Het is even wennen als we meer dan 20 graden achteruit gaan wanneer we van Azië naar Nieuw-Zeeland vliegen en de eerste verkoudheidjes dienen zich na een paar dagen al meteen aan. In Christchurch halen we ‘Lady Luck' op; onze gepimpte campervan die ons de komende 42 dagen door Nieuw-Zeeland zal scheuren. In de week voordat Anny en Gerrit komen doen we het rustig aan en verkennen we een aantal schattige dorpjes, maken we verschillende wandelingen en genieten we van de vergezichten en schitterende natuur die Nieuw-Zeeland rijk is.

Blauwe meren en hoge bergen
Na het emotionele weerzien met Anny en Gerrit op het vliegveld in Christchurch proberen we in één avondje onder het genot van een heerlijke maaltijd 5 maanden bij te praten. De volgende dag halen we de camper van hen op *de luxere en niet gepimpte versie* en rijden we richting Lake Tekapo in het centraal gelegen gedeelte van het Zuidereiland, waar we een mooie zonsondergang over het meer zien. Hier maken we één van de vele wandelingen die we in de 10 dagen dat we samen gereisd hebben zullen maken, naar Mount John. Vanuit hier moet je een schitterend uitzicht over het felgroene Lake Tekapo hebben. Helaas is het erg mistig waardoor we af en toe een glimp opvangen maar desalniettemin is het een mooie wandeling. Gelukkig krijgen we een herkansing als we de dag daarna doorrijden naar Mount Cook; vanaf de top bij het Tasman meer kunnen we zowel de top van Mount Cook zien als ook de Tasman gletsjer die zich kilometers voor ons uitstrekt, inclusief ijsschotsen in het koudste meer van Nieuw-Zeeland.
Onderweg stoppen we verschillende keren om foto's te maken van het prachtige landschap en het is ook bij één van de vele stops dat een andere camper de spiegel van de camper van Anny en Gerrit afrijdt. Goed verzekerd is het motto, alleen tot op de dag dat onze wegen scheidden was de spiegel nog niet gemaakt. Een ongelukje, juist ja, zit nog steeds in een klein hoekje...

Live life to the fullest...
Zal ik wel, zal ik niet?! Dat was een aantal dagen lang de vraag die vooral Siets zich elke keer weer stelde maar uiteindelijk gaf het avontuur en de kick toch de doorslag. We gaan die sprong van 134 (!) meter aan een dun koordje tóch maken en wel op de dag van Gijs zijn 27^e verjaardag. Gijs wordt door Siets wakker gezongen inclusief chocolademuffins met kaarsjes en een paar minuten later doen we dit nog dunnetjes over als we in de camper van Anny en Gerrit zitten. Na het ontbijt is het dan zover en vertrekken we met een busje naar de Nevis Bungy, net buiten Queenstown. De zenuwen gieren vanuit de tenen tot boven de wenkbrauwen en terug als we bij de bungy aankomen *wat is ie hoog zeg*. Bij de bungy aangekomen worden we in het harnas gehesen, nog een keer gewogen en dan worden we met een karretje via een kabelbaan naar het bungystation gebracht. Als we daar aankomen zien we de eerste van de groep zijn sprong al maken en het enige waar Siets op dat moment aan kan denken is: ‘Niet naar onderen kijken!' Gijs daarentegen kijkt lekker rond en geniet met volle teugen.
Bij allebei worden enkelbanden omgedaan waar even later het elastiek aan vastgemaakt zal worden. Eerst is het Siets haar beurt en redelijk relaxed gaat ze in de stoel zitten. Na wat slap geouwehoer met de man die haar zekert is het dan zover.. Of toch nog even niet! Alsof de man met de hamer voorbij kwam; het hele lichaam staat ineens stijf van de spanning en ze kan geen voet meer voor de ander zetten *ja, een stap terug ging wel maar vooruit was een stuk lastiger*. De Wim Jacobs look-a-like moet de nodige moeite doen om op haar in te praten. Keer op keer probeert hij het en elke keer krijgt hij een hoofdschuddend ‘nee' als antwoord. Uiteindelijk lukt het Siets toch om de hersens uit te schakelen, aan een zacht bed te denken en met een bescheiden sprongetje duikt ze de diepte van 134 meter in!! Er volgt een grote ‘aaaaaaaaaah' in de lucht en dan wordt het stil.. Met een ‘dit doe ik NOOIT meer' komt ze weer boven onder luid geklap omdat ze de sprong uiteindelijk toch gewaagd heeft en tijdens deze ronde de enige meid was die durfde te springen.
Gijs gaat het een stuk gemakkelijker af en heeft gewoon zin om te springen; hij wordt in de stoel gezet, krijgt het elastiek om zijn benen, lacht, poseert en zwaait naar de camera en met een mooie sprong springt hij zijn verjaardagscadeau tegemoet. Acht seconden vrije val lijken een eeuwigheid te duren maar met een smile van oor tot oor komt hij na een paar minuten weer boven bij het jumpstation. Een spectaculairder verjaardagscadeau kun je je niet wensen dachten wij! De rest van de dag giert de adrenaline nog door het lichaam en bekijken we onze foto's en filmpjes (nou ja, Gijs geniet er keer op keer van en Siets durft het niet aan om haar eigen haperingen te bekijken) tientallen keren.
's Avonds gaan we ter ere van Gijs zijn verjaardag uit eten in een gezellig restaurantje aan de scheepswerf en wordt Gijs aangenaam verrast door alle telefoontjes op zijn verjaardag. Bedankt daarvoor! Met een biertje en een wijntje wordt deze spectaculaire dag afgesloten.
De Nevis Bungy (de nummer 3 van hoogste bungy's ter wereld) stond op het ‘Try Before You Die'-lijstje en we kunnen na deze dag zeggen: CHECK!! (het wordt voor Siets duidelijk géén dubbelcheck)

