Een echte reisdip... Dat is waar we in terecht kwamen na onze onvergetelijke Antarcticareis. Beter kan het niet meer worden toch?! Het kostte ons de nodige dagen om weer te wennen aan het leven als backpacker, om deze ervaring achter ons te laten en weer door te gaan voor onze laatste maand. Dat we Ushuaia niet uitmochten bleek wel want eerst was de grens naar Chili gesloten en daarna werd onze vlucht eenmaal gecanceld *met als gevolg één nacht in een vier sterren hotel* maar uiteindelijk vertrokken we met dikke vertraging alsnog naar El Calafate. En daar werden we super ontvangen door Willem, Paulien, Nikkie en Marèse!!

Nog meer vallend ijs
Tot diep in de nacht hebben we met zijn zessen geborreld voordat we de volgende dag alweer afscheid namen van Nikkie en Marèse *met hen zijn we in Buenos Aires naar de tangoshow geweest en hebben we Oud&Nieuw gevierd*. Willem en Paulien hebben voor de komende dagen een auto gehuurd en na wat hilarische opstartproblemen (in El Calafate hebben ze alleen maar eenrichtingswegen en die staan niet of nauwelijks aangegeven) gaan we met zijn vieren op weg naar de Perito Moreno. Eén van de grootste gletsjers ter wereld met een breedte van bijna 7 kilometer, 30 kilometer lang en ongeveer 60 meter hoog.
Omdat we tegen het einde van de middag bij de Perito Moreno aankomen zijn de grote groepen toeristen al weg en hebben we het uitzicht bijna voor ons alleen. Het weer wisselt een beetje tussen regen en zonneschijn en als de zon zich laat zien licht het ijs echt felblauw op. Ongeveer 2 uur staren we ons blind op de gletsjer en zien we verschillende ijsbrokken, groot en klein, afbreken van de gletsjer. Doordat de gletsjer per dag zo'n 2 meter groeit hoor je hem voortdurend kraken en komen er constant brokstukken met een knal naar beneden. Tegen het einde van de middag rijden we weer terug naar El Calafate en 's avonds koken we met zijn vieren waarna we nog gezellig nakletsen in ons leuke hostel voordat we de volgende dag definitief afscheid nemen van Willem en Paulien *'Tot in Nederland, manneke en vrouwke'*

Bariloche: Circuito Chico, chocola en relaxen
Wij doen even een andere route dan de normale backpacker want die gaan allemaal hiken in Torres del Paine *wat ook onze planning was voordat de grens met Chili dichtging* en beklimmen de Fitz Roy. Met nog een maand te gaan besluiten wij het echter gewoon rustig aan te doen en de bergschoenen alleen uit de tas te trekken voor een paar korte hikes. Vandaar dat we voor de laatste keer voor een lange busrit van 30 uur gaan die ons naar Bariloche brengt. Bariloche is een erg gezellig stadje dat een beetje Oostenrijks aandoet met al haar houten huizen met op de achtergrond bergen en vele meren. Zelf verblijven wij de dagen in Bariloche in eenzelfde soort chaletje, 7 kilometer buiten Bariloche. Een week lang verblijven we hier samen met Barbara, die we op onze Antarctica trip ontmoet hebben. Heerlijk tussen de bossen en aan het Lago Nahuel Huapi.
Eén dag beklimmen we de Cerro Campanario vanwaar we een schitterend uitzicht hebben over Bariloche en omgeving met al haar meren. Niet voor niets dat ze dit het Lake District van Argentinië noemen. Na het beklimmen van deze berg huren we twee mountainbikes en gaan we het Circuito Chico fietsen. Een pittig tochtje door de bergen die je langs verschillende pittoreske dorpjes, meren en mooie baaien brengt. De Argentijnen hebben op dit moment ook vakantie en dat is wel te zien aan de drukte op de stranden en in de restaurantjes. Zes uur lang fietsen we door de bergen waar we geregeld stoppen om van de mooie uitzichten te genieten. Op de weg terug stoppen we nog bij een bierbrouwerij voor een biertje en natuurlijk hoort daar, à la Argentinië, een wafel met dulce de leche bij.
Bariloche staat zelf bekend om haar chocola en samen met Barbara gaan we ons één dag op een terras in het zonnetje helemaal te buiten aan alles wat met chocola te maken heeft in de vorm van chocolademelk, bonbons, chocola gevuld met Cointreau en Baileys en grote brokken chocola! Dat is nog eens cultuur proeven en opsnuiven...
En de andere dagen: die vullen we met het wandelen naar een waterval *die vergeleken met de Iguazu-falls natuurlijk helemaal in het niet valt*, een klein schattig dorpje en chillen aan het water of in de ligstoelen bij ons chaletje. Het is maar goed dat we op zondag 30 januari een busticket naar San Martin de los Andes geboekt hebben want anders hadden we hier zo tot het einde van de reis kunnen verblijven...
De laatste dag samen met Barbara chillen we in de ligstoelen bij ons chalet en eten we bij een ondergaande zon onze antipasta op het dakterras. En dan komt er weer een einde aan bijna 3 weken samen reizen omdat wij de dag daarna vertrekken naar San Martin de los Andes, weer een stuk noordelijker richting Santiago.

