is wordt ons duidelijk wanneer we een Real City Tour boeken met gids Hernán die geboren en getogen is in de stad en de stad dus ook kende van toen het nog echt gevaarlijk was. In zijn jeugd was het elke keer maar weer de vraag of hij levend terug kwam van school als hij een voet buiten de deur zette. Hij vertelt, soms geëmotioneerd, maar altijd bevlogen hoe in de jaren '80 het Medellin van Pablo Escobar tot stand kwam en hoe de nieuwe regering sinds 2002 werkt aan een beter bestaan voor elke Colombiaan.De sloppenwijken van Medellin beschikken nu over roltrappen en ook al lijkt dit een kleine vooruitgang, het is wel een vooruitgang met erkenning dat ook de inwoners van de armste wijken er toe doen. De onderhandelingen die op dit moment gaande zijn met de FARC zijn volgens Hernán niet per definitie goed of slecht. De FARC-strijders zijn voor een keuze gesteld; of zichzelf vrijwillig aangeven en als straf 8 jaar op het land werken of wanneer ze zichzelf niet aangeven maar opgepakt worden een straf uitzitten van 20 jaar. En zoals Hernán het keer op keer verwoord: 'I rather prefer peace above justice'. Soms moet je kiezen voor vrede in plaats van gerechtigheid om als land verder te kunnen.De geschiedenis van Colombia is gewelddadig en dat is ook de reden waarom buitenstaanders die de geschiedenis kennen vaak huiverig zijn als het gaat om reizen binnen Colombia. Toch is die geschiedenis van Colombia meer dan de dertig jaar dat er oorlog gevoerd wordt tegen de drugskartels. Tegenwoordig is Medellin (en daarmee ook het grootste deel van Colombia) veilig en zeker net zo veilig, of zelfs nog veiliger, dan een land als Peru of Argentinië. Natuurlijk zijn er wijken waar je na de avondschemer niet meer moet komen maar datzelfde geldt ook voor de gemiddelde Nederlandse stad. Eigenlijk tovert elke Colombiaan (of Paisas zoals de inwoners van Medellin zich noemen) een lach op zijn of haar gezicht, wil een handdruk of in het geval van Siets krijgt ze zelfs een knuffel van een hele oude opa. Gewoon.. om hallo te zeggen en gewoon.. om te laten merken dat ze blij zijn dat wij er zijn! In welk land krijg je dat nu nog?!Na deze indrukwekkende tour die de hele middag in beslag nam gingen we een dag later nog een stukje verder met de zogenaamde 'Pablo Escobar Tour' waarbij we een inkijkje kregen in zijn leven. De Colombianen zullen hem ook nooit bij zijn volledige naam noemen omdat ze er het liefst niet mee geassocieerd willen worden. Voor een enkele Colombiaan is hij goed geweest door het grootste probleem in Colombia te verhelpen; de huizennood. Maar voor het gros van de bevolking bracht 'El Patron' van het grootste drugskartel ooit alleen maar rampspoed.Even een aantal feitjes om de twintig jaar die de drugskartels geheerst hebben over Medellin samen te vatten:
- Direct en indirect levert de drugshandel werk aan 1,7 miljoen mensen in Colombia;
- Toch maakt de drugshandel maar 3% van het totale BNP van het land uit wat wil zeggen dat de andere 97% voorkomt uit de grote rijkdom aan grondstoffen die het land bezit;
- Het grootste probleem binnen de drugshandel is niet de productie en het verwerken hiervan maar de landverdelingen waarop de cocaïne geteeld wordt;
- In 1991 kende het aantal moorden in Medellin haar hoogtepunt met 381 moorden op 100.000 inwoners. Ter vergelijking: Londen en Parijs kennen een cijfer van 3.8 op 100.000 inwoners. Het aantal is nog nooit zo laag geweest als de afgelopen jaren;
- Pablo Escobar was niet de grootste drugsbaron binnen het Medellin-kartel, want dat was zijn neef Gustavo, maar wel de bekendste;
- Sinds 2002 is er een verschuiving te zien binnen de drugshandel van Colombia naar Mexico als centraal punt;
