Siets en Gijs op wereldreis!

Off road adventures in Chili en Bolivia

De hoofdstad van Chili, Santiago, is de stad waar wij onze laatste 5 maanden op het vasteland van Zuid-Amerika begonnen zijn. Via Valparaiso en de gortdroge woestijn van San Pedro de Atacama zitten we binnen een week alweer in een ander land: Bolivia. Maar niet voordat we het nodige zand ‘gehapt' en zout gezien hebben!

Santiago en Valparaiso
Het was de bedoelingom vrij snel naar het noorden van Chili te vertrekken maar vanwege Onafhankelijkheidsdag zaten alle bussen vol. In Santiago zelf sloten we (voor een half uur, langer hielden we het niet vol) aan bij een foute stadstour, wandelden we naar de berg San Cristobal van waaruit we een mooi uitzicht over de miljoenenstad hadden, bekeken we een lichtshow ter afsluiting van Onafhankelijkheidsdag en dronken we biertjes met het leuke Fraussie-stel Sam en Julie. We brachten ook nog een bezoek aan Valparaiso, een stad aan de Stille Oceaan, welke gebouwd is op 41 heuvels. Overdag is het een wirwar van kleine straatjes met bontgekleurde huisjes. 's Avonds veranderd de stad echter in een niet al te veilige stad maar met een (goedkoop) wijntje kunnen wij ons in het hostel ook wel vermaken. Voordat we de bus terugnemen naar Santiago drinken we nog een koffie met Sam en Julie ter afscheid maar hopelijk zien we ze in Bolivia of Peru weer!

