Onze reis door de Altiplano, het Andesgebergte, begint in het gezellige witte stadje Arequipa en brengt ons via één van de diepste valleien ter wereld, de Nascalijnen en het sandboarden in de woestijn naar de hoofdstad Lima. In een paar weken tijd reizen we van Zuid naar Noord-Peru om te eindigen bij een aantal leuke surfdorpjes waar we onze kunsten op een surfboard uitproberen in de Grote Oceaan.

Condors in Colca Canyon
Vanuit Arequipa, een erg gezellig en mooi wit stadje, trekken we met een gammele bus de bergen in van Colca Canyon. Onze eindbestemming is Cabanaconde, een klein dorpje midden in de vallei. Het is meteen duidelijk dat alle toeristen en georganiseerde tours hier niet komen want ongeveer 15 kilometer voordat we er zijn wisselt de populatie van toeristen naar locals. En zeggen ze in Nederland ‘vol is vol', nou dan kom maar eens in Peru kijken. Wij hebben het geluk dat we aan het einde van de Peruviaanse werkdag zitten waardoor de bus overvol is met landwerkers, verkoopsters en kinderen. In Cabanaconde komen we in Hostal Pachamama terecht; een hostel gerund door twee Peruviaanse broers waarvan één van hen een relatie heeft met een Belgische. Dit is duidelijk het beste hostel dat we tot nu toe gehad hebben! Zo gezellig met een echte huiskamersfeer en Luis spreekt vijf talen vloeiend waaronder het Nederlands *even wachten op pannenkoek is een veelgezegde uitspraak van hem* In dit hostel hebben we samen met de Nederlanders Jurjen en Hetty (die ook op wereldreis zijn) en Lars een supertijd gehad met de nodige happy hours...
In Colca Canyon verblijven we drie dagen waarbij de condors de meest bijzondere inwoners van de vallei zijn. In deze vallei leven er zo'n 15 tot 20 en die willen wij wel even gaan spotten. En dát we ze spotten! We besluiten twee pogingen te wagen; de eerste poging is in de late namiddag als we via een prima wandeling bij het zogeheten Cruz del Condor aankomen. Is het 's morgens massatoerisme met alle tours die de condors komen spotten, in de namiddag is er niemand en zo kan het gebeuren dat we met zijn tweeën de ene na de andere condor spotten. Wat een kolossale beesten en wat een geluid maken ze als ze op nog geen twee meter boven je hoofd overvliegen.
De andere dag staan we vroeg in de morgen op om ze nog een keer te spotten en de reis daarheen is al noemenswaardig. Niet in een bus maar in een soort veewagen samen met ongeveer 40 tassen en nog eens hetzelfde aantal aan mensen staan we een uur lang achter in een stoffige truck op weg naar hetzelfde punt. Dit keer wel massatoerisme maar de condors laten wederom hun gezicht zien en dan ook nog eens een stuk dichterbij!!
Eén dag lopen we een hike naar een oase. Alleen; die oase ligt onderaan in de vallei wat betekent dat we 1200 meter moeten dalen. Hetty heeft nog een beetje last van de kater en een opspelende maag en komt een half uur na ons doodmoe bij de oase aan. We relaxen daar een uurtje of twee als we dezelfde weg ook weer omhoog moeten! Een kleine drie uur later komen we in de schemering boven aan de top aan *Hetty heeft het inmiddels beter bekeken en neemt een paardje omhoog* en zitten we onder het stof en het zand... Het duurt die avond dan ook niet lang voordat we allemaal in slaap vallen. Met een beetje pijn in het hart nemen we afscheid van Hostal Pachamama en Cabanaconde *toch een heerlijk stukje onontdekt Peru* en nemen we de nachtbus die ons naar de beroemde Nasca-lijnen brengt.

Flight over the Nasca-lines
Siets besluit deze keer veilig met beide beentjes op de grond te blijven maar Gijs stapt toch het kleine Cessna vliegtuigje in voor een vlucht van een dik half uur over de Nasca-lijnen. Deze mysterieuze lijnen zijn zogeheten geogliefen; tekeningen in het woestijnzand die (doordat het zo windstil is in dit gebied) duizenden jaren bewaard zijn gebleven. De tekeningen variëren van dieren, astronauten en bomen tot geometrische vormen. Omdat deze tekeningen gigantisch groot zijn *de grootste heeft zelfs een lengte van meer dan 275 meter* kun je ze het beste bekijken vanuit een klein vliegtuigje. Heen en weer en van links naar rechts slingerend (niet bedoeld voor zwakke magen) ziet Gijs het ene na het andere figuur op de grond verschijnen. Apart, mysterieus en bovendien leuk want wanneer zit je nu in zo'n klein vliegtuigje waar net 6 mensen, inclusief 2 piloten, inpassen?!

