Met een behoorlijk hobbelige vlucht waarbij we halverwege ineens een vrije val van ruim 20 meter maakten door hevige turbulentie komen we na een dik uur vliegen in een voor ons nieuw land aan: de Filippijnen. Een land waar armoede en eenvoudig leven nog de boventoon voeren, oma's hun kleinkinderen opvoeden, bij elk huis de was buiten hangt te drogen en de rijstoogst op de vluchtstrook van de snelweg gelegd wordt.. We reizen een dikke week door het onwijs groene land met haar vriendelijke en oprechte bevolking.

Het land van de koppensnellers
Tegen het einde van de middag komen we in Manila aan en de stad komt op ons over als niet prettig en onveilig. Als we de bus uitstappen worden we meteen belaagd door zwervers en sjacheraars die onze tas uit de bus willen trekken. Snel springen we een taxi in en laten we ons afzetten bij een mini busterminal waar precies één bus per dag naar het niet toeristische *voor nu dan want het is laagseizoen* Banaue gaat. We stappen deze vrieskist in (de airco staat echt belachelijk hoog) en hobbelen in 10 uur naar het kleine bergdorpje dat bekend staat om haar rijstterrassen en de Ifugao-stam; de vroegere koppensnellers. Van de koppensnellers hebben we weinig gemerkt maar van de super vriendelijke bevolking des te meer. Ons hostel kijkt uit over kleine bergdorpjes in de omgeving en de geweldig mooie rijstterrassen. We besluiten om de bergschoenen aan te trekken en richting deze bergdorpjes te lopen om zo van alle uitzichten te genieten. In deze bergdorpjes ontmoeten we de lieve Filippino's die ons vriendelijk en vrolijk aanspreken. We raken aan de praat met een oud omaatje die ons van alles verteld over haar cultuur. In de Filippijnen spreken ze naast Filippijns een mengelmoes van Engels en Spaans. Zo tellen ze in het Engels, lezen ze de klok in het Spaans en praten ze de drie talen constant door elkaar als ze tegen elkaar praten. Het onderwijs gaat steeds meer en meer in het Engels *zelfs in de kleinste bergdorpjes* en dat is enerzijds best vreemd omdat het een vroegere Spaanse kolonie geweest is. Na de rijstterrassen maken we ons op voor een volgende hobbelige rit naar een ander bergdorpje, Sagada. We willen een jeepney pakken *een verlengde jeep met 2 lange banken tegenover elkaar* maar die blijken pas te rijden als ze vol zitten. En aangezien er, op ons na, niemand naar Sagada wil kan dit nog wel eens lang gaan duren. Dan maar liften bovenaan de berg! Gelukkig komt er na een tijdje een minivan die ons voor een paar euro mee wil nemen naar Bontoc. Vanuit daar pakken we wel een volle jeepney en komen we in het erg gezellige dorpje aan. We zijn naar Sagada gekomen voor een ietwat lugubere reden; Sagada staat bekend om haar hangende en opgestapelde doodskisten tegen en in rotswanden.Sommige hangende doodskisten zijn al eeuwen oud en het was een voorrecht om na de dood in de kist opgehangen te worden. Dit voorrecht gold alleen voor de rijkeren en vaak waren het baby's en kinderen die tegen de rotswand aan gehangen werden. Na jaren rotten de touwen dan weg en valt de kist op de grond om zo weer door moeder aarde opgenomen te worden. In de grotten zien we verder ook de opgestapelde doodskisten *tot honderden boven op elkaar* en dit aanzien in de grot gaf ons een behoorlijk raar gevoel. Misschien zorgde het druilerige weer en de opkomende schemering voor een versterkend gevoel. De omgeving van Sagada is verder prachtig met de nevel die in de bergen hangt, de gezellige cafeetjes en gemoedelijke sfeer die het dorpje uitstraalt.Toch verlaten we Sagada weer snel genoeg om door te bussen en via Baguio, dé studentenstad van de Filippijnen, waar de jeepneys je om de oren scheuren, naar Angeles City te reizen. We komen hier absoluut niet voor het toerisme *dat voornamelijk bestaat uit sekstoerisme en vergelijkbaar is met Pattaya en Phuket in Thailand* maar puur omdat we vanuit hier een dag later een vlucht naar het eiland Palawan nemen (bij deze toch maar een frequent flyer membership aangevraagd bij AirAsia; zo vaak als dat we deze vakantie met hen reizen). Alle hostels in Angeles zitten vol dus dan maar luxe in een resort met zwembad, ook niet verkeerd. 's Avonds eens een keer geen rijst maar heerlijk Mexicaans voordat we alle mannen in de barretjes alleen laten met de Filippijnse dames en in ons kingsize bed in slaap vallen.Tyfoon in El Nido en de ommekeer...
