Siets en Gijs op wereldreis!

Unboliviable

Onze busrit naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz, gaat gepaard met afspraken die niet nagekomen worden, uren wachten voor de grens om vervolgens deze ontzettend hectische grens naar Bolivia over te steken en daar weer uren te wachten om uiteindelijk in La Paz aan te komen. Onderweg neemt de bus, alsof het niets is, ook nog een illegaal meisje mee die meer op de wc verstopt zit dan op haar stoeltje. Een typisch gevalletje van aanpassen en je ogen uit kijken...

Beklimming van de Huayna Poto'netnie'
Eenmaal een 6000er beklimmen stond nog op ons ‘to-do' lijstje voor de komende maanden. Vol goede moed kozen wij dan ook de Huayna Potosi, net buiten La Paz, van 6088 meter hoogte uit om te bedwingen. In twee dagen zouden wij dit klusje moeten klaren. In de vroege ochtend krijgen we bij het kantoor de materialen uitgedeeld en de verwachte 8 kilo die het kantoor zei dat we zouden krijgen werden er uiteindelijk 20(!). De backpack zat volledig vol met helm, crampons, klimgordel, bergschoenen, ijsax en een dikke broek en jas. Tijdens de rit naar het Basecamp op 4700 meter zagen we de immense berg al voor ons opdoemen. Vanuit Basecamp vertrokken we, bepakt en bezakt, naar High Camp op 5130 meter. Op hoogte lopen is al vermoeiend, laat staan met een ontzettend zware rugzak op de rug. Na de 5000 meter wordt de lucht een stuk ijler en ademen is ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Toch liepen we in straf tempo door en kwamen we na 1,5 uur bikkelen bij High Camp aan.
Na een coca-thee en een pastagerechtje doken we om 6 uur 's avonds onze slaapzakken in omdat we om 12 uur gewekt zouden worden. Midden in de nacht snel een licht ontbijtje naar binnen werken en toen kon het grote werk beginnen. Gewapend met ijsax, crampons, hoofdlamp en in dikke jassen en broeken die de nachttemperatuur rond het vriespunt moesten bedwingen begonnen we aan de loodzware tocht. Het weer werkte niet echt mee want na regen, hagel en harde wind had het die nacht flink gesneeuwd waardoor onze crampons weinig grip hadden. Bovendien zie je helemaal niks in de donkere nacht en lijkt de berg één groot gevaarte. Gezekerd aan de gids vertrouw je volledig op zijn kennis van de berg want onder elke meter sneeuw kan een crevasse *een spleet* van ruim 50 meter zitten! Op sommige stukken moesten we de ijsax in het ijs vastzetten en ons een weg omhoog klauteren.
We hebben de Huayna Potosi vervloekt en weten nu precies wat keer op keer stukgaan is want rond de 5600 meter konden we geen voet meer voor de andere zetten. Alle zuurstof en energie was letterlijk uit onze benen gezogen. Konden we de Kennedymars en de Vierdaagse nog op wilskracht en karakter volbrengen, tegen deze berg viel niet op te boksen. Tot de 5700 meter hebben we het bikkelend en keer op keer vallend geprobeerd maar toen daarna zo'n steil stuk voor ons opdoemde hielden we het voor gezien! Met de benen volledig verzuurd maar het hoofd nog vol doorzettingsvermogen hebben we toch moeten inzien dat deze berg er net één teveel is voor ons. De 6000 meter grens hebben we helaas niet gehaald maar met 5700 meter zijn we ook tevreden. Op de terugweg zien we een schitterende zonsopkomst en daarnaast zien we ook de weg die we die nacht gelopen hebben en we kunnen één ding zeggen; wat zijn wij blij dat we dit niet van tevoren geweten hebben want vaak liep je over richels van nog geen meter breed en sprong je over diepe afgronden!
Terug in de refugio op 5130 meter duiken we meteen onze slaapzak in om even op krachten te komen. Helaas moeten we dezelfde weg met dezelfde bepakking *niet echt een pretje als je net een verschrikkelijk zware nacht gehad hebt om dan met 20 kilo op je rug te wandelen* terug. Totaal afgemat komen we rond het middaguur in het hostel in La Paz aan. Ondanks dat we de top van de Huayna Potosi niet gehaald hebben kijken we met een voldaan gevoel terug op deze onvergetelijke tocht. Dit was duidelijk een geval van ‘een berg te ver' (of te hoog).
Picknicken en bitterballen in Sucre
Keer op keer vertrokken we vroeg in de morgen naar het vliegveld in La Paz om, daar aangekomen, te horen dat de Bolivianen het vliegveld bezet hielden. Na een aantal dagen bijkomen, uitzieken en afwachten tot de stakingen in de pampas over zouden gaan besloten we om La Paz toch te gaan verlaten vanwege ons strakke reisschema tot aan Kerst. Met een prima nachtbus waarin we de enige toeristen waren, kwamen we in Sucre aan. Sucre is een mooie, witte koloniale stad en tevens de regeringshoofdstad van Bolivia. Door de onzekerheid van het wel en niet doorgaan van de pampastour doen we in Sucre ook niet zo veel op het eten van bitterballen in een Nederlandse kroeg *die het bij lange na niet haalden bij de echte Nederlandse bitterballen* en picknicken in een park na. Tijdens ons middagje in het park geven we een aantal straatkinderen wat te eten en drinken en beseffen we dat het probleem ‘straatkind' nergens zo groot is als in Bolivia. Heel sneu maar hierdoor hebben wij wel een doel voor 2e kerstdag in Buenos Aires....