- Tot een aantal maanden geleden mocht geen enkele motorrijder met helm rijden en was het ten strengste verboden om een man achterop je motorbike te hebben. Of dit nu je vriend, je broer, je vader of je zoon was, het mocht absoluut niet. Het eerste vanwege de identificatie van de moordenaar en het tweede omdat de schutters achterop de motorbike in bijna alle gevallen mannen bleken te zijn..Samen met nog 10 andere toeristen en de gidsen Nicolas en Paula rijden we langzaam langs alle gebouwen waar Escobar zijn stempel op gedrukt heeft. Zo passeren we gebouw 'Monaco' van waaruit hij zijn command center had. Opvallend aan alle gebouwen die Escobar bezat is dat ze allemaal wit zijn (en dat is gek in een stad die volledig herrezen is uit rode bakstenen), voor elk gebouw een rij palmbomen staat en geen enkele van die gebouwen nog een functie heeft heden ten dage vanwege het feit dat er altijd wel een afgeleide van het kartel is die met behulp van de nodige corruptie zorgt dat er geen nieuw doeleinde komt voor deze leegstand.We passeren ook het graf van Escobar en het huis waar hij doodgeschoten is, een dag na zijn 44e verjaardag. Het lugubere aan het verhaal is dat er nog steeds roddels de rondte doen over wie hem nou vermoord zou hebben. Waren het de Pepes (People persecuted by Pablo Escobar), de politie of heeft hij zichzelf uiteindelijk door het hoofd geschoten nadat hij kort daarvoor in zijn heup en borst geraakt was?! We eindigen de tour met wederom persoonlijke verhalen van Nicolas en Paula die beiden twee jaar jonger zijn dan wij en werkelijk alles in hun jonge levensjaren meegemaakt hebben dat je niemand toe zou wensen. De reden dat zij deze tour gestart zijn is om te laten zien dat Colombia meer is dan Escobar en zijn drugskartel en dat het land liever niet herinnerd wil worden aan deze geschiedenis. Net zoals Duitsland dat liever niet wil met Hitler. Zij willen de gemiddelde toerist een reëel beeld meegeven van Colombia en daarnaast de boodschap meegeven dat als je ergens in gelooft je echt die verandering kunt zijn die je teweeg wilt brengen.Behoorlijk onder de indruk verlaten we 's middags de stad voor een uitstapje naar het mooie Guatapé, met prachtig uitzicht over een merengebied, maar wat zijn we blij dat we deze stad op een veilige manier kunnen bezoeken. De Paisas en eigenlijk alle Colombianen zijn een ontzettend optimistisch volk. Ondanks hun gruwelijke geschiedenis houden ze liever vast aan kleine hoogtepunten. Zo stond het land laatst compleet op haar kop toen ze een aantal gouden medailles wonnen tijdens de Olympische Spelen en praten ze nog steeds over het legendarische gelijkspel tegen Duitsland op het WK van 1990! Wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld in deze stad want de Paisas zijn ontzettend blij en trots om hun hernieuwde stad Medellin aan ons te tonen.Als kers op de taart in Medellin gaan we de zondagavond naar een wedstrijd van Atlético Nacional, de club die afgelopen seizoen de Copa Libertadores won, tegen Millionaires uit Bogotá. Gehesen in het groen-wit van de club gaan we samen met een groep toeristen al lopend op weg naar het stadion. Vanuit alle hoeken zien we de diehard supporters aankomen en al zingend het stadion binnen gaan. We hebben kaartjes gekregen met een bepaald vak, rij en stoelnummer maar bij het naar binnen gaan zegt onze gids Andres: 'Ga gewoon zitten waar je zin hebt en waar plaats is'. En zo staan we tussen de locals recht tegenover het vak van de harde kern. Wat een sfeer, wat een avond en wat een wedstrijd! De harde kern springt, stampt, zingt en trommelt de volle 90 minuten en het hele stadion deint mee (voor een impressie net na de 1-0 bekijk het filmpje hier).En wij staan 90 minuten al springend en hossend met een grote grijns op ons gezicht want zoiets maak je in de Nederlandse competitie never niet mee. Niet zoals de supporters hier maar ook niet qua voetbal; niks liggen om een klein pijntje, de scheids fluit bijna voor geen enkele overtreding en de spelers bikkelen gewoon door. Na een verhitte strijd (Millionaires mist ook nog een penalty) sleept AN de winst met 1-0 binnen en kunnen ze zich opmaken voor de volgende wedstrijd die een paar dagen daarna al plaatsvindt. Ook anders dan in Nederland.. Wij hebben genoten en wat was dit een hele vette afsluiting van indrukwekkend Medellin…Zona Cafeteria en waxpalmen
