Indonesië is een land dat in het examenprogramma Aardrijkskunde op de Havo aan bod komt maar toch geeft het een ander
beeld als je het land met eigen ogen ontdekt. Het is een land dat bijna 350 jaar onder Neerlands gezag heeft gestaan; het land werd zowel uitgebuit als deels weer opgebouwd door de Nederlanders en
het feit dat de Nederlanders hier gezeten hebben is in het dagelijks leven nog terug te zien. Woorden als redaksi, taksi, polisi, knalpot en wortel vertellen hier de Nederlandse invloeden al is de
cultuur totaal verschillend met die van ons. We hebben ‘maar’ 2,5 week door Java en Bali gereisd maar weten één ding: we komen nog eens terug!Niets is toeval?!
Na heel wat vertraging vanuit Myanmar
en Kuala Lumpur komen we ’s avonds laat in de metropool Yogyakarta (ook wel Jogja genoemd) aan. Een hele vriendelijke taxichauffeur vertelt ons honderduit over zijn stad en zijn eiland Java. Java
is het dichtstbevolkte eiland van Indonesië en dat merken we als we de dag daarna de stad bezichtigen. Op weg naar het paleis van de sultan, het Kraton, worden we om de paar meter aangesproken of
we een becak, een fietstaxi willen. We slaan nog even af omdat de afstanden tussen de sites in Jogja goed te doen zijn. Het Kraton is zowel de huidige residentie van de sultan als ook het
culturele en politieke hart van Jogja. Het is een grote compound waar ongeveer 25.000 mensen wonen en werken met haar eigen markt, school, moskee en winkeltjes. Persoonlijk vonden wij het niet heel
erg spectaculair maar of dat nu komt omdat wij in de loop der jaren ietwat verwend zijn met allemaal paleizen of dat het kwam omdat alles in het Bahasa geschreven was waardoor je bijna wel een gids
nodig had. Wij kunnen het niet zeggen..Vanuit
het Kraton lopen we door (‘You want transport?’) naar Taman Sari. Taman Sari is het buitenpaleis van de sultan met allemaal zwembaden en kleine paleisjes. Binnen Taman Sari kom je in een wirwar van
kleine straatjes terecht en wandel je echt door de kampongs (de kleine volkswijkjes). Na een heerlijke fruitshake nemen we dan toch een becak terug naar ons hotel. Als we ’s avonds willen gaan eten
zien we daar ineens twee collega’s van Siets in een barretje zitten en als we later op de avond ook nog een andere collega van Siets tegenkomen is de vraag snel gesteld of dit toeval is?De dag daarna als we op de goddelijke tijd van 03.00 ’s
nachts opstaan om naar de Borobudur te gaan is het ‘toevallig’ ook Gijs zijn verjaardag. Gijs kan zo wel optimaal van zijn verjaardag genieten! We staan niet voor niets zo vroeg op omdat we de
zonsopkomst willen zien bij de bekende Borobudur. Wat Angkor Wat is voor Cambodja en Bagan voor Myanmar, dat is de Borobudur voor Indonesië. Dit immense boeddhistische tempelcomplex heeft in de
loop der jaren al veel aardbevingen en vulkaanuitbarstingen doorstaan maar is zo goed als intact gebleven. Als we aan komen lopen in het donker zien we de contouren van de
Borobudur al voor ons opdoemen en misschien vonden we dit achteraf wel het meest indrukwekkende van het complex. In het hoogseizoen bezoeken ongeveer 90.000 mensen de Borobudur en met dat gegeven
wilden wij wel heel wat eerder opstaan om de grote massa te ontlopen. We zien de zon heel langzaam de horizon in tig verschillende kleuren
veranderen waarbij de Borobudur op de voorgrond langzaam duidelijk wordt tussen de optrekkende nevel met op de achtergrond de vulkaan Merapi. Uren hebben we hier rondgelopen voordat we de taxi
terug namen richting Jogja om even een paar uurtjes wat slaap te pakken in het hostel.Tegen het begin van de middag voelen we ons weer als herboren en huren
we een scooter om richting de Prambanan te brommeren. Bezochten we ’s ochtends een boeddhistische tempel, ’s middags was het de beurt aan de hindoeïstische tempel Prambanan. Deze tempel is het hart
van het hindoeïsme op Java en de tempels dateren uit de 8e tot en met de 10e eeuw. Het hele complex werd in de jaren daarna verlaten omdat het zwaartepunt van het hindoeïsme zich verplaatste naar Oost-Java.