De mijnen van Potosi
De enige reden dat we naar de hoogstgelegen stad ter wereld (4060 meter boven zeeniveau) vertrokken zijn, zijn de mijnen van Potosi. In de jaren '60 was Potosi de rijkste stad van Zuid-Amerika vanwege alle kostbare mineralen die in deze Cerro Rico (Rijke berg) verscholen zaten. In deze mijnen zijn nu nog maar 185 mijnwerkers actief en jaarlijks overlijden er 30 tot 33 aan de gevolgen van instorting, zwarte longen of vanwege het feit dat ze zoveel giftige gassen inademen. Gemiddeld worden de mijnwerkers niet ouder dan 55 jaar en met dit gegeven gingen wij, uitgerust met jas, broek, laarzen, helm en hoofdlamp, de mijnen in voor ruim 2 uur. Het gevoel dat je krijgt in de mijnen is een combinatie van angst, adembenemend (letterlijk vanwege alle stof en gruis dat je inademt) en ontzag voor het ontiegelijk zware werk dat de mijnwerkers leveren. Elke mijnwerker werkt voor een ‘member'; een soort baas. Afhankelijk van deze member zoeken de mijnwerkers naar zilver, zink of tin waarbij zilver duidelijk het meeste oplevert: 100 gram zilver levert de mijnwerker $31 op.
Voordat wij de mijn ingingen zijn we eerst op een soort mijnwerkersmarkt spullen voor de arbeiders gaan kopen. Van dynamiet (dit hebben ze nodig om zich een weg te banen door het harde gesteente in de berg) en handschoenen tot frisdrank, alcohol en vooral cocabladeren. Vooral deze cocabladeren zijn voor de mijnwerkers van levensbelang; deze zorgen ervoor dat het werk draaglijker wordt, de mijnwerkers zich niet vermoeid voelen en geen honger hebben. Het beste effect van deze cocabladeren wordt gecreëerd wanneer men ongeveer 200 tot 300 cocabladeren in één keer in de mond kauwt. Vandaar dat je de mijnwerkers met van die enorme wangen ziet werken.
En dan is het tijd om zelf de mijn in te gaan. Onze gids, Daniel van 26, heeft zelf 3 jaar in de mijnen gewerkt maar wilde hier niet sterven *in totaal zijn er meer dan 8 miljoen (!) mijnwerkers gestorven in 208 jaar tijd* vandaar dat hij nu gids is. Al snel leidt hij ons naar het zogeheten 2e niveau via nauwe en bijna claustrofobische doorgangen. Al kruipend en glijdend op de kont worstelen we er ons doorheen en komen we ongeveer 15 meter lager in een enorm stoffige ruimte terecht waar het en heet is en ademen bijna niet gaat. Erg benauwend... Niet veel later klauteren we verder naar niveau 3 en hier zien we de mijnwerkers echt aan het werk; duwend achter enorme karren volgeladen met stenen (volgeladen een gewicht van 2 ton), ‘muren' stuttend tegen instorting en puin wegruimend om zo verder te kunnen bikkelen in de hoop zilver tegen te komen. Gijs helpt de mijnwerkers nog mee omdat ze teveel puin op de rails hebben liggen en zo de karren met stenen er niet door kunnen.
We geven de mijnwerkers het dynamiet en het eten en drinken dat we gekocht hebben voordat we verder gaan naar het 4e niveau waar we een mijnwerker met de hand beetje bij beetje hard gesteente zien wegbikken. In 3 of 4 uur tijd kunnen ze een stukje van ongeveer 40 centimeter wegbikken. Kun je nagaan hoelang het duurt voordat ze zich een weg gebaand hebben naar wat voor hen hopelijk een nieuwe ‘ader' is; een lang stuk gesteente waar zilver verborgen zit. Ongelofelijk wat een zwaar werk die mannen doen (ook dit probeert Gijs nog even) onder erbarmelijke omstandigheden. De meeste mijnwerkers zijn boeren en werken naast hun boerenbestaan in de mijnen, 8 tot 10 uur per dag en verdienen hiermee ongeveer 100 Bolivianos (iets meer dan €10) per dag!!
Tot slot brengen we een bezoekje aan El Tio, de God van de mijnwerkers. In deze mijn staan er ongeveer 5 en de mijnwerkers vereren deze God echt. Deze God moet ervoor zorgen dat er geen ongelukken in de mijnen gebeuren en tevens moet hij er voor zorgen dat er genoeg zilver gevonden wordt. Elke vrijdag gaan alle mijnwerkers langs deze Tio en brengen ze alcohol, sigaretten en cocabladeren mee om hem tevreden te stellen. Onze gids gelooft er zelf niet in maar de meeste mijnwerkers werken al 20 tot 30 jaar in de mijnen en zijn hier in gaan geloven als laatste beetje hoop. Eén keer per maand wordt er een lama geslacht en wordt de ingang van de mijn met het bloed van de lama besmeurd als offer aan El Tio. Op die manier hopen de mijnwerkers dat El Tio niet het bloed van de mijnwerkers zal nemen.
Na dik 2 uur staan we weer buiten en ademen we met volle teugen de frisse lucht in. Voor ons was het maar 2 uur onder de grond op ongeveer 50 meter diepte maar de ontmoeting met de mijnwerkers (jong en oud) heeft een onuitwisbare indruk op ons achter gelaten. Na de mijnen krijgen we nog een korte explosiedemonstratie en bekijken we nog snel een fabriek, waar ze uit het gesteente het zilver winnen. Bij terugkomst in het hostel ruiken/stinken we naar de mijnwerkers als we onder de douche stappen en eens te meer beseffen we dat zo'n onmenselijk werk in Nederland al lang niet meer gedaan wordt...
Het lange wachten wordt beloond...