En niet alleen met Sam en Julie drinken we wat, ook met José, een Chileense jongen die we in Vietnam ontmoet hebben, doen we een biertje en een wijntje. Hij neemt ons mee naar een gezellig en knus Chileens café in Santiago en zorgt voor een gezellige afsluiting van de Chileense hoofdstad. *een weetje: dachten wij ons wel een beetje te kunnen redden met het Spaans, van José hoorden we dat de Chilenen er álles aan doen om maar zo onverstaanbaar mogelijk uit de hoek te komen! Raar volk die Chilenen*
De zandbak van Chili
Er was maar liefst een busrit van 23 uur voor nodig om in de droogste woestijn ter wereld aan te komen; de Atacama-woestijn. We verblijven een nachtje in het gezellige San Pedro de Atacama, een stadje waar verharde wegen niet in de woordenschat van de gemiddelde Chileen voorkomt en waar het vervoermiddel het paard is. Vanuit San Pedro de Atacama maken we een tour naar ‘Valle de la Luna' (de maanvallei); een uitgestrekt gebied dat iets wegheeft van het landschap op de maan *vandaar de naam*.
We wandelen door kloven, tussen rotsen, door een zoutmijn, worden gratis gezandstraald en bovendien genieten we van het adembenemende landschap! Aan het einde van de dag maken we ons, bovenop een berg, op voor een mooie zonsondergang waarbij de bergen en vulkanen om ons heen in verschillende kleuren roze, oranje en paars veranderen. MOOI! Bij terugkomst van deze vallei eten we een hapje in het dorpje voordat we snel onder de douche springen om al het zand van ons af te wassen (kleine kinderen zouden trots zijn als ze zo'n zandbak zouden hebben als die van ons in de douchebak!).
Salar de Uyuni: zout, zout en nog meer zout
De echte reden dat we naar San Pedro gereisd zijn is de 3-daagse tour naar de zoutvlaktes van Uyuni. In de vroege ochtend ontmoeten we onze groep van in totaal 12 personen en het klikt meteen met twee erg leuke Duitse meiden, Pascale en Steffi, en samen met nog een ander ouder Duits stel *ja, dit zijn de eerste leuke Duitsers die we op onze reis tegen zijn gekomen* delen we de komende dagen een jeep. De tour begint aan de grens bij Bolivia; niet meer dan een oude barak in de middle of nowhere waar we weer een stempel in ons paspoort rijker zijn. Nadat de tassen op het dak van de jeep zijn geladen beginnen we aan onze fantastische tocht! De eerste dag rijden we langs verschillende meren en het landschap veranderd constant; van helderblauwe meren met bergen op de achtergrond tot geisers, thermale baden (waarin Gijs nog een duik neemt ondanks dat de buitentemperatuur niet om over naar huis te schrijven is) en de woestijn waar niks groeit.
's Avonds slapen we in een barak in de buurt van Laguna Colorado en we hebben een erg gezellige groep en we lachen wat af die avond *vooral om Gijs zijn spaghetti eetkunsten die absoluut ‘not done' zijn voor de enige Italiaan in onze groep; Gijs snijdt namelijk zijn spaghetti tot hilariteit van de hele groep* De temperatuur is dan inmiddels al gedaald tot ver onder het vriespunt en om die reden proberen we samen in een klein 1-persoonsbed te slapen maar dat is niet echt een succes. Iedereen heeft dan ook behoorlijk slecht geslapen die nacht.
De volgende dag rijden we via Arbol del Piedra, een soort rots die door winderosie een aparte vorm heeft gekregen, ontzettend veel meren met felroze flamingo's en wederom een woestijn waar we nog vossen en viscacha's spotten *een soort combi tussen een rat en konijn* naar ons hotel. We komen zelfs nog in een heuse zandstorm terecht voordat we bij ons ZOUTHOTEL aankomen! Alles is gemaakt van zout; van de tafels, stoelen en muren tot zelfs ons bed! Samen met de hele groep gaan we 's avonds sterren kijken en drinken we een glaasje rode wijn voordat we al vroeg het bed induiken omdat we de dag daarna vroeg opmoeten...
De laatste dag is de beste dag want we gaan eindelijk naar Salar de Uyuni! In alle vroegte staan we op om naar de zonsopkomst te kunnen kijken alleen wanneer we daar naartoe rijden krijgt onze jeep een klapband, duidelijk gevalletje van anticlimax! Gijs helpt onze driver Angel en in minder dan 10 minuten zit er weer een nieuwe band onder de auto *daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen* Gelukkig komen we toch op tijd op de zoutvlakte aan en zien we een schitterende zonsopkomst. Wel is het ijs- en ijskoud en staat er een behoorlijk straffe wind maar dat mag de pret niet drukken.
Snel rijden we verder naar Isla Incahuasi, een eiland midden op de zoutvlakte, waarop ontelbaar veel cactussen staan. Dit is genieten in de puurste vorm!! Zittend op een rots en uitkijkend over de bergen, cactussen en de immens grote zoutvlakte (met een oppervlakte van 12.000 km2) laten we dit prachtig stukje natuur op ons inwerken. Het wordt zelfs nog mooier als we ontbijten OP de zoutvlakte!! In totaal brengen we enkele uren door op de zoutvlakte waar we de ene na de andere foto maken, voordat we via een ander zouthotel teruggaan naar Uyuni waar we tegen het begin van de middag aankomen. Deze tour is mega geslaagd!
Samen met Pascale en Steffi zoeken we een hostel en zijn we blij na 3 dagen een fatsoenlijke douche te kunnen nemen. 's Avonds gaan we nog met zijn vieren uit eten en sluiten we een aantal supergezellige dagen met hen af en hopen we ze hier ergens in Zuid-Amerika nog een keer te zien...
La Paz; das Paz gezellig