Vanuit Puerto Princesa waar we bij een erg aardige Filippijnse familie thuis verblijven, nemen we een kamikaze minivan naar het afgelegen El Nido. Tijdens de rit krijgen we ineens een politiecontrole: ‘Do you have mango's with you?' ‘Uhhh, no.' ‘Okay, drive on..' Heel erg bizar (voor het zelfde geld hadden we een bom bij gehad maar daar waren ze niet in geïnteresseerd)! In El Nido zitten we in een schoon en relaxed pensionnetje aan het strand en vanaf minuut één komt El Nido heel relaxed op ons over. Hier kunnen we ons wel 10 dagen vermaken. Helaas gooit de heersende tyfoon die over de Filippijnen raast geregeld roet in het eten door als een dolle over ons heen te blazen en de nodige stevige wind en regen met zich mee te nemen.Dat we op Palawan weer bij de locals thuis komen blijkt wel als eerst Gijs en later ook Siets een noodzakelijk bezoekje dient te brengen aan de plaatselijke dokter. In niet meer dan een kleine huiskamer wordt er bij beide met een spaarlamp in het oor gekeken om te constateren dat we allebei een lichte oorontsteking hebben. Gelukkig schrijft deze kruidendokter geen gek middeltje voor maar krijgen we gewone antibiotica. Toch een nasleep van het vele snorkelen en duiken op Borneo.De dagen in El Nido kunnen we noodgedwongen niet veel doen (misschien ook wel eens een keer goed voor ons?!) door de tyfoon... En dan.. Komt de ommekeer en besluiten we het roer toch om te gooien. De weersvooruitzichten voor El Nido zijn zo slecht dat, als we hier willen blijven of waar dan ook in de Filippijnen, we nog 10 dagen regen en flinke windstoten zouden hebben. In een half uur tijd en na een aantal gesprekken met medereizigers besluiten we om onze vliegtickets te wijzigen en terug te gaan naar Maleisië. We besluiten om een ticket te boeken naar het eiland Langkawi in het noordwesten van Maleisië waar we nog niet geweest zijn. Toch nemen we met een beetje pijn in het hart afscheid van de Filippijnen want het is zo heerlijk om ergens rond te reizen waar de mensen zo ontzettend vriendelijk en oprecht zijn en je geen hordes toeristen tegenkomt. Misschien tot over een paar jaar?!Op naar de zon!
Wat een opluchting wanneer we eerst heelhuids door de tyfoon naar Kuala Lumpur vlogen en vervolgens de zon ons tegemoet kwam toen we de landing inzetten op Pulau Langkawi. Volgens de Lonely Planet is Langkawi één van de meest toeristische eilanden van Maleisië maar daar hebben wij weinig van gemerkt. Elke ochtend het strand van zo'n 4 kilometer lang voor onszelf voordat een handjevol toeristen langzaam het strand op druppelt. Op Langkawi doen we werkelijk voor ons doen heel en heel erg weinig. Onze dagen bestaan uit ontbijten, naar het strand wandelen, zonnen, zwemmen, boekje lezen, lunchen, zonnen, zwemmen, boekje lezen, avondeten en dan naar één van de vele gezellige strandbarretjes. Aangezien de tours behoorlijk toeristisch blijken te zijn skippen we die ook mooi en in de resterende tijd lezen we het ene na het andere boek uit. Eén dag huren we twee scooters en racen we het hele eiland rond. Begrenzers op de scooters kennen ze niet want vol gas betekent hier echt vol gas en je haalt met gemak de 90 km/u. We maken nog even een pitstop bij het ziekenhuis van Langkawi om Siets haar oren te laten checken maar de ontsteking is minder aan het worden. Je beseft dan wel hoe goed de ziekenhuizen in Nederland zijn en hoeveel privacy ze bieden want achter Siets ligt een vrouw knock-out op een bed en rechts van haar ligt een man op een brancard met een rare snee in zijn zij.. Ons hostel is erg gezellig en we lachen wat af met Ian, een Schot die werkelijk de hele wereld al gezien heeft. De verhalen en grappen hebben het niveau van Monty Python dus dan weten de meesten wel genoeg..Na een week verlaten we het relaxte en leuke Langkawi en vliegen we in een uurtje terug naar Kuala Lumpur voor onze laatste 2 dagen. 's Avonds gaan we voor poging twee naar de Mamak samen met Suin en deze keer is die wel open. Suin heeft een leuk verjaardagscadeau voor Gijs en ook deze avond is weer erg gezellig. We sluiten de avond af samen met de eigenaar van ons hostel, Willi, en 2 flesjes rum voordat we een brakke nacht tegemoet gaan omdat het werkelijk bloedheet is. De allerlaatste dag van de vakantie shoppen we er op los en gaat vooral Gijs met een nieuwe kledingkast naar huis. Op dit moment zitten we in Cairo te wachten op onze laatste vlucht terug naar Brussel. De vijf vakantieweken zitten er weer op en wij hebben in het vliegtuig nog even de tijd om na te denken over onze volgende bestemming. Iemand nog ideeën?!