We hebben er dagen op gewacht en honderden kilometers voor omgereisd maar eindelijk was het op 14 december dan toch zo ver. In een 19-persoons vliegtuigje vliegen we over het Amazonegebied naar de pampas van Rurrenabaque. Het is bijna mogelijk om de boomtoppen aan te raken zo laag vliegen we over tijdens de vlucht van nog geen 45 minuten. Eén nachtje slapen we in Rurrenabaque want 's morgens vroeg begint onze 3-daagse pampastour. Allereerst met zijn tweeën lekker krap op één stoel zitten in een 4x4 en dat voor ruim 3 uur om in de diepe Amazone aan te komen. Vanuit hier springen we, samen met ons gezellige groep van 7 Britten, in een gammel houten bootje dat ons in nog eens 3 uur verder de Amazone in brengt.
Dit boottochtje op zich is al spectaculair omdat de Amazone hier laat zien wie er de baas is... Geen ronkende motoren, vervuiling door uitlaatgassen maar de ene na de andere alligator die op de kant ligt te chillen. Naast de vele indrukwekkende alligators zien we ook capibara's *het grootste knaagdier ter wereld*, reigers, cappuccinoaapjes, schildpadden en verschillende soorten ondefinieerbare vogels. Wat een begin van onze pampastour!
We overnachten twee dagen in een ecolodge waar we slapen in kleine bedjes inclusief muskietennetten. De eerste avond gaan we op nachtsafari en zien we de ogen van de alligators oplichten met onze zaklampen. Gelegen in het water liggen ze op hun prooi te wachten terwijl wij ze tot op nog geen meter afstand benaderen. Helaas zien we niets spectaculairs gebeuren maar wanneer we aan willen meren blijkt er achter ons een gevecht gaande te zijn tussen een zwarte kaaiman *de grotere en agressievere versie van een alligator* en een baby alligator.
De tweede dag trekken we 's morgens de kaplaarzen aan en ploeteren we ruim drie uur door de pampas. Vooral voor Siets worden het natte voeten want haar laarzen zitten vol met gaten. Niet echt heel prettig als je door moeras, water en modder loopt. Tijdens deze wandeling is het hoofddoel het spotten van de anaconda maar we worden ook nog eens getrakteerd op tig alligators in het water en een erg agressieve kaaiman van 6 meter op nog geen twee meter afstand...
Onze drie gidsen banen zich een weg door de drassige pampas als één van hen een sein geeft dat hij een anaconda gevonden heeft. Heldhaftig als iedereen is rennen we op het beestje *van 3 meter* af en maken de ene na de andere foto. De anaconda is een wurgslang die met gemak een kleine capibara naar binnen kan werken (en die zijn niet al te klein kunnen wij je vertellen).
Na de lunch is het plan om met de pink dolphins te gaan zwemmen maar het is meer zwemmen en de dolfijnen bevinden zich ook ergens in hetzelfde water *en de alligators die fijn vanaf de kant toekijken hoe iedereen in het water ligt*
De laatste dag staat in het teken van piranha vissen. Heerlijk primitief met alleen een visdraad en wat koeienvlees proberen we de gevaarlijke vissen te vangen in de brandende zon. Helaas vangt onze gids er meer dan wij met zijn 9-en bij elkaar maar grappig is het wel. Na de lunch is het tijd om de spullen al weer te pakken, voor de laatste keer in de boot te springen en naar de bewoonde wereld terug te varen en later te rijden. Gelukkig is in Bolivia alles mogelijk en na even met een medewerkster van Amaszonas gepraat te hebben kunnen we op een eerdere vlucht mee. We vliegen tussen twee bergen door en omdat we bij de piloten in de cockpit kunnen kijken knijpen we ‘m wel een aantal keren als we een berg voor ons zien opdoemen. De landing is even spectaculair want de piloten krijgen het voor elkaar om tijdens het maken van een bocht het toestel weer veilig op de grond te zetten. En zo komt er een mooi einde aan onze indrukwekkende en mooie pampastour.
De komende drie dagen zullen we drie verschillende landen doorkruisen om net voor Kerst bij de beroemdste en grootste watervallen ter wereld aan te komen, de Iguazu-watervallen, waarna we Kerst en Oud & Nieuw zullen gaan vieren in de hoofdstad van Argentinië, Buenos Aires.