Een oneindig lijkende busrit bracht ons naar één van onze laatste bestemmingen van deze reis: Salento, een klein dorpje in de koffieregio van Colombia. In een afgelegen hostel op een half uur lopen over een stoffige zandweg vanuit Salento gooien we onze backpacks neer voor vier nachten. Samen met een clubje Britten, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders en Belgen gaan we de dag daarna al hikend de Valle de Cocora in. Deze prachtige vallei staat vol zogenaamde waxpalmen; bij het kappen van het tropisch regenwoud wisten de boeren niet wat ze met die 60 meter hoge palmen moesten en hebben ze maar laten staan.De dag daarna gaan we naar een koffieplantage waar we in drie uur tijd een mooie en goede uitleg krijgen over hoe en waarom koffie op een bepaalde manier verbouwd en geproduceerd wordt in Colombia. Colombia is de nummer vier van de wereld als het gaat om de grootste koffieproducenten maar toch drinken de Colombianen zelf alleen de koffie van een mindere kwaliteit.Onze laatste dag in Salento spenderen we op een paard als we al hobbelend over de oude onverharde weg van de Spaanse kolonisten (die loopt van Santa Marta in Noord-Colombia naar Lima in Peru) naar een waterval gaan. Van het hiken hadden we conditioneel totaal geen last maar na drie uur hobbelen en galopperen op een paard zijn we zo moe dat we 's middags in een hangmat bij het hostel in slaap vallen.Downhill in poppig Popayan
Het laatste stadje dat we aandoen voordat we de grens met Ecuador passeren is het witte stadje Popayan, in het zuiden van Colombia. Het is net als Cartagena een koloniale stad alleen worden de straten hier niet bevolkt door toeristen maar door studenten. Op de zaterdag gaan we voor onze sportactiviteit en pakken we de mountainbikes, gooien die in een busje en gaan op weg naar de thermale baden van Tibia in de buurt van een vulkaan.Op de één of andere manier waren die baden niet zozeer de attractie maar wij wel! Gingen wij in een leeg bad nummer 1 dan was dat bad binnen no time vol met locals die een praatje met ons wilden maken of ons gewoon aanstaarden. Liepen we verder naar leeg bad 2 dan had ineens iedereen hetzelfde plan. Aan verhalen geen gebrek in ieder geval. Na een uurtje of twee in de baden rondgehangen te hebben was het tijd om de 30 kilometer terug naar Popayan af te leggen. Ongeveer 26 kilometer ging hard downhill maar een aantal kilometer moesten we ook (soms steil) omhoog. Een heerlijke activiteit en hiermee sluiten we Colombia af. Morgen gaan we voor hardcore bussen (zo'n 11 uur) om op tijd voor onze vlucht in Quito, Ecuador, aan te komen.En dan zit het er weer op.. De 5,5 week zijn omgevlogen en we hopen dat, ondanks dat het een veel langer verhaal geworden is dan gepland, we het juiste beeld hebben kunnen schetsen van Colombia. Tijdens onze wereldreis werden wij al enthousiast gemaakt over het land en nu hebben we zelf kunnen ervaren en ondervinden wat alle backpackers ons al vertelden: Colombia is waanzinnig! Het land leeft, danst, zingt en dat komt vooral door de bevolking die voor ons ab-so-luut het vriendelijke volk is dat we tijdens al onze reizen tegen zijn gekomen. Het enige dat we dan ook hopen is dat iedereen alle angst, schroom en twijfels opzij durft te zetten en een ticket boekt naar dit land. Dan gaan wij ondertussen nadenken waar wij ons volgende ticket naartoe zullen boeken…..