Voordat we in La Paz, de hoofdstad van Bolivia, aankomen hebben we eerst een ontzettend hobbelende busrit van 11 uur voor de boeg. Ter voorstelling; neem de zanderige Sportlaan maar vermenigvuldig dit dan maal tien. Onze ledematen zijn in ieder geval compleet losgeschud en het lukt ons zelfs om tijdens dat gehobbel rustig te slapen. Wij zijn onderhand overal aan gewend al was dit de slechtste en ergste busrit in zeven maanden tijd!
In La Paz bezoeken we de lokale hoogtepunten; van de mooie kathedralen, het Coca Museum (wisten jullie dat tot 15 jaar geleden er cocaïne in Coca-Cola verwerkt zat?!) tot de Heksenmarkt (waar je het geluk kunt kopen in de vorm van lamafoetussen) en de Mercado Negro met al haar kleding en prullaria. We eten de lekkerste empanada's die we tot nu toe gehad hebben en negeren daarmee de regel dat ‘je beter niet van straatstalletjes kunt eten' maar wij doen al ruim 7 maanden niets anders.
La Paz zelf bestaat uit twee delen; het ene deel van La Paz *El Alto* is gebouwd tegen verschillende bergen en hier wonen de armeren terwijl de rijkeren in het ‘echte' La Paz in het dal wonen. Wij merken wel dat we op 4200 meter hoogte zitten want geregeld zijn we buiten adem als we weer een heuveltje beklommen hebben. Het hart maakt in ieder geval overuren. ‘Tranquilo, tranquilo' is dan ook het motto van de Bolivianen en daar houden we ons gedeeltelijk aan...
World Most Dangerous Road
De grootste reden dat we naar La Paz gekomen zijn is het mountainbiken van de World Most Dangerous Road oftewel ‘Death Road'. Na een halve middag rondneuzen met welke organisatie we dit willen doen valt onze keuze, na positieve verhalen van andere reizigers, op El Solario. Zij zijn een stuk goedkoper dan de organisaties in de Lonely Planet en als we 's morgens om 7 uur aan het ontbijt zitten blijken we een erg jonge en leuke groep van 11 personen te hebben. Na een uurtje rijden komen we aan bij La Cumbre, het startpunt van waaruit we 3600 meter zullen gaan dalen. Compleet uitgerust met helm, handschoenen, knie- en elleboogbeschermers schieten we met meer dan 50 km/u de eerste 24 kilometer asfalt over. Dit gaat haaaaard!!! Na deze kilometers asfalt wordt de weg wat minder goed en dienen de eerste kuilen en gaten zich aan. Nogmaals 8 kilometer verder (die we afleggen in een busje omdat dit stuk steil omhoog gaat) komen we aan bij het ‘echte werk'.
De laatste 64 kilometer leggen we af over de zogeheten ‘Death Road', een weg die op de meeste plaatsen niet breder is dan 3 meter met afgronden variërend van 50 tot 600 (!) meter, waarbij je ook nog eens kans hebt op tegemoetkomende vrachtwagens en auto's. Na de nodige instructies en het checken van de remmen gaan we achter elkaar de onverharde weg af. Ongelofelijk en onbeschrijfelijk wat voor kick je krijgt als je deze weg afschiet. Het uitzicht is adembenemend *voor zover je daar onder het rijden écht van kunt genieten als je weet dat je naast een afgrond van 600 meter fietst waar jaarlijks verschillende mensen inschieten* en de adrenaline schiet door het hele lijf.
We stoppen geregeld om de mooiste plaatjes te schieten en om van de omgeving te kunnen genieten. In minder dan vier uur tijd, inclusief de vele stops, leggen we 88 kilometer op de mountainbike af en zijn we gedaald van 4700 naar 1100 meter! Compleet onder de modder, het zand en stof komen we onder in Coroico bij een hostel aan waar we een heerlijke douche nemen *en daarna geterroriseerd worden door zandvliegen* voordat we een prima lunch naar binnen werken.
Echter, we hebben de echte Death Road dan wel overleefd, voor ons busje begint de Death Road 2 pas op de terugweg als onze chauffeur als een bezetene over de weg scheurt. We zijn dan ook erg blij als we om 7 uur 's avonds heelhuids terug zijn in La Paz en kunnen zeggen: ‘Yo hice el camino de la Muerte y sigo vivo' (I did the Death Road and I'm still alive). Als afsluiter van deze adrenaline rush eten we een heerlijke curry bij een Indiaas restaurant voordat we 's avonds bekaf in bed in slaap vallen.
Isla del Sol en Copacabana
Voor ons is het nog even niet uitslapen want ook de volgende morgen gaat de wekker weer vroeg *wie zei dat op wereldreis zijn niet hard werken is?!* Met een locale bus vertrekken we naar Copacabana (nee, niet het Braziliaanse Copacabana van het welbekende liedje maar het Boliviaanse Copacabana). Deze busrit wordt hilarisch omdat we richting het Titicacameer rijden *het hoogst bevaarbare meer ter wereld* en we een aftakking van dit meer over moeten steken. In Nederland zouden ze daar een moderne pont voor hebben, in Bolivia gebruiken ze een bootje met drie dwarse planken waar de bus op balanceert. Blij dat we aan de overkant zijn kopen we vanuit de bus ook nog even wat empanada's (alles kan hier in Bolivia) voordat we in Copacabana aankomen waar we een klein bootje nemen die ons naar Isla del Sol brengt; een eilandje midden in het Titicacameer. Als we ons hostel gevonden hebben blijkt er in onze tuin een lokale party aan de gang te zijn waarbij de eigenaren van het hostel het meeste gedronken hebben van allemaal. Wij vinden Bolivia te gek!!!
Op Isla del Sol lopen we in een rustig en relaxed tempo wat rond (met geregeld een stop om weer op adem te komen van de 4000 meter hoogte), waarbij we genieten van de verschillende prachtige vergezichten, voordat we de boot weer terug naar Copacabana nemen. Copacabana is een gezellig havenstadje waar we de lokale specialiteit ‘trucha' proberen *vis rechtstreeks uit het Titicacameer* en in een leuk barretje sluiten we de eerste keer Bolivia af!

