Ecuador is relatief gezien het kleinste land van Zuid-Amerika dat wij bezoeken en dat maakt reizen ineens een stuk makkelijker en leuker. De ellenlange busritten die we in Peru hadden worden ingewisseld voor korte en plezierige busritten. Deze ritten brachten ons in de afgelopen week van eilanden via het midden van de wereld naar een tropisch nevelwoud en de diepe Andes waar we ons op dit moment bevinden...

Boobies en Birds
Samen met Jurjen en Hetty komen we slaperig uit een nachtbus die ons van Peru naar de westkust van Ecuador bracht. Nauwelijks een half uur later zitten we alweer in een klein bootje op weg naar de ‘poor man's Galápagos' oftewel; Isla de la Plata. Het eiland heeft dezelfde bewoners als de bekende Galápagos alleen leven daar nog meer dieren dan op Isla de la Plata. De bekendste bewoners van Isla de la Plata zijn de blue-footed boobies. In Nederland kennen we die ook wel als de Jan van Gent maar wij vinden blue-footed boobies toch een leukere naam. Samen met een gids maken we een wandeling over het eiland en zien we naast de geliefde blue-footed boobies *die een erg leuke paringsdans hebben en waarbij zowel het mannetje als het vrouwtje beurtelings op de eitjes broedt* ook de red-footed boobies, fregatten en de Nasca-vogel. We krijgen een kleine indruk hoe de echte Galápagos eruit moeten zien en die schrijven we dan ook meteen op ons ‘to-do-lijstje' voor als we terug zijn van onze wereldreis...
Gijs neemt nog even snel een duik in het koude water om de onderwaterwereld te bekijken voordat we in volle speed doorracen met de volgende nachtbus die ons naar de Ecuadoriaanse hoofdstad, Quito, brengt.

Varkens, kippen en cuy in Otavalo
Quito laten we snel voor wat het is en we nemen een dag later de bus naar Otavalo. Otavalo staat vooral bekend om haar zaterdagmorgenmarkt en dan niet zomaar een markt; hier wordt nog echt de veemarkt van vroeger in ere gehouden. Het gekrijs van varkens, het gepiep van kuikentjes en het geblaf van jonge hondjes komt ons al mijlenver tegemoet.
Wat een bedrijvigheid op de vroege morgen! Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt verhandeld op deze markt. Vrouwtjes in traditionele kledij staan met grote aardappelzakken naast elkaar en schreeuwen uit volle borst zodat iedereen maar bij hen koopt. Een kijkje in de zak leert ons dat er geen aardappelen inzitten maar kippen, konijnen en zelfs de Ecuadoriaanse specialiteit; de cuy *een groot uitgevallen cavia die je 's middags doodleuk terugvindt aan het spit op elke straathoek* Het is één groot spektakel en voor $20 ben je een koe rijker *die verkocht wordt door middel van het ouderwetse handjeklap* en mocht je dat te duur vinden, dan is voor slechts $1 een puppy de jouwe. Toch knap dat Siets met lege handen van de markt liep want er pasten met gemak een aantal lieve puppy's in haar jaszak. We kijken onze ogen uit want de hele familie neemt aan de ochtendmarkt deel; je ziet kleine kinderen met kippen onder de arm lopen terwijl oma probeert haar laatste lama te verkopen.
Van de ene bijzondere markt gaan we door naar de volgende; de food-market. Deze markt is niet bedoeld voor zwakke magen want de varkenshoofden steken letterlijk uit de pan en een heel varken werd voor onze neus in ongeveer veertig delen gehakt met een bijl waar je u tegen zegt. Welkom in de plaatselijke slachterij! Dit is één van de weinige markten waar wij niet de behoefte hadden om een ondefinieerbaar goedje te proeven.
In de namiddag doen we het rustiger aan en lopen we over de erg toeristische markt op Plaza de Ponchos. Van poncho's tot tafelkleden en tassen; alles is hier te koop tegen een toeristisch prijsje. Het handelen zit ons toch nog in het bloed want voor een mooi prijsje zijn we een kleurrijke tas rijker. Als we genoeg hebben van krijsende varkens, rondvliegende ledematen en verkopers die je met ‘amiga, amigo' van alles aan proberen te smeren nemen we de bus terug naar Quito.