Op dit moment zijn ze druk bezig om de
tempels te restaureren maar we kunnen ons wel indenken hoe indrukwekkend dit geweest moet zijn. Apart blijft dat tijdens de vele uitbarstingen en aardbevingen deze complexen stand hielden terwijl
de moderne gebouwen tegen de grond gingen..
Deze (wederom) afwisselende en indrukwekkende verjaardag van Gijs sluiten we af met een aantal borrels in een kroegje samen met de collega’s van Siets.Bulderende Bromo en Ijen
Na de verjaardag van Gijs is het weer vroeg op om de trein te pakken vanuit Jogja naar Malang. De trein raast langs dorpjes en
mooie groene rijstvelden voordat we weer met de nodige vertraging aankomen in Malang. Was het eerst nog de bedoeling om hier een nacht te slapen, die plannen werden ‘verstoord’ toen we de optie
kregen om ’s nachts nog te vertrekken richting de Bromo en Kawah Ijen vulkanen. Na een (hele) korte powernap zaten we om 12.00 alweer in de minivan met een aantal Italianen, Nederlanders, Denen en
Fransen op weg naar Oost-Java. In alle
vroegte komen we aan bij de voet van de Gunung Penanjakan van waaruit we de zon op zien komen in de verte. De lucht kleurt weer in afwisselende kleuren en tussen de laaghangende wolken door zien we
de nog rokende vulkaan Raung die in Indonesië voor nogal wat overlast voor het vliegverkeer zorgt. Kijkend naar rechts zien we de enorme caldera krater waarin de Bromo gelegen is. De Bromo is een behoorlijk actieve vulkaan met ongeveer
om de 5 tot 10 jaar een eruptie (en dat is kort op elkaar kunnen we jullie zeggen)… In de krater zijn nog twee andere vulkanen ontstaan en het aanzicht is *niet alleen voor een
aardrijkskundedocente maar ook voor elke leek* indrukwekkend.Na de zonsopkomst springen we weer in onze stoffige jeep die de caldera
inrijdt om zo de Bromo te kunnen beklimmen. Na wat stof happen en de nodige traptreden staan we aan de rand van de rokende en naar zwavel ruikende krater van de Bromo. Achter ons trekt de
ochtendmist op en we wanen ons net zo goed weer even in het mooie Bolivia met al deze vergezichten.Behoorlijk stoffig geworden scheuren we door naar ons hotelletje met
zwembad waar we gezellig kletsen met Mirjam en Joyce, twee leuke en gezellige Hollandse meiden. Ook nu weer niet uitslapen maar wederom om 12.00 ’s nachts ons bed uit om ons op te maken voor een
hike in de krater van de Kawah Ijen vulkaan. Deze hike is niet voor iedereen bestemd want mensen met astma of een mindere conditie worden geacht in het hotel te blijven. Wanneer we aan de
kraterrand staan krijgen we onze gasmaskers die we op moeten zetten voor de afdaling. De Kawah Ijen is een vulkaan waaruit grote wolken zwavel opstijgen en
zonder gasmasker zorgt dat acuut voor brandende ogen en longen. Het stinkt ontzettend naar rotte eieren en gezond is het volgens ons absoluut niet (het kratermeer van de Ijen blijkt met een
zuurgraad van 0,18 ook het zuurste meer ter wereld te zijn). Tijdens de afdaling zien we kleine mannetjes met rieten manden op hun schouders een behoorlijke lading van deze zwavelblokken naar boven
