Na heel weinig voorbereidingen voor onze reis mochten we de backpacks weer van zolder halen om ons klaar te maken voor
één van de nog (relatief) onontdekte landen in Azië; Myanmar. Maar dat deden we niet voordat we even teruggingen naar onze favoriete Aziatische stad Bangkok. Na drie dagen namen we weer afscheid
van het fijne Bangkok (dat in vijf jaar tijd ontzettend veranderd is en niet zozeer in positieve zin) en vlogen we met AirAsia naar Mandalay in het noorden van Myanmar.
Back in Bangkok
Dat we lang
uitgekeken hebben naar onze terugkeer in Bangkok hoeven we jullie natuurlijk niet te vertellen. Bangkok is in de loop der jaren een tweede thuis geworden en het voelde ook als thuiskomen in ons
inmiddels vertrouwde New Siam II Guesthouse. Snel de tassen op onze kamer gooien en dan vlug voor een eerste Chang bier, Spy Wine en Pad Thai naar Khao San Road. Hadden we tijdens ons jaar reizen
weinig last van echte cultuurshocks, dit was er één van formaat! De straat afgeladen vol feestende, dronken mensen en barretjes die strijden om wie de muziek het hardst uit de speakers kan laten
knallen. En dat was pas one night in Bangkok.De andere nacht worden we door de ouders van een oud-leerling van Siets uitgenodigd om naar Lebua te komen, oftewel de Sky Bar van de film The Hangover. Wat een view! We eten daarna bij
Cabbages & Condoms; een restaurant waarbij de volledige opbrengst van het eten ten goede komt aan het terugbrengen van de prostitutie, HIV-gevallen en het hoge geboortecijfer in Bangkok. Na
afloop dan ook geen pepermuntje bij de rekening maar een condoom. De organisatie wil dat een condoom in de toekomst net zo makkelijk verkrijgbaar en goedkoop wordt als een krop sla. Samen met Max
en zijn broer sluiten we met een paar borrels een gezellig avondje af op Khao San Road.Het andere dat we doen in Bangkok heeft *wellicht niet gek voor diegenen
die ons tijdens onze wereldreis ook al volgden* met eten te maken. Een echte Thaise kookcursus hadden we nog niet gedaan en daarom togen we op onze laatste dag in Bangkok richting Lemongrass om
samen met een heel lief Thais vrouwtje de markten af te struinen. We leren van alles over de groenten en spices die we wel maar vooral ook niet in een groene curry of Pad Thai moeten
doen.Na de markt gaan we zelf aan de slag
met het bereiden van de gerechten en we moeten zeggen; onze groene curry is behoorlijk goed gelukt. Nu maar hopen dat we dat straks thuis ook nog echt in de praktijk kunnen brengen zonder Thaise
ondersteuning.Magisch Myanmar
Na drie dagen was het dan tijd om Bangkok achter ons te laten en op weg te gaan naar een voor ons
onbekend land. We landen in Mandalay en daar ontmoeten we Rob en zijn Ierse vriendin Kylie voor het eerst (weer). Na de eerste uitspraken als ‘hey pik, hey chef’ gaan we de straat op om te eten. We
komen terecht in een lokaal tentje met plastic stoelen en dan zijn wij helemaal in ons element.De Birmezen zijn zo ont-zett-end vriendelijk en oprecht. Tijdens het
eten raken we aan de praat met een aantal Birmese jongens en als we ze later op straat weer tegenkomen krijgen we een lift aangeboden in hun fancy wagen met als argument ‘that’s how we show our
culture’. Een super start van mooi Myanmar.De
dag daarna huren we een motorbike en gaan we de omgeving van Mandalay verkennen. Ook nu weer komen we de vriendelijke bevolking tegen want we worden uitgenodigd voor een bakkie thee als de
motorbike van Rob en Kylie tot twee keer toe een lekke band heeft. Zo raken we aan de praat met een man die aangeeft dat het voor Myanmar alleen maar goed is dat ze zich openstellen naar de
buitenwereld en dat ze ook langzaamaan een democratie aan het worden zijn zodat de bevolking openlijk kan zeggen wat ze willen, denken en voelen.Het enige waar we nog niet echt aan kunnen wennen is het soort
pruimtabak waar de mannen hier massaal op kauwen. Om je heen hoor je constant het spugen van het rode goedje op de grond en her en der zie je het bewijs nog glansrijk op de grond liggen. Maar ach,
als dat het enige negatieve aan dit land is…Tempels in Bagan
In rap tempo bussen we door naar datgeen waar Myanmar (voor zover het
al bekend is) bekend om is: meer dan 3000 tempels die Bagan rijk is. Op een ebike verkennen we een volle dag de tempels die dateren uit de 11e tot en met de 13e eeuw. Vaak zijn de
tempels van veraf mooier dan van dichtbij maar het mooie is dat je bijna elke tempel kunt beklimmen (wellicht hebben de Birmezen daar met het toenemende toerisme over een aantal jaren wel spijt
van).Vanaf zo’n tempel heb je de mooiste uit-
en vergezichten. Ondanks dat dit het meest toeristische van Myanmar zou moeten zijn kun je met gemak uren rondtuffen zonder een toerist te zien. Oneindig ver kun je kijken en telkens zie je een
aantal pagodes of tempels boven de bomen uitsteken. Aan het einde van de dag pakken we wederom een moessonbui mee voordat we de tempels voor gezien houden.Naast de tempels in Bagan bezoeken we ook Mount Popa; het spirituele
Boeddhistische centrum van Myanmar voor de Birmezen maar voor ons vooral het trotseren van weer, wind, 777 traptreden en even zoveel apen *waarvan er één het echt heel nodig vond om zichzelf als
rugzak op te werpen op Siets haar rug, met een hoop gegil tot gevolg* Een dagje Mount Popa betekende ook onze laatste dag samen met Rob en Kylie en na een goede maaltijd en een paar laatste
biertjes nemen we afscheid van hen en reizen we de dag daarna samen verder richting het grote Inle Lake.