Reacties

Reacties

Moniek vtG

Heej Siets en Gijs!
Wat een spannende verhalen weer! Ik krijg het al bijna benauwd bij de verhalen over de mijn, volgens mij zou ik een acute paniekaanval krijgen:) Maar jullie durven natuurlijk alles..:)
Alvast een fijne kerst en oud&nieuw in Buenos Aires, is weer eens wat anders dan Venray of Horst..
Tot over 2 (!) maanden
Groetjes, Moniek

Pleunie

Hey Liefies!
Ja hoor, ik zat er alweer klaar voor! Zaterdag morgen wakker worden met een verhaaltje van jullie! Heerlijk! Wat maken jullie toch veel mee!
Tom heeft het er ook al vaker over gehad om ook zo'n berg te killen, maar ik weet nu zeker dattie dat alleen mag doen! Poeh heej, respect!

Geniet van BA! Fijne kerst en lekker knallen daar met oud op nieuw!

x

Janny

Wat zijn jullie geweldige bikkels zeg, medunkt dat 5700 meter al een topprestatie is met zulke weersomstandigheden. Het is allemaal even indrukwekkend en met een lach dacht ik aan het moment in de "jungle" in Thailand waar jullie nog als een haas er vandoor gingen toen er een python in ons zicht kwam. Wat dat betreft behalen jullie de ene overwinning op de andere. Chapeau!!!
Geniet van de laatste 2 mnd. Liefs mam

Niek

Als (oud) Mokummer heb ik altijd wel babbel bij de hand, maar ben nu helemaal stil van jullie belevenissen! Poepie link, niet alleen die mijn, maar ook dat wankele bootje op de Amazone. Heftigggggggggggggggggg.
gr. Niek.