Een paar uur geleden zijn we, na een volle dag reizen, in het volgende land in Zuid-Amerika aankomen: Peru. Hopelijk heeft Peru ons net zoveel te bieden als Chili en Bolivia. ¡Hasta luego! (ons Spaans gaat inmiddels met sprongen vooruit)

* Klik hier voor de foto´s van Bolivia en hier voor de foto´s van Chili.

Reacties

Reacties

Inge

WICKED!!!!

Janny

Wederom een schitterend verhaal en prachtige foto´s. Wat een bikkels zijn jullie. Take Care en veel plezier in Peru.

Liefs mam xxx

Joke

Hallo Gijs en Sietske,
Bij deze wil ik jullie laten weten dat de leerlingen van de Vijverhofschool in Tegelen 14 oktober gaan wandelen voor Braille without borders. De voorbereidingen zijn al in volle gang en de verhalen/foto's/filmpjes van jullie avontuur in Tibet worden in de klas bekeken door de leerlingen. De leerlingen zijn onder de indruk en vinden de foto's erg mooi. Veel plezier met jullie reis en dat het geld wat de leerlingen ophalen ook goed terecht komt!
Groetjes,
Joke Janssen

Wouter

Wederom hele stoere en mooie verhalen, zeker dat mountainbiken, niet voor mietjes, hoewel ik nog geen bewijs heb kunnen vinden dat jullie het wel echt zijn ;)

Gr. Wouter

Niek

Wat een belevenissen; waar laat je al die (spannende) indrukken?

Eelke

Waaahaa, wat cool die Death Road! Snap je nou eindelijk waarom ik zo veel mogelijk weekenden naar Duitsland/Frankrijk ga?? Downhill is te cool. Jammer genoeg denkt m'n knie daar anders over, vorig weekend in Winterberg zo hard op m'n plaat gegaan dat ik heel blij was met m'n full face helm en m'n bodyprotectoren.. toch n vet blauwe en dikke knie over gehouden waar ik nu na 1,5 week nog op hink. Anyway, gelukkig hebben jullie t er beter vanaf gebracht en kunnen jullie gaan genieten van jullie nieuwe avontuur: Peru. Cool hoor. Ik blijf jullie (met m'n pootje omhoog ;-))volgen. Xx

Opa en Oma

Sietske en Gijs bedankt voor de mooie kaart. Pas goed op elkaar en veel plezier nog.