Leven op,
rondom en in Inle Lake
Ook tijdens onze busrit naar het Inle meer merken we heel goed dat we in het moessonseizoen terecht zijn gekomen. Wanneer we langs de kant van de weg stoppen
om te lunchen worden de eerste passen alweer in het tot aan de enkels reikende water gezet (en dit zou niet de laatste keer worden in Myanmar). Na uren tuffen met horten en stoten komen we aan bij
het Inle Lake en zitten we in een super mooi hostel met eigen veranda.Een boottochtje over het Inle Lake is een ‘must do’ maar wij skippen die
de eerste dag als we twee gammele fietsen huren voor een luttele euro per fiets en gaan op weg naar de Red Mountain Estate; een wijngaard met mooi uitzicht op het meer en de omliggende dorpjes. Na
de nodige wijntjes geproefd te hebben fietsen we door naar kleinere dorpjes waar we wederom de waanzinnig vriendelijke bevolking tegenkomen. Hier wordt de rijstoogst nog met de hand van het veld
afgehaald en de trishaw’s vervoeren hier vaker varkens, geiten of koeien in plaats van mensen. Als we ’s avonds bij een lokaal tentje eten en we de lieve eigenaren fooi geven krijgen we wel 10x een
dankwoord toegeworpen. De puurheid van de mensen straalt er aan alle kanten nog vanaf.De volgende dag hebben we mazzel en heeft het zowaar de hele dag eens
niet geregend maar werden we op het Inle Lake getrakteerd op zon (om vervolgens net zo hard te verbranden door diezelfde zon). Inle Lake is vooral (voor Birmese begrippen dan) toeristisch maar
doordat wij al heel vroeg vertrekken met ons longtailbootje ontsnappen we hier op de lokale markt gelukkig aan en zien we hoe vrouwtjes uit allerlei kleine dorpjes naar de ochtendmarkt komen om
hier met hun mandje en boodschappenlijstje alle verse ingrediënten in te slaan voor het eten later die dag.Je hebt voor dit soort marktjes vaak wel een ietwat sterkere maag nodig
dan de gemiddelde mens want verwacht hier niet dat de kip al gefileerd en voorverpakt op de toonbank ligt. U wilt 200 gram kip of misschien toch een klein stukje borst en poot? Geen probleem, met
drie ferme slagen van de bijl is het geregeld hoor. En als u nog levende vis wilt dan kunt u gewoon in de rij aansluiten bij mijn buurvrouw.Als we verder varen passeren we tientallen drijvende dorpjes waar we de
dagelijkse gang zien op en rondom het water. Kinderen poetsen hun tanden in hetzelfde water als waar moeder de kleren in wast, vader de boot in repareert of oma haar behoefte net gedaan heeft.
Ongelofelijk dat mensen op die manier kunnen leven en één zijn met al het water om hen heen. Ook zien we nog een aantal traditionele vissers die met behulp van grote netten de vangst binnen
proberen te halen. Aan efficiëntie geen gebrek en daarnaast levert het voor de toerist ook nog eens mooie plaatjes op..
Na twee volle dagen nemen we afscheid van
het Inle meer en gaan we ons opmaken voor een werkelijk waar ijskoude nacht in een nachtbus die ons richting de Golden Rock en Hpa-an zal brengen in het zuiden.
Golden Rock(ing) on heavens door
Met dank aan de enige Fransoos in onze bus stapten
we tegen het einde van de nacht uit in een nietszeggend plaatsje om van daaruit met nog een bus en een trishaw aan te komen in het dorpje aan de voet van de Golden Rock oftwel Mount Kyaiktiyo.
Vervolgens werden we als vee in een veewagen gehesen (lees: achter in een megatruck met 40 anderen op een houten bankje) en gingen we al hobbelend en stotend de steile berg op. Het weer zat even
niet mee waardoor we op de top de gouden rots eigenlijk amper konden zien.De gouden rots is een bedevaartsoord voor Boeddhistische pelgrims en
schijnt te balanceren op een haar van Buddha. Vrouwen zijn niet toegestaan bij de gouden rots maar mogen wel op een afstandje toekijken, soms is het zo openhartige boeddhisme niet altijd te volgen
maar goed, we schikken ons als vrouw maar in ons lot.