Ron Clevers

Hoi Siets en Gijs, Wat een super verhaal en wat een prestatie hebben jullie geleverd op die berg. Die slangen en krokodillen zijn voor mij gelukkig een ver van mijn bed show. Die python in Thailand was voor mij al een angstig gezicht.
Geniet er van en veel plezier.

Ron

Tom en Suzan

Wat een geweldig verhaal!
Alvast fijne feestdagen!

X Tom en Suzan

Inge

al eerder gezegd: Roeping gemist. Mooi werk, met een rugzakje van een paar kilo sjouwen! ;-)
Weer een mooi verhaal met mooie avonturen.
Geniet van de zonnige kerstdagen in BA!!!!
Grtzx

Laurens

Super verhaal en foto's! En wat kun je kapotgaan op die hoogte...dat bedenk je vantevoren niet :). 5700 is geweldige hoogte ook dus wat maakt het uit. Ooit komt die revanche toch gewoon! :)

Annemiek

woow weer een super verhaal, super vette foto's, enge dieren, afgronden en dieptes!en WAT een tocht!!! 5700 meter!Helemaal geweldig, al vond ik die foto's van die crevasse toch wel eng genoeg, je moet toch veel vertrouwen hebben in de berg en de gids. Topneef en topnicht zijn jullie!!Alvast een fijne en super kerst en oud op nieuw in Buenos Aires!!
Liefs jullie nichtje Annemiek

Eelke

Wauw, wat n super avonturen hebben jullie weer beleefd. Super stoer dat jullie je daar zomaar tussen de alligators, anaconda's en piranha's durven te wagen. En na al jullie hike, bungeejump en downhill activiteiten kan ik nu alleen nog maar zeggen: HELDEN!!
Jammer dat jullie de top van de Huayna Potosi net niet bereikt hebben; bracht weer even herinneringen op aan m'n eigen poging 3 maanden terug in India... weet precies hoe jullie je gevoeld hebben ;-)
Op naar Argentinië!! Xx

Els

Ha Lieverd,

Wat een onwijs indrukwekkend verhaal !!
Respect meis!!! Het is iets waar je heel erg trots op mag wezen!!
Bij de foto's zien alleen krijg ik het al benauwd, laat staan als ik er zelf op zou moeten staan.
Ik heb al op menige bergen op hoogte's gestaan en ook in de sneeuw;)!!! Maar dit helemaal geweldig meis!

Ga lekker samen genieten in Buenos Aires van kerst en oud op nieuw.
Maar hopelijk spreek ik je nog even voor de kerst

Dikke knuffel

Liefs,
Els

ank roording

Ongelooflijk wat jullie allemaal ondernemen!!
en ja 6000m hoog vraagt wel meer tijd dan 2 dagen.
blijft 5700m een geweldege prestatie en ervaring!!
Voor jullie alvast fijne kerst en een onvergetelijke jaarwisseling daar aan de andere kant van de wereld!!

Groetjes ank (van de vijverhofschool)

andere mam,

Wat een bikkels zijn jullie!!
Het ene avontuur overtreft het andere. Wat een tocht zeg........5700 m.......en als ik dan die afgronden en dieptes zie ben ik blij dat ik het pas na afloop hoor en zie, als jullie het er heelhuids vanaf hebben gebracht. Geweldig hoor!!
Laat ons maar lekker naar Oostenrijk gaan.........2000 m. is voor ons hoog genoeg. Met de lift omhoog en lekker relaxed op de skiën naar beneden. Is ook genieten.

Alvast fijne kerstdagen samen ( dit jaar zonder de 40 andere Koendere Singers) en een supergezellig Oud &
Nieuw aan de andere kant van de wereld.

Liefs,
mam

Wies Luijten

Wat een geweldige tochten hebben jullie weer ondernomen. Aan sommige hiervan zou ik liever niet willen deelnemen. Ik ga liever met m'n zus mee naar die Europese berg, om lekker vanaf te skien.
Hele fijne kerstdagen, jullie zullen nog wel ter sprake komen tijdens ons kerstdiner.