sjouwen. Zo’n mandje moet minimaal 50 en mag maximaal 90 kilo wegen en de werkers versjouwen deze manden twee keer van onder naar boven en krijgen daar nauwelijks iets voor betaald.De zwavelblokken worden in fabrieken bewerkt en
gebruikt voor o.a. cosmetica en medicijnen. Naast de grote gele zwavelblokken is het andere bijzondere aan deze vulkaan het blauwe vuur. Dit blauwe vuur ontstaat wanneer de zwaveldampen in
aanraking komen met zuurstof/lucht en dus vlam vatten. Je kunt het blauwe vuur alleen ’s nachts zien en dan ziet het er echt apart uit.Nadat we de zon op zagen komen boven de vulkaan hebben we de weg naar
boven weer ingezet en bij ons busje aangekomen voelen we ons allemaal vies, stoffig en vooral hebben we het idee een uur in de wind te stinken (wat waarschijnlijk ook echt zo was). Binnen no time
zetten we de weg in naar de ferry die ons naar Bali brengt. Het Bali van eindeloos relaxen en de laatste etappe van onze reis…Aan mijn Nusa..
We hebben bij de ferry even getwijfeld of we naar de bountyeilanden van de Gili’s zouden gaan of het iets dichterbij het vasteland van
Bali zouden houden. De lagere kosten én de kans op het zien van manta’s en mola mola’s (sunfish) gaven de doorslag om te kiezen voor het nog niet zo toeristische eiland Nusa Lembongan. Na even
zoeken (niks boeken vooraf en dan in het hoogseizoen op reis gaan is niet altijd even handig) kwamen we in een waar paradijsje terecht. Voor nog geen €25 per nacht met zijn tweeën zitten we in een
mooie hut en ligt het zwembad bijna letterlijk op het strand. Hier gaan we eens even optimaal genieten de laatste week!En dat genieten hebben we gedaan. De dagen bestaan uit lekker eten,
relaxen aan het strand en zwembad, boekje lezen en gewoon rondkijken hoe het leven aan de eilandgangers voorbij trekt. Op dit eiland ’s avonds geen dronken partygangers maar kleine jongetjes die
proberen om hun vlieger, gemaakt van een vuilniszak, zo hoog mogelijk in de lucht te houden..Genieten doen we ook op en in het water als we één dag meegaan met
‘Captain Coconut.’ Een gedreven jonge gast die helemaal idolaat is van de wondere onderwaterwereld. Wanneer we even ronddobberen tussen tig andere bootjes in Manta Bay komt hij met een voorstel:
‘Ze zeggen dat hier geen manta’s zitten. We kunnen hier snorkelen of we vertrekken naar Manta Point, een half uur verderop waar we gegarandeerd manta’s zien.’ Gelukkig hoefde onze boot hier niet
heel lang over na te denken en zo kwamen we na een half uur op open zee als enige bootje vol snorkelaars in Manta Point aan. Gijs lag na een halve seconde al in het water en net op het moment dat
Siets het water in wilde springen riep Gijs dat ze beter even kon wachten omdat op dat moment drie gigantische mantaroggen onder haar voeten doorzwommen!We hebben een uur in het water gelegen bij Manta Point en in totaal meer
dan 25 roggen voorbij zien zwemmen, variërend in grootte van 3 tot zelfs 5,5 meter breed!!! Ze zwemmen heel relaxed rond het ‘cleaning station’ zoals de duikers Manta Point ook wel noemen.