Still cruisin'
Kilometers asfalt zagen we de afgelopen dagen langs ons heen schieten om bij één van de mooiste gebieden van het Zuidereiland aan te komen: Fiordland en dan speciaal Milford Sound. In de ochtend maken we een 2 uur durende schitterende cruise langs de fjorden waar we getrakteerd worden op geweldige uitzichten, rotsformaties, watervallen, pinguïns, zeeleeuwen en als klap op de vuurpijl zien we ook nog tussen de 10 en 15 dolfijnen langs onze boot voorbij springen. Dit was meer dan we verwacht hadden en al helemaal omdat je in deze tijd van het jaar maar 10% kans hebt om de dolfijnen van zo dichtbij te zien. Machtig mooi en wat een prachtige natuur heeft Nieuw-Zeeland toch!! Een echt kippenvel momentje... De laatste avond samen met Anny en Gerrit koken wij voor hen en leggen we nog een kaartje voordat we aan onze laatste nacht samen beginnen.

Southern Scenic Route
Na het ontbijt is het dan zo ver om weer afscheid te nemen en elkaar een goede reis te wensen. Met een aantal keren tuteren als we naast elkaar rijden nemen we afscheid voor de komende 6 maanden, gaan Gerrit en Anny in 2 dagen richting de Fox Glacier en draaien wij de Southern Scenic Route op; een route die helemaal door het zuiden van het Zuidereiland gaat en die ons langs verschillende landschappen brengt. We passeren groene heuvels, duizenden grazende schapen en dorpjes waarbij het Veulen nog een grote stad is (ja echt, Zwets) en waar je de brievenbussen langs de kant van de weg ziet staan maar het huis kilometers verderop ligt. We bezoeken de grootste stad van het zuiden, Invercargill, waar we een stadswandeling maken en even later een Argentijnse lifter in onze Lady Luck meenemen *waren wij degene die in Azië veelvuldig langs de kant stonden, nu zijn wij in de gelegenheid om mensen mee te nemen* Overnachten doen we, enkele uitzonderingen daar gelaten, in het wild en zo komen we op de meest uiteenlopende plaatsen te staan; van een rugbyveld, naast een vuurtoren tot in het bos en op een parkeerplaats achter een vrachtwagen. Gelukkig is het laagseizoen wat betekent dat de locals en de politie er eigenlijk geen bezwaar van maken en dat is maar goed ook want het scheelt aanzienlijk in de portemonnee (ja, we zijn nog steeds op een budget).
De Southern Scenic Route is een route van 440 kilometer lang die je van Te Anau naar Dunedin brengt en waar wij bijna drie dagen over gedaan hebben om aan de oostkust uit te komen bij het leuke stadje Dunedin.

Hier sla je steil van achterover...
Als we 's morgens vroeg Dunedin inrijden hebben we het idee eindelijk uit het ei van 1988 gekropen te zijn *wat op zich niet slecht zou zijn, want dat zou betekenen dat er in Nederland in ieder geval een feestje aan de gang zou zijn in plaats van het afdruipen na een verloren WK-finale van een paar weken geleden* want dit is het eerste punt waar ze draadloos internet kennen. Welcome to New Zealand! Dunedin is een echte studentenstad en de ene universiteit na de andere zien we voor onze ogen verrijzen. In Dunedin maken we weer eens een stadstour die ons langs mooie kerken, the Sports Hall of Fame, een weekmarkt, chocoladefabriek (niet van Sjakie), winkelstraatjes en de steilste straat van de wereld brengt. Met een hellingspercentage van 45% (zoals Rudy L. zou zeggen) heb je het idee dat je schots en scheef op de weg staat terwijl je dan toch echt recht staat. Best bizar en nog goed voor de conditie ook. Dunedin is verder een erg gezellige stad met leuke kroegjes en barretjes en die gaan we vanavond verkennen voordat we verder trekken met onze Lady Luck...
De komende twee weken zullen we via de westkust van het Zuidereiland langzaamaan naar het noorden trekken om vanuit daar de ferry te pakken naar het Noordereiland. Maar daarover meer de volgende keer...