Adrenaline in Pucón, Chili
Voordat we na lange tijd Chili weer ingaan blijven we eerst nog 3 nachten in het pittoreske en kleine bergdorpje San Martin de los Andes waar we heerlijk op een terrasje zitten en aan het meer en in het park relaxen voordat we het Lake District van Chili ingaan naar dé activiteitenstad van Chili, Pucón. Er komt een einde aan relaxen en chillen in een ligbedje want de komende 10 dagen zitten we in een echte adrenalinerush.
Het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan want na het beklimmen van de vervloekte Huayna Potosi in Bolivia gaan we het er weer op wagen en beklimmen we de Villarrica vulkaan. Deze vulkaan is één van de meest actieve in Zuid-Amerika en er komt nog steeds een constante rookpluim uit deze vulkaan. Om half 7 's morgens staan we bij het kantoortje en bepakt met jas, broek, ijsax, crampons, helm en genoeg eten en drinken gaan we op weg naar het begin van de trekking.
We zijn met een klein groepje en het tempo omhoog gaat prima. Wanneer we bij de 2000 meter grens aankomen binden we de crampons onder en doen we de helm op wegens vallende stenen en naar beneden schuivende rotsblokken. Met behulp van onze ijsax klauteren we onze weg omhoog naar de top. Het weer is schitterend en onder een strakblauwe hemel lopen we naar onze eerste break op 2200 meter.
We zitten net een goede 10 minuten als de wind ineens aantrekt en er een heuse hagelstorm tegen ons aan klettert. Binnen no time begint het nog harder te stormen en zoeken we dekking achter een paar rotsen. Hier blijven we 10 minuten zitten maar de hagel en het ijs kletst zo pijnlijk tegen ons aan dat we helaas niet verder kunnen en de terugweg in moeten zetten. En dit tafereel; we hebben het vaak in films gezien maar hoopten het niet zelf mee te hoeven maken! Het stormt zo hard en de hagelstenen snijden zo hard in je benen als duizenden messen *of als het krijgen van tien ijsbeentjes gedurende een half uur* dat we niks anders kunnen als plat op de buik op het ijs liggen met onze ijsax in het ijs gehakt.
Je ziet geen hand voor ogen en de hagelstenen komen sneller en harder naar beneden en je hoort ze met een oorverdovend lawaai op je helm kletteren. Het is echt een worse case scenario want er glijden en vallen mensen naar beneden en wij kunnen niet veel anders dan al vallend en weer opstaand naar beneden strompelen. Wat is dit heavy en eng!! Compleet doorweekt en met ontzettende pijn in de knieën en bovenbenen van al dat ijs en hagel komen we onder aan het begin van het ijs aan en schuilen we achter een oude skilift die verwoest is door de laatste uitbarsting, 26 jaar geleden. Raar genoeg gaat de wind vanaf dit stuk liggen maar helaas kunnen we de tocht niet volbrengen. Afgepeigerd van dit laatste energievretende stuk komen we onder bij ons busje aan.
Eén ding is in ieder geval duidelijk: Gijs & Siets en bergen/vulkanen is ab-so-luut géén combinatie. Stug als we zijn besluiten we bij terugkomst in Pucón het deze week gewoon nóg een keer te proberen. Maar morgen niet want dan gaan we de hele dag onze benen en spieren rust geven in één van de thermale baden.
Deze tweede poging om de vulkaan te bedwingen houden jullie nog van ons tegoed. Net zoals de andere activiteiten die we hier in Pucón willen gaan doen; hydrospeed, raften, mountainbiken en een eendaagsetrekking lopen. Maar daar zullen jullie op moeten wachten tot ons laatste verhaal van Zuid-Amerika. The countdown has started! Nog maar twee weken en dan zetten we weer voet op Europese bodem na een onvergetelijke reis rond de wereld in een jaar... Hasta luego!

* Klik hier voor de foto's van Argentinië en voor de foto's van Pucón klik je hier.