Behoorlijk indrukwekkend wanneer we op drie verschillende plekken rondom Manta Point het water induiken en telkens omringd worden door giga manta’s. Na deze belevenis gaan we daarna nog langs Long Bay en Mangrove Point om
het meest prachtige koraal en de visjes te zien voordat we helemaal vol adrenaline weer aan land gaan. We hebben mega geluk gehad omdat de dagen daarvoor de duikers soms 3 of 4 manta’s zagen en wij
op drie plaatsen gewoon 25 manta’s in totaal zagen! Er zaten er zoveel dat je ze vanaf de boot ook gewoon kon zien. Machtig!Dat machtige doet Gijs tijdens zijn dagje duiken nog eens over als hij
weer gaat duiken bij Manta Point maar ook bij Crystal Bay. Ook bij deze duiken weer genoeg mantaroggen, koraal en verschillende visjes om hem heen. Helaas liet de mola mola zich tijdens de duiken
niet zien, maar ach, je kunt niet alles hebben he?! Op de laatste dag in Nusa relaxen we weer aan het zwembad en in de zee en nemen we een heerlijke Balinese massage waarbij alle spieren en
ledematen behoorlijk los gemasseerd zijn. Een heerlijk ontspannen afsluiting..Surf ’n Turf op Bali
Na bijna een week op Nusa Lembongan gezeten te hebben verlieten we dit paradijselijke eilandje om terug te keren naar Bali voor onze
allerlaatste dagen van de reis. Aangekomen in Sanur pakken we een gammel busje dat ons afzet in Canggu; een chill surfersdorpje. Bijna alle scooters die je voorbij ziet rijden hebben een surf rack
vastgemaakt aan hun scooter voor hun surfboard. Ook wij huren voor drie dagen een scooter *zonder zo’n rek* omdat in Canggu alles behoorlijk ver uiteen ligt. Eén dag gaan we met de scooter naar Ubud maar dat bleek nog niet zo eenvoudig te
zijn. Elke keer als we de weg vroegen kregen we hetzelfde antwoord ‘Ubud? Oeeh, long way, velly velly fah.’De absolute afstand was maar 31 kilometer maar als je hier een bemo (gammel busje
dat om de paar meter stopt om mensen op te halen) neemt dan duurt dat inderdaad velly lang. Gijs laat zien dat hij de Balinese rijstijl al aardig onder de knie heeft en al zigzaggend scheuren we
door het verkeer heen. Het lastigste was om de juiste weg te vinden want elke Balinees die we vroegen stuurde ons weer heel vrolijk een andere kant op. Uiteindelijk toch in Ubud gekomen van waaruit
we een wandeling maakten door de rijstvelden en over de marktjes struinden. Aan het einde van de dag op de GPS terug naar Canggu en dat ging
wonderwel een stuk sneller en efficiënter. De laatste twee dagen gaan we helemaal op in de surfvibe als we een surfplank huren en de Indische Oceaan induiken bij Ecko Beach. Al die keren oefenen
hebben toch wel hun vruchten afgeworpen want het gaat ons eigenlijk (al zeggen we zelf) redelijk goed af. De golven zijn behoorlijk hoog maar het lukt ons om ze te pakken en
bovendien ook nog op die plank te blijven staan! Ecko Beach is daarnaast een plek waar je geen families met kinderen vindt *als je ze al vindt dan staan de kids ook op een surfplank* maar waar de
Billabong dames en heren heel relaxed voorbij wandelen of waar iedereen die net uit het water komt een drankje pakt bij een strandtentje verderop waar de deuntjes van Elvis uit de speakers
komen.Vanaf Ecko Beach zie je ook de
vliegtuigen af en aan vliegen naar het vliegveld van Denpasar en met een laatste blik op Ecko Beach en de vliegtuigen beseffen we dat ook wij niet ontkomen aan de terugreis. Morgenmiddag is het
zover en vliegen we, na vijf heerlijke weken, weer terug naar ons heerlijke Nederland. Helemaal uitgerust en weer een hoop nieuwe ervaringen rijker maken we ons thuis op voor de volgende reis in
oktober: IJsland! Dan kan het uitkijken naar een nieuw avontuur weer beginnen..