Latitude 0'0'0 = Equator
Na bijna twee weken samen gereisd te hebben met Hetty en Jurjen nemen we in de vroege morgen afscheid van hen als zij naar de jungle vertrekken en wij naar Mitad del Mundo. Mitad del Mundo *het midden van de wereld* is de plaats waar nu een groot standbeeld staat en waar in 1736 twee Franse onderzoekers metingen verricht hebben en constateerden dat hier de evenaar moet zijn. Dit denkt 98% van de Ecuadorianen ook want het was er gigantisch druk terwijl de echte evenaar ongeveer 275 meter noordelijker ligt bij het museum Inti ñan.
Dit museum laat door middel van proefjes, trucjes en GPS zien dat de echte evenaar hier ligt. Zo blijkt dat je weerstand op de evenaar minder is (zie filmpje), je bijna een kilo minder weegt en je evenwichtsorgaan verstoord is *over de evenaar lopen met je ogen dicht zonder van de lijn af te raken is bijna onmogelijk* Andere proefjes die hier gedaan worden is het balanceren van een ei op een spijker (Gijs is een diploma rijker want het is hem gelukt!) en de spoelbaktheorie; op het Noordelijk Halfrond draait de wind, door middel van het Coriolis-effect (bijles Aardrijkskunde is mogelijk vanaf 26 februari) met de klok mee waardoor ook het water in een spoelbak met de klok mee draait wanneer je de stop eruit trekt. Op het Zuidelijk Halfrond draait de wind tegen de klok in en zo ook het water in een spoelbak. Het gekke is dat de krachten elkaar op lijken te heffen op de evenaar waardoor het water loodrecht naar onder stroomt en niet via een ‘draaikolk'.
Het museum draait niet alleen om de evenaar maar vooral om de zon en de verering daarvan. De Quecha's *de oorspronkelijke bewoners van Ecuador* kennen namelijk maar drie dagdelen; ochtend, middag en namiddag. Omdat alles bij hen om de zon draait houdt het dagelijkse leven op, op het moment dat het nacht wordt. De klok van de Quecha's loopt van 6 uur 's morgens tot 6 uur 's avonds. Het gebaar ‘thumbs up/duimen omhoog' komt van de Quecha's omdat zij geloven dat dit positieve energie naar de zon brengt. Op 21 maart en 23 september is er om 12 uur 's middags twee minuten lang geen schaduw op de evenaar. Tot slot delen de Quecha's hun jaar niet in jaargetijden in maar in regen en droogte; het ene half jaar komt de zon vanaf het Noordelijk Halfrond en is het droog en het andere half jaar komt de zon vanaf het Zuidelijk Halfrond en is het nat. Het aparte hieraan is dat ze in Ecuador en dan vooral rond Quito nooit aan weersvoorspellingen doen omdat die nooit blijken te kloppen...

Mindo Lindo
In een overvolle bus vervolgen we onze reis door Ecuador naar het schattige dorpje Mindo, gelegen in een primair nevelwoud. Mindo staat bekend om haar flora en fauna en die hebben we gezien! We dalen ruim 1400 meter en dat is een teken voor de muggen en andere rare beesten om ons de drie dagen die we daar gezeten hebben te belagen. Daarnaast blijkt het vakantie te zijn in Ecuador waardoor het dorpje overvol zit met lokale toeristen. We proberen hieraan te ontsnappen door al wandelend naar een butterflyfarm te gaan waar je de mogelijkheid hebt om de vlinders eten te geven zodat ze op je hand komen zitten.
De meest bijzondere en mooie vlinders zien we voorbij vliegen. Naast vlinders zien we deze dagen verschillende schitterende planten en bomen, krijgen we een rondleiding in het Duits van een 11-jarig meisje dat al haar hele leven in het nevelwoud woont en vliegen de kolibries in tig verschillende kleuren om onze oren. Er één op de foto proberen te zetten is nog een hele kunst.
In Mindo zelf vinden we een erg leuk fruitbarretje waar we alle rare soorten fruit proberen waar je in Nederland nog nooit van gehoord hebt. Een kleine opsomming; taxo, naranjilla, tomate de arbol, caña en ga zo maar door. De Portugees achter de bar zorgt er met zijn heerlijke yoghurtdrankjes in ieder geval voor dat we een boost aan vitamine C binnen hebben gekregen de afgelopen dagen. Bij dit barretje ontmoeten we ook Sarah en Lia, twee Zwitserse meiden, en met hen gaan we de laatste dag op zoek naar de watervallen. De enige die we helaas vinden is de meest toeristische en als we dan ook nog achtervolgd worden door een vieze oude man vinden we het wel genoeg en nemen we, via een gondel die ons van de ene naar de andere vallei brengt, een lift terug naar Mindo en belanden we (heel verrassend) weer bij de fruitbar.
Vandaag hebben we in Quito de TelefériQo genomen (een soort kabelbaan die je omhoog brengt naar 4100 meter) om zo een geweldig uitzicht te krijgen over de miljoenenstad. Het meest bijzondere aan Quito is toch wel het vliegveld dat midden in de stad in een woonwijk ligt. Hoezo klagen dat Schiphol teveel geluidsoverlast veroorzaakt? Hier kun je de mensen in het vliegtuig bijna zien zitten, zo laag komen ze overvliegen. Vanmiddag vertrekken we naar Latacunga, een dorpje in de Andes van waaruit we een trekking van drie dagen zullen gaan lopen in de middle of nowhere. Maar daarover meer de volgende keer!