Lieve groeten.

Pleunie

Hey skatjes!
Zo te lezen gaat het ook op dit continent goed met jullie! Ik was al erg benieuwd welke orginele foto's jullie zouden maken op de zoutvlaktes in Bolivia! Ma erg leuk gedaan hoor!

En idd, voor iedereen die denkt dat backpacken relaxed is... NOPE! Je moet toch wat om veel te kunnen zien he!

Geniet ze nog!

x

Tom en Suzan

Wauw, wat gaaf!!!!

ank roording

geweldig, wat een reis maken jullie.
heb vaak gekeken en gelezen naar jullie foto,s, en verhalen. Wat een uitdagingen gaan jullie telkens weer aan.
geniet verder en vooral van Peru.

groetjes ank roording (vijverhofsch)

Dorien

hallo luitjes,de verhalen zijn weer gaaf,en de foto s zijn super. geniet!!!!

groetjes Dorien en de mannen!!

Ria Wijnhoven

Hallo Gijs en Siets
Ik heb weer met veel plezier jullie verhaal gelezen,
en de foto's bekeken van jullie reis.
Was weer indrukwekkend wat jullie daar allemaal beleven. Blijf van de reis genieten, ik kijk uit naar het volgende verslag.

Marielle

Ha Gijs en Siets

Mijn god! Adembenemend mooie plaatjes.
Wat een wonderen heeft deze wereld toch!
En wat fantastisch wat jullie allemaal mee maken.

Nog 4 weekjes en dan verwacht ik een groot wonder...
Ons eerste kindje spartelt hier vrolijk mee achter de computer.... Wie weet een wereldreiziger in wording.
Het reageert nu wel erg enthousiast in elk geval!

Geniet van al jullie avonturen!!

Groetjes Mariëlle

Ria en Sjaak

Hallo jullie tweetjes,

alweer enige tijd geleden dat ik iets liet horen, maar ik blijf jullie toch wel volgen hoor.
Wat een avonturen weer. Van sommige word ik al moe van het lezen alleen, maar geweldig hoor wat jullie allemaal ondernemen, zeker op die hoogtes daar.
De sterrenhemel in Peru bij Machu Pichu moet ook heel mooi zijn vertelde mijn zus.

Groetjes van ons allemaal

Els

Wat is het toch weer een fantastisch verhaal om te lezen en de foto's erbij helemaal gaaf.
Wat raar, ik heb daar zo'n 15 jaar geleden toch niets van gemerkt!!;);)
Je zou zo kunnen poseren in een moter magazine met die stoere outfit van je!!

Ga lekker door met genieten samen van jullie laatste maanden.

Liefs,
Els

vivian

weer een geweldig avontuur! Zoals jullie weten zijn wij aan ons eigen avontuur begonnen. Het gaat heel goed, onze Sven is echt een schatje. Heel erg bedankt voor jullie superleuke kaart!

Coen

Hé Gijs en Sietske, wat een verhalen weer en vette foto's. Echt toppie. We missen je wel Gijs bij t 2e.
Ga zo door...

Joanne en Coen.

Liesje

Woei!
Naar aanleiding van je hyvesberichtje ben ik dan toch maar hier gaan kijken. Natuurlijk wist ik wel dat jullie een reisverslag maakten, maar had er al die tijd niet naar gekeken.
Wat een verhalen, prachtige foto's en belevenissen.

Geniet er maar van,

Liesje

Marieke

Hee Gijs en Siets,

Bij deze willen we jullie nog het allerbeste wensen voor 2011! Maar zo te lezen zijn jullie het nieuwe jaar al goed begonnen!

Geniet nog even van jullie trip.

Liefs, Roy en Marieke

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!