Sandboarden en zandhappen in Huacachina
Woestijn midden in Peru? Het kan echt hoor... Ongeveer 400 kilometer ten zuiden van Lima ligt een oase omringd door duinen en daar kun je een poging tot sandboarden wagen. In de namiddag stappen we in een buggy en na het betalen van de zogeheten ‘dune tax' (Iets voor de Nederlandse overheid misschien?! Na de vliegtax, kopvoddentax, en al die andere taxen zou deze er prima bijpassen..) scheuren we met tig kilometer per uur over de duinen. Onze chauffeur heeft de bijnaam ‘loco loco' en dat klopt helemaal. Geregeld komt de buggy los van het zand en de Deense dames achter ons schreeuwen de longen uit hun lijf, maar gaaf is het! Het buggyrijden wisselen we af met het naar beneden proberen te boarden wat nog niet zo gemakkelijk is. Dan maar op de buik van de hoge duinen af en dat gaat een stuk beter en vooral sneller! Compleet onder het zand komen we twee uur later weer in ons hostel aan na een zeer geslaagde tour.
Huacachina, een heerlijk relaxed plaatsje waar we op het sandboarden na niet veel meer gedaan hebben als mixed fruit juices drinken, nacho's met guacemole eten en boekje lezen. Volledig uitgerust reizen we dan ook via Lima verder naar Huanchaco om daar onze surfkunsten op de proef te stellen.

Surfing Peru
De trekkings in het Andesgebergte laten we even voor wat het is *we komen over een maand toch nog terug in Peru* en gaan voor de relaxte sfeer in twee surfdorpjes: Huanchaco en Mancora. In Huanchaco nemen we twee uur les waarbij we de basisbeginselen van het surfen leren. Daarna is het de beurt aan onszelf en, met een beetje hulp van onze instructeur, pakken we de ene na de andere golf. Alleen.. Na de lunch is er geen instructeur meer die ons een zetje geeft op de juiste golf; dan moeten we het echt zelf doen en dat is toch een stukje moeilijker. Als we het voor elkaar krijgen om een mooie golf te pakken geeft dat echt wel een kick om op zo'n golf met een aanzienlijke snelheid te surfen! Toch kunnen we na drie dagen met vallen, opstaan en veel water proesten zeggen dat we redelijke surfers zijn geworden al schuilt er net geen carrière als surfdude- of babe voor Billabong of Quiksilver in ons. De spierpijn de dagen daarna is alleen niet om over naar huis te schrijven...
In Mancora oefenen we onze kunsten nogmaals op de plank en beetje bij beetje gaat het beter. Scheelt ook dat de zee hier een stuk warmer is zodat je niet na een uur al blauwbekkend van de kou het water uit stapt. De vier dagen in Mancora vullen we met relaxen aan het zwembad van het hostel *ook een backpacker heeft soms een beetje luxe nodig tijdens het reizen*, een beetje surfen en cocktails drinken met Jurjen en Hetty die we hier weer ontmoeten. Ook hier dus weer de nodige happy hours met ze... We verblijven in het Loki del Mar Hostel, een partyhostel waar de nodige drankspellen, happy hours en andere heerlijke zon-zee-strand-activiteiten georganiseerd worden. Dit is wat je noemt ‘chillen met die billen'. Heerlijk om in stijl het eerste gedeelte van Peru af te sluiten!!!

Lord of Sipan in Chiclayo
Tussen de twee surfdorpjes door snuiven we ook nog de nodige cultuur op in Chiclayo. We bezoeken de tombe van de Lord of Sipan; de koning van de Moches die van 100 tot 600 na Chr. heersten over Sipan en daarmee Peru. De geschiedenis leert ons dat de koning in die tijd in verschillende fases drie piramides heeft laten bouwen waarvan de grootste als graftombe diende voor zijn vader, belangrijke mensen van die tijd en voor zichzelf. Het bizarre aan dit museum is dat ze hier de graftombe van deze ‘El Señor de Sipan' nagebouwd hebben.
Even een opsomming wat er allemaal in zijn graf meeging *lees: geofferd werd vanwege zijn sterven*: 3 vrouwen van nog geen 20 jaar waaronder zijn eigen vrouw, een kind van 10-11 jaar, 2 lama's, een hond, 2 bewakers/militairen, een schildwacht, 212 kannen met eten en drinken en ongeveer 1100 kruiken met een laatste boodschap van geliefden en bekenden. Bovendien is bovenop dit graf nog een bewaker aanwezig (zonder voeten zodat deze in het hiernamaals niet weg kon rennen maar het graf te allen tijde kon bewaken) om het hele gebeuren te bewaken. Ongelofelijk dat er zoveel geofferd wordt voor de belangrijkste persoon in die tijd! Zelf werd deze goede man ook nog eens behangen met zijn eigen gouden en platina juwelen..
De rest van de dag in Chiclayo vermaken we ons met het struinen over de ‘heksenmarkt', het proberen van allerlei rare gerechten en drankjes en het praten met politieagenten *deze dag gaat ons dagboek in als de dag van de politieagenten; vraag je de weg aan ze dan slenteren ze met je de hele stad door om je naar de plaats van bestemming te brengen. Of, in een ander geval, een politieagente die constant onze handen komt schudden bij elk patrouillerondje dat ze loopt en daarbij Siets haar arm maar blijft aaien. Heerlijke mensen hier in Peru!*

Op dit moment relaxen we nog even verder in Mancora maar dinsdag gaan we de grens over naar Ecuador. Ruim drie weken hebben we de tijd om dit relatief kleine land in Zuid-Amerika te ontdekken. Genoeg ideeën en avonturen voor de boeg dus...