Hop on Hpa-an
Dezelfde dag als dat we de nachtbus pakten
en een bezoek brachten aan de gouden rots crossen we vrolijk verder op een stoeltje in het midden van de overvolle bus richting het onbekende Hpa-an. En dat wij voor Hpa-an ook onbekend zijn is de
afgelopen dagen wel gebleken. Het dorpje kent precies 2 hostels en 3 hotels en mensen staren je werkelijk waar aan alsof ze voor het eerst een toerist zien (wat misschien nog wel echt zo is
ook).Ook in Hpa-an huren we weer een
motorbike en verkennen we de omgeving met haar mooie karstgebergten. Als we ingehaald worden door een andere motorbike die nogal overenthousiast begint te roepen, kijken we eerst over onze schouder
om te zien tegen wie deze persoon het heeft. Als we zien dat er niemand achter ons rijdt beseffen we pas dat die persoon gewoon blij was om ons te zien. Ongeveer elke voorbijganger begroet ons met
een vrolijk ‘Minglaba’ en lacht zijn rotte, rode tanden bloot als we ‘Minglaba’ terug roepen of zwaaien. Wat een geweldige bevolking hier in Myanmar!Als we onze laatste busrit in dit land pakken beseffen we pas dat we
best geluk hebben gehad nog te kunnen vertrekken uit Hpa-an. Toen we de dag daarvoor de bus wilden boeken zei het vrouwtje van het hostel dat ze even moest checken of de bus wel ging. Nu kijken we
daar niet zo van op in Azië maar wel de reden waarom; er bestond namelijk een reële kans dat de weg onbegaanbaar geworden was door de hevige regenval van de afgelopen weken. De bus vertrok ‘gewoon’
maar de schade werd onderweg pijnlijk duidelijk: onze bus stond een aantal keren tot boven aan de wielen in het water, huizen stonden onder water waarvan je alleen het dak nog kon zien en in Yangon
collecteerden mensen massaal langs de weg voor de slachtoffers van de vele overstromingen in heel Myanmar.
Veelzijdig Yangon
Onze laatste halte in Myanmar is meteen de drukste; de voormalige hoofdstad Yangon. Wat een
hectiek! We verblijven in een super fijn en mooi hostel midden in de Indiase buurt. Twee dagen lang bezoeken we kleurrijk en veelzijdig Yangon waarbij we als hoogtepunt na een hele dag wandelen de
Shwedagon Paya bezoeken. Deze tempel is verguld met goud en is vanuit bijna elke hoek in Yangon te zien.Voordat we de tempel binnen mogen komen er nog de nodige Birmese handen
aan te pas om Gijs ‘passende kledij’ aan te meten. Korte broeken en hemdjes mogen niet en dat snappen we maar de Birmezen hebben het eigenlijk ook niet zo op Gijs zijn borsthaar. Of hij dat niet
‘even weg kan werken’, maar ja, Gijs had net geen schaar bij zich. Na een geleende rok en de omgeslagen sjaal van Siets mogen we toch naar binnen en daar knalt het bladgoud je aan alle kanten
tegemoet.De grootste stupa bevat zelfs een
top die is ingelegd met 5448 diamanten, 2317 robijnen en om het af te maken een grote 76-karaats diamant. Het hele complex is 46 hectare groot en vanuit alle kanten wordt het verhaal van Buddha
verteld en weergegeven. Om ons heen zien we verschillende Birmezen maar ook monniken hun gebed uitoefenen en het geheel heeft iets magisch.Wij zegenen ons door bij een van de twaalf buddha’s water over die
buddha heen te sprenkelen. Dit doe je niet zomaar bij een buddha maar je doet dit bij de buddha die de dag waarop jij geboren bent weergeeft. Om deze gezegende (jubileum)dag af te sluiten gaan we
eten bij een Indiër en krijgen we de lekkerste masala’s en aloo ghobi’s voorgeschoteld.De laatste dag sluiten we heel relaxed af met de Circle Line trein; een
trein die in een luttele drie uur een rondje om Yangon maakt en waarmee je een diverse kijk in het dagelijks leven van de inwoners krijgt. De rest van de dag chillen we bij een café en zien we het
echte handelsbloed van de Birmezen naar boven komen als ze hun koopwaar aan de local maar ook de toerist proberen te slijten.Morgenvroeg maken we ons op voor twee vluchten die ons naar Java zullen brengen. Op naar een nieuw avontuur (en hopelijk wat meer zon) maar daarmee willen
we Myanmar absoluut niet tekort doen. We hebben het al vaker gezegd; wat een prachtig land, de meest vriendelijke en oprechte mensen van Azië en wat heeft dit land je veel te bieden. We weten dat
dit niet onopgemerkt zal blijven maar we hopen met heel ons hart dat de (wellicht massale toestroom van) toeristen het land ook op waarde kunnen en blijven schatten zodat ze het land niet zullen
veranderen in één groot vakantieresort. Wij gaan eens kijken of Indonesië ook nog steeds puur is of dat we ons de komende 2,5 week wanen in één van die typische vakantieresorts…
