Een klein landje dat op de kaart misschien nauwelijks te vinden is maar wereldwijd faam kreeg vanwege het Panamakanaal en de Panama Papers. Voor ons kreeg Panama niet alleen de bekendheid vanwege dat kanaal maar temeer om haar ontzettend vriendelijke bevolking, openheid, eerlijke mensen en een geweldige natuur. Panama; het land van tropische stranden, jungle maar ook het land waar vrouwtjes andermans kinderen op schoot trekken bij een gebrek aan zitplaatsen in overvolle bussen, oude mannen altijd naar je grijnzen en sommige bussen over een afstand van nog geen 50 kilometer met gemak meer dan twee uur doen. Hola Panamazing!

The skyline van Panama City
Na een avond en een ochtend gespendeerd te hebben in Willemstad, Curaçao (KLM was zo vriendelijk om ons hier een nachtje te laten doorbrengen) komen we na voor ons gevoel de langste landing ooit, in heet Panama City aan. Ciudad de Panama is een moderne stad met een ongelofelijke skyline die je misschien niet meteen zou verwachten bij een stad in een land dat nog hard aan de weg timmert. We laten ons door een taxi afzetten in de "hotelwijk' van Panama City maar we moeten duidelijk nog even wennen. Na een goede douche dachten we even een powernapje te nemen maar die duurde toch iets langer dan de gestelde 20 minuten en ongeveer 10 uur later werden we wakker..Na een prima pannenkoeken-ontbijt pakken we de lokale bus en gaan we richting het bekende Panamakanaal. Een aantal maanden geleden is er een tweede kanaal naast het oorspronkelijke geopend en kunnen de giga containerschepen daar doorheen. De schepen komen ofwel van de Caribische Zee ofwel van de Grote Oceaan en doorkruisen Panama op weg naar een ander werelddeel. Afhankelijk van de grootte en het gewicht van het schip betalen ze een bepaald bedrag, variërend van $30.000 tot het hoogst betaalde bedrag ooit van $376.000. Het kanaal bestaat uit drie sluizen en in ongeveer 10 minuten lopen de sluizen vol zodat de boten door kunnen varen. Een indrukwekkend en knap staaltje engineering dachten wij zo.Wandelen in een fairytale
Panama City laten we na een volle dag al achter ons wanneer we de nachtbus pakken richting David en vervolgens een oude schoolbus naar Boquete. Boquete is een lieflijk bergdorpje en dat vinden ook ongeveer 1000 Amerikaanse gepensioneerden want het dorpje zit er vol mee. Nadat we ons geïnstalleerd hebben in een soort vrijwilligershostel aan de rivier besluiten we wat plannen te maken voor de komende dagen. Boquete staat bekend om haar hikes als ook om de koffieplantages dus de planning is zo gemaakt.De eerste dag wandelen we rustig door Boquete en gaan we bij een koffieplantage de lokale koffie proberen. Klaarblijkelijk viel die zo goed in de smaak dat we nu al een week of twee met een zak koffiebonen in onze backpack rondreizen. De andere dag maken we een mooie hike naar de "Three lost Waterfalls".Een wandeling waarbij we door de dichte jungle hobbelen op weg naar de watervallen. Als we de eerste twee watervallen gehad hebben besluiten we te lunchen maar aangezien het om tropisch regenwoud gaat is een droog plekje om te zitten nog niet zo makkelijk. Midden in de rivier zien we een plateau, alleen, om daar te komen moet je toch op de één of andere manier door de rivier zien te waden. Diegenen die ons hink-stap-verhaal uit Nieuw-Zeeland nog kunnen herinneren weten dat dit geen succes was. De schoenen uit doen wel en dat hebben we gedaan; wadend door het koude water hadden we een prima lunch-spot te pakken.Na deze hike van een halve dag sluiten we Boquete af bij Mike's Global Grill; een typisch Amerikaans restaurant met veel tv's waarop elke Amerikaanse sport te zien is, luide muziek en veel Amerikanen.