Groetjes

Mia

Wat een topprestaties, diep RESPECT ......... Een hoge berg, een mijn, en allelei enge beesten. Ongelooflijk, wat een geweldig verhaal weer. Wij zijn hier al onder de indruk van 15 cm. sneeuw... haha...

Ik wens jullie een onvergetelijke kerst en jaarwisseling toe in Buenos Aires.

Liefs uit Leunen.

Maria

Sietske en Gijs,

Alweer een mooi verhaal en prachtige foto s. Op afstand mee genieten blijft leuk. Wij wensen jullie hele fijne kerstdagen in Buenos Aires en nog veel reis-plezier in het nieuwe jaar.

Maria, Herman, Han, Stijn en Lisa

Gela and Megan

You should have brought your fishing nets!!!!

Wishing you guys a VERY MERRY CHRISTMAS!!!!!!!! and a Happy NEW YEAR!!!

kaatje

hej sietske en gijs,
weer zo'n indrukwekkend verhaal. iedere keer weer geweldig om te lezen! nog een paar maandjes en dan is holland aan de beurt......
hele fijne en gezellige feestdagen!!! en tot snel xxx kaat

Ron

Wat een filmplaatjes weer. Jullie zullen straks in Nederland wel weer af moeten kicken. Alhoewel we hier momenteel ook mooie winterse plaatjes hebben.

Huub Geurts

Hoi Gijs en Sietske, Bij het lezen van de beklimming van de Huayna Potosi komen bij mij weer herinneringen te voorschijn van 't beklimmen van de Cotopaxi (tot 4800 m) in Equador. Ik weet wat 't is op die hoogte te klimmen, jij hoofd doet zeer , de longen branden en alles doet pijn. Jij wilt wel maar 't houdt in een keer op. Toch bewondering voor jullie doorzettings-vermogen. En binnenkort in Argentinië wachten weer heel mooie natuurwonderen. Iguazu en Perito Moreno en Ushaiha. Heel veel plezier, fijne Kerstdagen en een gezond en gelukkig 2011. Huub en Clara.

Meta (vijverhofschool)

Hoi Gijs en Sietske, wat een stoer verhaal over de beklimming en alle spannende ervaringen . Het lijkt een achtbaan van ervaringen en hopelijk komen er nog veel mooie bij! Een warme (!) kerst en gelukkig , te gek, 2011 vanuit een wit besneeuwd venray.
p.s. ik heb nog gezellig met jullie ouders gekletst na het kerstconcert in Leunen! overigens een mooi sfeervol concert.
groetjes, Meta

Oma en Opa

Lieve Sietske en Gijs,

Wij wensen jullie hele fijne feestdagen en een heel gelukkig nieuwjaar. We kijken uit naar jullie thuiskomst.

Heel veel liefs van ons.

susan

hoiiiiiiiii luitjes alweer een gigantisch mooi verhaal en foto's

langs deze weg wens ik jullie hele fijne kerstdagen en veel geluk voor 2011

groetjes hans en susan

Janny

Sietske en Gijs vanuit een compleet ingesneeuwd Venray wensen wij jullie een zonnige kerst en voor 2011 veel liefde, vriendschap en gezondheid.

Heel veel liefs van pap, mam en Roel

Dorien

ook jullie hele fijne kerstdagen, weer een geweldig verhaal en prachtige kiekjes!

groetjes Dorien en de mannen.

Ria en Sjaak

Dat jullie nog leven zeg. Ontzettend wat jullie allemaal meemaken. De 5700 mtr. halen over metersdiepe spelonken springen of stappen in de donker.
De verhalen over de mijnen. Wat hebben we het dan toch goed. Dat dit nog bestaat. Zo zie je maar weer wat armoede teweeg brengt. En dan nog jullie Amazone avonturen. Jeetje.

We blijven jullie volgen. Fijne voortzetting en een knallende jaarwisseling.

Groetjes en knuffels
Sjaak en Ria.

Diana Cremers

Wat weer een schitterend verhaal. Tja wij moeten het hier doen met een flink pak sneeuw. Ook leuk hoor, als je niet de weg op moet tenminste.
Nog veel reisvreugde en een gezond en reislustig 2011

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!