Hiken en tuben in Santa Fe
Met nog een aantal dagen te overbruggen voor ons vertrek naar het paradijs dat San Blas heet besluiten we om niet naar het strand te gaan maar om naar een nog kleiner bergdorpje te trekken op weg terug naar Panama City.Santa Fe is alleen te bereiken via een hobbelweg in een nog gammeler busje. Na 1,5 uur 'stoeken' komen we aan in het dorpje en gaan we naar één van de weinige hostels die het dorpje heeft. Helaas zit dat hostel natuurlijk vol, op één dormbed na dus slapen we één nacht samen in een eenpersoonsbed.De dag daarna besluiten we om een wandeling te maken van zo'n 5 uur op zoek naar een waterval. De eerste twee uur gaan steil omhoog (daar gaan de kuiten) en na een cryptische omschrijving van de hosteleigenaren vinden we de ingang naar de watervallen. Alleen hadden we dan misschien de ingang wel gevonden, die waterval zat goed verstopt. Met een kabbelend riviertje hebben we dan maar genoegen genomen en zijn daarna omgedraaid, terug richting Santa Fe. Ongeveer halverwege konden we een onverhard pad door de jungle terug nemen en dat hebben we dan ook gedaan. Dwars door de blubberende jungle op zoek naar toekans!Het enige levendige dat we vonden was een voetbalveld werkelijk midden in de jungle waar twee elftallen bloedfanatiek door de modder en het moeras stampten op weg naar de overwinning. En dan zitten er ook nog eens zo'n 200 toeschouwers langs de kant waarbij je jezelf alleen maar afvraagt 'WHY?' en 'Hoe komen die daar?' aangezien er welgeteld vijf 4x4's geparkeerd stonden.Met een behoorlijke spierpijn in de benen vertrekken we de volgende ochtend samen met een Fransoos en een Spaans stel naar William (wie kent hem niet) om samen met hem te gaan tuben op de rivier. We hebben duidelijk de beste dag uitgekozen want de lucht is strakblauw en de zon schijnt volop. Een heerlijk tochtje over de rivier met hier en daar een mooie rapid.Samen met het Spaanse stel besluiten we om na het tuben naar een organic farm te gaan van een oud echtpaar en wat een goede keuze was dit! De vrouw des huizes is een ontzettend goede kok en de man vertelt ons honderduit over de geschiedenis van de Mestiezen die nog in dit deel van Panama wonen.Daarna neemt hij ons mee over hun 6 hectare grote finca en laat hij zien hoe hij zichzelf en zijn hele familie onderhoudt met alle vruchten, planten, groenten die hij verbouwt en de dieren die hij houdt. Na de voortreffelijke lunch wandelen we met z'n vieren verder naar een swimhole waar we samen met de lokale bevolking een verfrissende duik nemen. We sluiten Santa Fe af met heerlijk Cambodjaans eten voordat we in een bus terug naar Panama City stappen die werkelijk waar over 50 kilometer 2,5 uur gedaan heeft. Maar goed, better safe then sorry..Paradijs in Panama
Superlatieven schieten tekort bij het schrijven van dit stukje kunst, pracht en praal.. Op de goddelijke tijd van 5 uur 's morgens staan we voor ons hostel in Panama City paraat om in een 4x4 gepropt te worden samen met nog 5 Engelsen. Onder de muzikale klanken van 'Ain't no mountain high enough' scheuren we door de bergen op weg naar de Guna Yala stam die woont op de 177 eilanden die San Blas rijk is.Onze groep van 27 bestaat uit heel veel (hilarische) Britten, Ieren, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders, Australiërs, Duitsers en nog één andere verdwaalde Nederlander. Wanneer we onze tassen in driedubbele vuilniszakken gepakt hebben worden ze op de boot geladen en gaan we op weg naar het eerste eiland: Coco Bandera. Voordat we daar aankomen hebben we nog een behoorlijk heftige boottocht voor de boeg aangezien we midden in een tropische storm terecht komen en we nog geen 5 meter voor ons uit kunnen kijken. De golven slaan vol de boot in en iedereen is dan ook drijf- en drijfnat.Als we op het eiland aankomen schuilen we een tijdje totdat de regent ophoudt en de zon haar best doet om door de wolken heen te komen. En het lukt! Wat een paradijs!! We slapen op het eiland in hangmatten en er is nog één Guna familie aanwezig op dit eiland. Het woord paradijs voldoet eigenlijk echt niet want het is nog mooier dan dat!! De rest van de dag spenderen we met zwemmen, snorkelen, volleyballen en vooral heel veel lachen met onze toffe groep.Marco, onze Italiaanse gids, kan idioot (sorry, een ander woord hebben we er niet voor) goed koken en schotelt ons de eerste avond een zeebanket voor waar je u tegen zegt: verse garnalen in knoflook, ceviche van inktvis en de beste Italiaanse pasta die we gehad hebben.Als we 's morgens vroeg wakker worden schijnt de zon ons tegemoet en het is een onbeschrijfelijk gevoel als je op een haast onbewoond eiland wakker wordt met een omtrek van welgeteld 3 minuten wandelen. De volgende dag gaan we door naar Isla Iguana wat een onbewoond eiland is en slapen we op Tupile, één van de vier grotere communities van de Guna.De Guna is een volk dat oorspronkelijk afkomstig is uit Colombia maar zo'n 200 jaar geleden naar het oosten van Panama vertrok. Zij leven vooral van de visvangst en hun opbrengsten komen voort uit het verkopen van kokosnoten. Dat aantal is exorbitant hoog want elke maand komen er zo'n 20.000 kokosnoten van de palmen op hun eilanden af die elk zo tussen de $0,80 en $1,50 opbrengen.Qua uiterlijk lijken de Guna ook totaal niet op de Panamezen of Colombianen; ze hebben echt een soort typische Aboriginal-uiterlijk met spitse en hoekige gezichten. Spaans spreken ze nauwelijks maar ze ogen vriendelijk al is contact maken met ze nogal lastig want aankijken doen ze je niet echt.De laatste volle dag van onze San Blas-trip spenderen we op Isla Pino. Eerst aan de kant waar het tropische strand zich bevindt en later in de kleinste Guna-community die zo'n 300 inwoners telt. We slapen met zijn allen voor de derde nacht in hangmatten alleen nu ook nog eens allemaal bij elkaar in het gemeenschapshuis. De Guna blijken alles in een hangmat te doen en als we alles zeggen dan bedoelen we ook echt alles (denk maar in hoe creatief die mensen moeten zijn).Elke avond werd er in de groep een nieuw drankspel georganiseerd en dit keer was dat funkyball; hilarisch was het in ieder geval wel dus mochten jullie de spelregels willen weten.. Op een volgend Knots, Hok of Hennieweekend zullen we ze wel vertellen.De rode draad van onze trip was toch wel het niet werken van één van de lancha's (boten) want elke dag bleek er wel één niet te werken (fijn zo kabbelen op open zee… De vissen werden door een aantal een keer extra van eten voorzien). Na vier dagen met een gezellige en toffe groep komen we bij de grens van Colombia aan en stempelen we onszelf het land in (wat nog hilarisch bleek te zijn omdat de Colombiaanse migratie net iets anders werkt dan alle anderen; met een smartphone staat de ambtenaar die op dat moment dienst heeft in contact met een beambte in Medellin. Die geeft haar toestemming en vervolgens worden we één voor één naar binnen geroepen. En dat onze Hollandse namen dan toch niet zo makkelijk zijn voor buitenlanders bleek wel.. Het vrouwtje bleef keer op keer 'Marihuana' roepen en niemand had een idee wie dat zou kunnen zijn. Totdat Siets ineens bedacht dat ze haar voornaam never nooit uit zouden kunnen spreken en haar doopnamen Maria Johanna aan elkaar wel heel veel leken op 'Marihuana' en ja hoor.. Het klopte! Dus bij deze pap en mam; origineel verzonnen).Na een laatste familydinner en een bezoekje aan de plaatselijke salsabar zat ons avontuur met de groep erop en namen we de dag daarna afscheid van iedereen. Wij blijven nog even hier in Capurgana, op de grens met Panama voordat wij morgen onze reis voortzetten door de rest van Colombia. Geheid dat we een deel van de groep nogmaals gaan zien maar die avonturen bewaren we voor over een week of drie.Hasta luego y un abrazo grande!